του Χρήστου Ζαμπούνη

Κάθε Πέμπτη και Παρασκευή, στις 10 το βράδυ, συντονίζομαι με την συχνότητα της ΕΡΤ1 για να παρακολουθήσω την τηλεοπτική σειρά «Τα καλύτερά μας χρόνια». Όταν τούτο δεν καθίσταται δυνατόν λόγω υποχρεώσεων, ανατρέχω στην διαδικτυακή πλατφόρμα Ertflix, όπου δύναται κανείς να παρακολουθήσει όλα τα επεισόδια ανά πάσα στιγμή.

Ο τίτλος δεν είναι πρωτότυπος, αφού έχει χρησιμοποιηθεί σε αλλοδαπές ταινίες. Αλλοδαπό είναι, επίσης, το format, και πιο συγκεκριμένως, ισπανικό. Το «Cuantame como poso» προβάλλεται ανελλιπώς, με αμείωτη επιτυχία, από το πρώτο κανάλι της Television Espanola, εδώ και είκοσι χρόνια. Την ίδια επιτυχία φαίνεται να έχει και στην χώρα μας, εάν κρίνω από την τηλεθέαση και τα διαφημιστικά σποτ. Οι λόγοι της ανταποκρίσεως του φιλοθεάμονος κοινού στο εν λόγω πρόγραμμα, είναι αρκετοί. Ο πρώτος, το δίχως άλλο, είναι η ιδέα. Μία εξαμελής οικογένεια πορεύεται και εξελίσσεται με φόντο την «Εθνοσωτήριο Επανάσταση», όπως την έλεγαν τότε. Ο δεύτερος έχει να κάνει με την ικανότητα των Ελλήνων σεναριογράφων να αποδώσουν την εποχή με ευστοχία. Ο τρίτος συνδέεται με την κινηματογραφική ματιά της Όλγας Μαλέα. Ο τέταρτος έχει να κάνει με τους ηθοποιούς που διαπρέπουν. Ο πέμπτος συνδέεται με την ιστορία της ελληνικής τηλοψίας. Η αγορά της πρώτης τηλεοπτικής συσκευής από την οικογένεια Αντωνοπούλου αλλάζει άρδην την ζωή τους.

Από την προσελήνωση του «Apollo 11» έως τον «Άγνωστο Πόλεμο» του Νίκου Φώσκολου, παρακολουθούμε, χάρις στο αστείρευτο αρχείο της Ε.Ρ.Τ., όλα εκείνα τα προγράμματα που σημάδεψαν τα παιδικά μας χρόνια. O έκτος λόγος, και θα σταματήσω εδώ, αναφέρεται στην εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας και των σχέσεων των ανθρώπων σε μία ιστορική περίοδο οικονομικής αναπτύξεως της χώρας, τότε που δεν υπήρχαν ακόμη χρεωκοπίες και πανδημίες. Μία περίοδος αθωότητος και ανεμελιάς, όπως εκφράζεται από τον βενιαμίν της οικογενείας, τον μικρό Άγγελο, ο οποίος είναι χάρμα ιδέσθαι. Το «Τα καλύτερά μας χρόνια» είναι, φρονώ, το καλύτερο φάρμακο κατά της περιρρέουσας δυσθυμίας και δυσανεξίας.