του Χρήστου Ζαμπούνη

Την προηγούμενη εβδομάδα, ενεφανίσθη στην πλατφόρμα Netflix μία παραγωγή της Groenlandia, με τον αγγλικό τίτλο «Rose island». Η αφίσα είναι πολύχρωμη και καλοκαιρινή. Δίνει την αρχική εντύπωση ότι θα παρακολουθήσουμε μία νεανική ρομαντική κωμωδία, εάν κρίνουμε από την ηλικία, την αμφίεση και το ύφος των πρωταγωνιστών. Χμ, το κωμικό στοιχείο ενδέχεται να περιρρέει, όμως η ιστορία της ταινίας έχει τραγικό φόντο. Επί πλέον, συνέβη πραγματικά.

Την 1^η Μαΐου 1968, ένας Ιταλός μηχανικός, ονόματι Giorgio Rosa, ανακηρύσσει ένα νησί 400 τ.μ., που έκτισε μόνος του, ανεξάρτητο κράτος. Είναι η εποχή που οι νέοι στην Δύση εξεγείρονται κατά του Παλαιού Κόσμου προσδοκώντας την δημιουργία ενός καλύτερου, κατά την γνώμη τους, Νέου Κόσμου. Ο Rosa είναι ένας ιδεαλιστής που επιθυμεί να ζήσει σε ένα μέρος όπου κανείς δεν θα του λέει τι θα κάνει και πότε θα το κάνει. Για τον σκοπό αυτό, συλλαμβάνει την ιδέα να κατασκευάσει μία πλατφόρμα στα διεθνή ύδατα, απέναντι από το Ρίμινι, και να ζήσει ελεύθερος εκεί με τους φίλους του.

Η υπόθεσις θα είχε τελειώσει σε αυτό ακριβώς το σημείο εάν δεν απευθύνετο στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών για να αναγνωρίσει το κράτος του. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν απευθύνεται στο Συμβούλιο της Ευρώπης, το οποίο έχει την νομική δικαιοδοσία να ερευνά τις διενέξεις μεταξύ των κρατών. Για λόγους σεβασμού προς τους αναγνώστες που θέλουν να παρακολουθήσουν το έργο, δεν θα αποκαλύψω την συνέχεια. Θα τους προειδοποιήσω, όμως, πως δεν πρόκειται να δουν ένα αριστούργημα του Αντονιόνι ή έστω του Τορνατόρε, αλλά μία καλή ψυχαγωγική ταινία, που ίσως τους προβληματίσει. Ιδίως στο τέλος της.