του Χρήστου Ζαμπούνη

Μετά την μεγαλειώδη υποδοχή του πρώτου κύκλου από το κοινό –70.000.000 τηλεθεατές, σύμφωνα με ανακοίνωση του Netflix– 5.000.000 παραπάνω από το «Casa de Papel», η γαλλική σειρά με ήρωα τον Arsene Lupin επανέρχεται στις οθόνες μας με τον δεύτερό της κύκλο.

Από το πρώτο, κιόλας, επεισόδιο μένουμε έκπληκτοι με την υπεραπλούστευση της προσεγγίσεως του ρατσισμού. «Woke» το λένε οι Αγγλοσάξωνες, και είναι ανατριχιαστικά του συρμού ένθεν του Ατλαντικού. Στην συνέχεια, απορούμε για το περιεχόμενο των διαλόγων, τους οποίους θα ζήλευε ακόμα και ο Νίκος Φώσκολος στην «Λάμψη». «Ξέρετε πώς είναι οι γυναίκες», «οι πλούσιοι λατρεύουν να είναι φιλάνθρωποι, αλλά όταν έλθει η ώρα να υπογράψουν μία επιταγή εξαφανίζονται», ή ακόμη, «οι αστυνομικοί όταν δεν είναι ανίκανοι, είναι διεφθαρμένοι ή και τα δύο».

Τέλος, για να μην μακρηγορώ, παρακολουθούμε μία σειρά από αδιανόητες σκηνές, υπό την έννοια, όπως λέγαμε παλαιότερα, του ότι «αυτά δεν γίνονται ούτε στο σινεμά». Εάν οι σεναριογράφοι ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι ο από μηχανής θεός των αρχαίων Ελλήνων θα λύνει όλα τα προβλήματα του κεντρικού ήρωος, τότε το επέτυχαν. Εάν όχι, τότε οφείλουν να μας εξηγήσουν μία πλειάδα ανεξήγητων συμβάντων.

Βιασύνη, τύφλωσις από την επιτυχία, εξάντλησις της έως τώρα εμπνεύσεως; Μπορεί και τα τρία. Ακόμη και ο υπεράνω κάθε αρνητικής κριτικής πρωταγωνιστής, ο Omar Sy, φαίνεται να χάνει αρκετή από την μαγεία του, η οποία τόσο μας καθήλωσε σε προηγούμενες εμφανίσεις του. Από το ναυάγιο διασώζεται η «θέλεις να την πιείς στο ποτήρι» συμπρωταγωνίστριά του Clotilde Hesme, καθώς και το Παρίσι, ως υπέροχο φόντο της άτονης αυτής στιγμής της γαλλικής κινηματογραφίας.