Του Χρήστου Ζαμπούνη

Έχει καταδυθεί 37 φορές στο ναυάγιο του «Τιτανικού». Η πιο πρόσφατη, ίσως να είναι μοιραία, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές και απομένουν περίπου τριάντα ώρες οξυγόνου στους 5 επιβάτες του submersible «Titan» -βαθυσκάφος- το λένε οι Γάλλοι θέλοντας να υποδείξουν την λεπτή διαφορά με τα υποβρύχια για τεχνικούς λόγους. Αν και υποτίθεται ότι πλέει υπό την θάλασσα, είναι sous-marin. Το όνομά του είναι Paul-Henri Nargeolet και πρόκειται για έναν θρύλο στην χώρα του. Υπηρέτησε ως κομάντο στο Ναυτικό της χώρας του, και όταν συνταξιοδοτήθη, προσελήφθη στο Γαλλικό Ινστιτούτο για τη Έρευνα και την Εκμετάλλευση της Θαλάσσης (IFREMER). Υπό αυτήν του την ιδιότητα συμμετείχε στην πρώτη αποστολή για την ανακάλυψη του ναυαγίου του «Τιτανικού». Οι συμπατριώτες του, όπως τους παρακολουθώ να σχολιάζουν από την τηλοψία και το Διαδίκτυο, είναι ιδιαιτέρως υπερήφανοι γι’ αυτό, ιδίως για το γεγονός ότι επέβλεψε την ανάδυση 5.000 αντικειμένων από το βυθισμένο υπερωκεάνειο: τηλέγραφους, λάμπες, ασημικά, αποσκευές κ.ά. Παλαιοί συνάδελφοί του στις καταδύσεις, εξομολογούνται τις ανησυχίες που είχε πριν από την τελευταία του αποστολή και αφορούσε στα ζητήματα ασφαλείας.

Παρ’ ότι ήταν επί κεφαλής του εγχειρήματος και κυβερνήτης του βαθυσκάφους είχε εκφράσει επανειλημμένως την ανησυχία του για το μέγεθος του φινιστρινιού, το οποίο ναι μεν θα επέτρεπε στους επιβαίνοντες να έχουν καλύτερη θέα στο ναυάγιο, ενδέχετο όμως να μην άντεχε την πίεση στα 4.000 μέτρα υπό την επιφάνεια της θαλάσσης. Συγγραφεύς αρκετών έργων για τον «Τιτανικό», εκαλείτο ανά τον κόσμο για να ανακαλύψει συντριβές, κυρίως αεροπλάνων, στους ωκεανούς. Σε ηλικία 77 ετών είχε, απ’ ό,τι φαίνεται, άγνοια κινδύνου, αν και σε μία πρόσφατη συνέντευξή του είχε δηλώσει πως «ανά πάσα στιγμή παίζεται η ζωή μας». Η αδρεναλίνη που εκρίεται με το ρίσκο που παίρνει κανείς συμμετέχοντας σε παρόμοιες αποστολές είναι, προφανώς, το βασικό κίνητρο της υπάρξεώς του. Εάν επιζήσει, ενδέχεται να θέσει εις εαυτόν άλλες προτεραιότητες.