του Χρήστου Ζαμπούνη

Κανονικά ο τίτλος της σειράς 7 επεισοδίων που σκηνοθέτησε και έκανε την παραγωγή της σειράς ο Μάρτιν Σκορτσέζε, θα έπρεπε να είναι «Μία Νεοϋορκέζα μισάνθρωπος». Ο λόγος για την Φραν Λίμποβιτς, την Αμερικανοεβραία συγγραφέα, γνωστή στο «Μεγάλο Μήλο» για το βιτριολικό της χιούμορ τόσο στα βιβλία της όσο και στις δημόσιες ομιλίες της. Η κάμερα του «Pretend it’s a city» την παρακολουθεί να κινείται στην πόλη που «αγαπά να μισεί».

Από το πρώτο κιόλας επεισόδιο παραπονείται για τα πάντα. Τον θόρυβο, τους απρόσεκτους οδηγούς αυτοκινήτων και ποδηλάτων, τους περαστικούς που είναι «καρφωμένοι» στα κινητά τους, την ασχήμια της Time’s Square, και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Η Φραν, γίνεται κατανοητό και στον πιο ανίδεο τηλεθεατή, θα εδύνατο να κάνει καρριέρα στο Διαστικό Σώμα ως δημόσιος κατήγορος. Δεν είναι τυχαίο που ο ίδιος ο Σκορτσέζε την επέλεξε στην ταινία του «Ο λύκος της Wall Street» να επιβάλει από καθέδρας ποινή στον Λεονάρντι Ντι Κάπριο.

Η σειρά είναι γεμάτη από πληθώρα κινηματογραφικών αναφορών, ιδίως ευρωπαϊκών. Η πιο δυνατή, κατά την γνώμη μου, είναι όταν ο Σερζ Γκινσμπούρ καίει εμπρός στον τηλεοπτικό φακό ένα χαρτονόμισμα 500 γαλλικών φράγκων, για να δείξει τι του μένει όταν έχει πληρώσει φόρους που αντιστοιχούν στο 74% του εισοδήματός του.

Επίσης, υπάρχουν, λόγω της ιδιότητος της πρωταγωνίστριας, πάμπολλες λογοτεχνικές συστάσεις, διότι η Φραν είναι βιβλιοφάγος. Φαίνεται, άλλωστε, ξεκάθαρα στο τελευταίο επεισόδιο, ότι αγαπά τα βιβλία περισσότερο από τους ανθρώπους. Αυτό μπορεί να αρέσει στον φίλο της τον Μάρτιν, ο οποίος εμφανίζεται να χασκογελά στην οθόνη, επικροτώντας στην ουσία τις απόψεις της, αλλά για τον γράφοντα και για όσους δεν είναι πικρόχολοι αποτελεί μία ευθεία προσβολή στο ανθρώπινο είδος. Έστω και εάν γίνεται υπό τον μανδύα του σαρκασμού.