του Jeremy Clarkson

Bentley Continental GT Mulliner: Ένα αυτοκίνητο με το οποίο μπορείτε να ικανοποιήσετε κάθε ιδιοτροπία σας.

Όπως και οι περισσότεροι λογικοί άνθρωποι, αποφάσισα αυτή τη χρονιά να μην κανονίσω διακοπές στο εξωτερικό, επειδή σκέφτηκα ότι θα ακυρώνονταν την τελευταία στιγμή από τους νέους περιορισμούς της Covid-19. Οπότε θα έχανα όλα τα χρήματά μου και θα έπρεπε να βγω στο ραδιόφωνο με τοπική προφορά και να παραπονεθώ για τον ταξιδιωτικό πράκτορα και τον Boris Johnson, και όλο αυτό θα με έκανε να φανώ ανόητος. Κατάλαβα μάλιστα ότι δεν είχα ανάγκη από διακοπές. Δεν είναι ένα θεόδοτο δικαίωμα. Δεν είχαν διακοπές τον 14ο αιώνα και δεν έχουν τώρα σε μέρη όπως η Αιθιοπία. Και εξάλλου, πλέον έχω τόσο πολλές δουλειές, που δεν θα μπορούσα να λείψω ούτως ή άλλως. Ωστόσο, μου έδωσαν απροσδόκητα τρεις ημέρες ρεπό. Η τηλεοπτική σειρά στην οποία συμμετέχω ματαιώθηκε από τη βροχή, οπότε αποφάσισα να ξαναζήσω την παιδική μου ηλικία και να πάω στις βρετανικές ακτές για αναζήτηση θαλάσσιων οργανισμών. Αλλά πού; Οι φυσιολογικοί άνθρωποι θα έλεγαν ότι, αφού έχω γεννηθεί στο Yorkshire, θα έπρεπε να πάω στο Whitby ή στο Scarborough, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που λένε ότι η αληθινή ζωή ξεκινά τη στιγμή της σύλληψης της ιδέας. Και πήγα στην Cornwall, στο ξενοδοχείο Bedruthan, εάν σας ενδιαφέρει. Στο δωμάτιο 7.

Επιπλέον, περνούσαμε όλες τις οικογενειακές διακοπές μας εκεί και τις θυμάμαι με αγάπη. Καθισμένος σε café στο Padstow, πίνοντας πικρό τσάι σε χοντρές κούπες, όσο η μητέρα μου κοίταζε μέσα από μια τρύπα που δημιουργείται στα βρεγμένα και θολά από τη βροχή παράθυρα, μόνο και μόνο για να μας πει ότι ο καιρός άνοιξε. Αλλά ποτέ δεν άνοιγε. Ψάχναμε για χαλαζία και αμέθυστο στη βροχή, για καβούρια, και έπαιζα με το μικρό ξύλινο σκάφος στις λίμνες που δημιουργούσε η βροχόπτωση, καθόμασταν στο υπόστεγο που είχαμε νοικιάσει, παίζοντας Monopoly και ακούγοντας τις στάλες να χτυπούν πάνω στην τσίγκινη στέγη. Αυτές ήταν όμορφες ημέρες, οπότε έκανα μια κράτηση στο ξενοδοχείο Idle Rocks στο St. Mawes και ξεκινήσαμε μέσα στη βροχή. Η Cornwall έχει αλλάξει από τότε που ήμουν οκτώ. Παρόλο που βρέχει όλη την ημέρα, έχει περισσότερο κόσμο αυτόν τον καιρό. Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι όλα τα κινηματογραφικά συνεργεία που είναι εκεί κάτω κάνουν προγράμματα στα οποία οι ντόπιοι κάθονται στα σπορ ψαροκάικα Hatteras, από μαόνι και ξύλο teak, γκρινιάζοντας για το πώς το μικροσκοπικό τους εξοχικό κοστίζει τώρα 17 εκατομμύρια λίρες και για το πώς τα αλιεύματά τους αγοράζονται σε χρόνο-ρεκόρ, καθημερινά, από τους αναθεματισμένους Λονδρέζους που είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν σαράντα λίρες για μία σαρδέλα.

Τα ξενοδοχεία έχουν αλλάξει επίσης. Είμαι υποχρεωμένος να πω ότι φίλοι μου είναι ιδιοκτήτες του Idle Rocks, αλλά, μα τον Θεό, είναι καλό. Το γρηγορότερο check-in στην ιστορία, δωμάτια σχεδιασμένα από κάποιον που έχει μείνει σε ξενοδοχείο πριν και λιβανέζικο κρασί που με ζάλισε λίγο. Φαγητό; Λοιπόν, όταν έκανα διακοπές στην Cornwall, έβαζαν τα λαχανικά στη σόμπα όταν έκανες την κράτησή σου, ώστε να είναι κατάλληλα μαγειρεμένα τη στιγμή που τα ήθελες. Αλλά όχι πια. Πήγα στο Porthleven για φαγητό και στο Kota Kai Bar and Kitchen για μια σούπα θαλασσινών και «αλληθώρισα». Και για πρώτη φορά κατάλαβα τι εννοούσε ο Michael Winner όταν περιέγραψε το φαγητό ως κάτι «ιστορικό». Αργότερα κάναμε μια βόλτα στην πόλη, μέσα στη βροχή, και οι ντόπιοι μού προσέφεραν φωτογραφίες κυμάτων για 1.400 λίρες και κοσμήματα από θαλασσινό γυαλί, ενώ παιδιά με στεγνά ρούχα προκαλούσαν τη μητέρα τους να πηδήσει στη θάλασσα από την προβλήτα του λιμανιού, και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ήταν τόσο διστακτική, από τη στιγμή που θα ήταν πιο στεγνή μέσα στη θάλασσα από ό,τι στη στεριά.

