Η συζήτησις ξεκίνησε όταν η κοπέλλα που μας σέρβιρε ξέχασε να φέρει επί πλέον πηρούνια και κουτάλια για να μοιράσουμε το φαγητό από τα κοινά πιάτα που παραγγείλαμε. Δεν της κάναμε παρατήρηση, διότι ήταν νέα και άπειρη, όπως συμβαίνει σε αρκετά καταστήματα υγιειονομικού ενδιαφέροντος. Μάλλον πρέπει να είναι ενδημικό το φαινόμενο της απαξίας ενός επαγγέλματος που σε άλλες χώρες είναι κανονικό επάγγελμα και όχι περιστασιακό.

Ηχεί ακόμη στα αυτιά μου το επαναστατικό σύνθημα της δεκαετίας του ’70, διά χειλέων Ανδρέα Παπανδρέου: «Δεν θα γίνουμε σερβιτόροι της Ευρώπης», ωσάν η πανάρχαια παράδοσις της φιλοξενίας, μέρος της οποίας είναι η περιποίησις, αυτό που σήμερα ονομάζουμε «service», να έπαψε να έχει σημασία στον τόπο όπου λατρεύθηκε ο Ξένιος Ζευς, Φευ! Η οικονομική κρίσις και η παράλληλη εκτίναξις του αριθμού των ξένων επισκεπτών που ταξιδεύουν στην χώρα μας, εδημιούργησαν την ανάγκη εξειδικευμένων υπηρεσιών στον χώρο του Τουρισμού, μία από τις οποίες είναι το service. Servir στα γαλλικά, serve στα αγγλικά, ή σερβίρω στα ελληνικά, σημαίνει εξυπηρετώ.

Η εξυπηρέτησις είναι μία τέχνη, μία φιλοσοφία θα έλεγα, η οποία έχει ως απώτερο σκοπό να κάνει τον πελάτη να νοιώθει μοναδικός. Δεν κάνουν όλοι οι άνθρωποι γι’ αυτήν την δουλειά, αλλά όσοι για τον έναν λόγο ή τον άλλον την έχουν διαλέξει χρήσιμο είναι να έχουν υπ’ όψιν τους την φράση του Νίκου Καζαντζάκη: «Ό,τι κάνεις να το κάνεις δυνατά». Για το ίδιο θέμα θα επανέλθω την επόμενη εβδομάδα.