του Χρήστου Ζαμπούνη

H ταινία εκκινεί με τον Anthony Hopkins να ακούει την άρια «What Power Art Thou» από την όπερα «King Arthur» του Henry Purcell. Οι φίλοι του Γ’ Προγράμματος θα το έχουν ενδεχομένως ακούσει και στην σύγχρονη εκδοχή του από τον Klaus Nomi, ως «Cold Song».

Η συνέχεια αποτελεί ένα ρεσιτάλ ερμηνείας του Ουαλλού ηθοποιού, που κέρδισε το Όσκαρ Α΄Ανδρικού Ρόλου για την «Σιωπή των Αμνών». Βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Γάλλου συγγραφέως Florian Zeller, το «The Father» καταπιάνεται με ένα δύσκολο και βαρύ θέμα, την γεροντική άνοια. Όταν πρωτοανέβηκε στην σκηνή, στο Παρίσι, το 2012, οι κριτικοί έσπευσαν να ομιλήσουν για ένα αριστούργημα, ενώ, δύο χρόνια αργότερα, οι «Times» του Λονδίνου, όταν παίχτηκε εκεί, του αφιέρωσαν τέσσερις σελίδες και την χαρακτήρισαν ως την καλύτερη παράσταση της χρονιάς. Το ίδιο συνέβη και το 2016, στην αμερικανική του εκδοχή, στο «Broadway».

Ήταν θέμα χρόνου, λόγω της δυνάμεως του κειμένου, να ευρεθούν οι παραγωγοί που όχι μόνον θα χρηματοδοτούσαν την κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου, αλλά θα ενεπιστεύοντο και τον ίδιο τον συγγραφέα για να το σκηνοθετήσει. Το αποτέλεσμα τους εδικαίωσε, αφού η ταινία είναι υποψήφια για 6 Όσκαρ, μεταξύ των οποίων αυτά της Καλυτέρας Ταινίας, του Καλυτέρου Σεναρίου και του Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Σε μία πρόσφατη συνέντευξή του, ο Anthony Hopkins εξομολογήθη ότι παίζοντας στο «The Father» ένοιωσε πως έβλεπε τον ίδιο του τον πατέρα, έναν αρτοποιό από την παράλια πόλη του Newport της Ουαλλίας, ο οποίος υπέφερε από την ίδια ασθένεια. Ανεξαρτήτως εάν είχε βοήθεια από οικογενειακές προσλαμβάνουσες καταστάσεις, η ερμηνεία του είναι τόσο υποβλητική που στο μέλλον, όταν θα ακούμε για την άνοια (dementia), το μυαλό μας συνειρμικά θα ανατρέχει στην εικόνα του.