του Χρήστου Ζαμπούνη

Εάν υπάρχει ένας τίτλος τραγουδιού που να αποτυπώνει την ζωή της Μαρινέλλας, αυτός δεν είναι άλλος από το «Τολμώ». Ιδού και ο κατάλληλος στίχος: «Τολμώ στο ναρκοπέδιο που ζεις να περπατώ». Μελετώντας την βιογραφία της που εξεδόθη προσφάτως, διά χειρός Γιάννη Ξανθούλη, αντιλαμβάνομαι το πώς το «σπίρτο αναφτό», όπως το περιγράφει ο συγγραφεύς, έγινε «αστραπή» που φωτίζει ακόμη τις αθηναϊκές νύχτες. Ο τίτλος, άλλωστε, του βιβλίου, «Οι νύχτες που έγιναν μεσημέρια», εξηγείται από τα 35 μεσημέρια που πέρασαν οι δύο τους, εν είδει συμποσίου, συζητώντας για τα πάντα – ή σχεδόν τα πάντα, γιατί σε ορισμένα υπήρχε… αμνησία. Καζαντζίδης, Σερπιέρης, Βοσκόπουλος, οι άνδρες της ζωής της, Γιώργος Χατζηνάσιος, Πυθαγόρας, Γιώργος Κατσαρός, Κώστας Χατζής, Ζαμπέτας, Γιάννης Μαρκόπουλος, Σωτηρία Μπέλλου, Μίκης Θεοδωράκης, Καίτη Γκρέϋ, Μάνος Χατζηδάκις, Πόλυ Πάνου, ορισμένοι από τους μουσικούς συνοδοιπόρους της καρριέρας της, παρελαύνουν στις 250 σελίδες, μαζί με τους γονείς της και, φυσικώ τω λόγω, την κόρη της Τζωρτζίνα Σερπιέρη,
εκτός γάμου. «Τολμώ» που λέει και το τραγούδι. Αρκετά ερωτήματα που απησχόλησαν την κοινή γνώμη, όπως από πού προήλθε το καλλιτεχνικό της όνομα, εφ’ όσον το βαπτιστικό της ήταν Κυριακή Παπαδοπούλου, ή τι πολιτικών πεποιθήσεων είναι απαντώνται ευκρινώς, ενώ άλλα, όπως πώς η προσφυγοπούλα από την Κωνσταντινούπολη έγινε Άρης Θεσσαλονίκης, αιωρούνται. «Η Μαρινέλλα ήταν κάτι παραπάνω από τα τραγούδια της», σημειώνει ο Ξανθούλης, που
συνεργάσθηκε μαζί της στην τηλεοπτική μεταφορά του έργου του «Όταν ήρθαν οι μέλισσες». Για να προσθέσει μία σοφή παρατήρηση: «Έκανε κουμάντο στην
βιασύνη».