Μου άρεσε η Cornwall. Μου άρεσε το πώς έχει γίνει, ένα στολίδι γεμάτο με κωπηλάτες και κομψά αγωνιστικά σκάφη και μέρη που σερβίρουν υπέροχο φαγητό σε έξυπνους ανθρώπους. Αλλά δεν θα γυρίσω βιαστικά, επειδή αυτό είναι το μόνο πράγμα που δεν έχει αλλάξει. Κανείς δεν βιάζεται πουθενά. Κάποια στιγμή ακολούθησα ένα Mini One σε έναν απότομο λόφο στο St. Austell και, παρόλο που η κλίση ήταν σχεδόν κάθετη, η οδηγός δεν ξεπέρασε σε ταχύτητα τα 24 χλμ./ ώρα. Και επειδή δεν χρησιμοποιούσε τα φρένα, μπορώ μόνο να υποθέσω ότι είχε πρώτη ταχύτητα και ο κινητήρας στροβιλιζόταν στα 4 εκατομμύρια στροφές. Αργότερα, βρήκα μπροστά μου ένα Renault Scenic που πήγαινε σε ένα υπέροχο, φαρδύ κομμάτι του κεντρικού δρόμου με ταχύτητα μικρότερη από 30 χλμ./ώρα. Σε κάποιες στιγμές, και για κάποιο λόγο που δεν μπορούσα να καταλάβω, μείωνε κάτω από 15 χλμ./ώρα. Και δεν εμφανίστηκαν ευκαιρίες προσπέρασης, καθώς το αντίθετο ρεύμα ήταν γεμάτο από αναθεματισμένους Λονδρέζους με μπαγκαζιέρες στην οροφή των Volvo τους, που επέστρεφαν στα σπίτια τους στο Notting Hill.

Θα βλέπατε μια πινακίδα που έγραφε ότι ο προορισμός σας είναι 24 χιλιόμετρα μακριά και θα υπολογίζατε ότι θα φτάνατε σε 20 λεπτά. Αλλά το να διασχίσεις 24 χιλιόμετρα στην Cornwall παίρνει μέρες. Κάτι που ήταν βολικό, επειδή οδηγούσα τη νέα Bentley Continental Mulliner edition. Η Lisa, το άλλο μου μισό, είπε ότι ήταν μια χαζή επιλογή, καθώς οι λωρίδες στην Cornwall είναι στενές και θα ξοδεύαμε όλο τον χρόνο στην ουρά της κίνησης. Ωστόσο, δεν συμφωνώ με αυτό το επιχείρημα, επειδή δεν παίζει ρόλο το αν το αυτοκίνητό σας είναι ένα G-Wiz [βρετανικό, τύπου Smart, ηλεκτρικό αυτοκίνητο] ή εκείνο το φορτηγό που χρησιμοποίησε η NASA για τη μεταφορά των πυραύλων Saturn V. Και πάλι, δεν μπορείτε να προσπεράσετε κανέναν. Και ούτε νομίζω ότι τα μεγάλα αυτοκίνητα είναι ενοχλητικά στα παλιά ψαροχώρια, επειδή, όταν πρόκειται για δημιουργικό παρκάρισμα, είμαι χρυσός Ολυμπιονίκης. Πιστεύω ότι θα μπορούσα να παρκάρω με τέτοιο τρόπο στην Downing Street, που όλοι θα αναγκάζονταν να παραδεχτούν ότι είναι νόμιμο.

Οπότε όχι, όσον αφορά εμένα, η Continental είναι το ιδανικό αυτοκίνητο για την Cornwall, επειδή το μέγεθός της δεν παίζει ρόλο και είναι ένα όμορφο, ήσυχο και άνετο μέρος να καθίσεις όσο οι οδηγοί με τις μπαγκαζιέρες και οι «παγωμένοι» ντόπιοι εμποδίζουν τον δρόμο σας. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη Mulliner, επειδή αυτό είναι το αυτοκίνητο όπου εσείς, ο ιδιοκτήτης, μπορείτε να το προσαρμόσετε σε κάθε ιδιοτροπία σας. Με οποιοδήποτε ξύλο, δέρμα και χρώμα, ένα ρολόι Breitling και 400.000 ραφές στην ταπετσαρία. Μπορείτε να τις μετρήσετε. Στην Cornwall υπάρχει χρόνος. Το αυτοκίνητο που οδηγούσα, φινιρισμένο σε καφέ και χρυσό χρώμα, ήταν τόσο φανταχτερό όσο η γραβάτα ενός Γάλλου πορνογράφου. Αλλά στους ντόπιους άρεσε. Ένας με αγριόφατσα που φορούσε στολή εργασίας με πλησίασε και με ρώτησε πόσο κοστίζει. Έμεινε λίγο έκπληκτος όταν του είπα ότι κοστίζει λίγο παραπάνω από 235 χιλιάδες ευρώ. «Θα μπορούσες να πάρεις ένα σπίτι με αυτά τα χρήματα», είπε. Τι θα είχα λοιπόν; Μια Bentley ή ένα δεύτερο σπίτι στην Cornwall; Πιστεύω ότι θα έπαιρνα το αυτοκίνητο. Είναι λιγότερο υγρό.