της Μαρίνας Βερλέκη

Η ηθοποιός Ιώβη Φραγκάτου μιλάει στο MANCODE για το τι την ωθεί μπροστά, για την υποκριτική (και όχι μόνο) τέχνη και για τους ανθρώπους της.

Από το 2008 εργάζεσαι ασταμάτητα στο χώρο της τέχνης. Πόσο εύκολο είναι να περνάς αβίαστα από το ένα project στο επόμενο, να προλαβαίνεις να αποσυμπιέζεσαι, κρατώντας τον εαυτό σου ακέραιο ανά τα χρόνια;

Τα διαλείμματα είναι πάντα ευχάριστα, η αλήθεια να λέγεται. Ωστόσο, επειδή υπάρχει ακόμα η νιότη και η όρεξη που έρχεται μαζί με αυτήν, τα πάντα τα βλέπω σαν προκλήσεις – από την πιο μικρή παρουσία μέχρι την πιο μεγάλη. Προσπαθώ να κατορθώνω το δημιουργικό, πρώτα για εμένα κι έπειτα για να τιμήσω αυτό και αυτούς που εκπροσωπώ. Αλλά πρωτίστως έχω κατά νου και με ωθεί η εμπιστοσύνη που μου έχουν δώσει – όπως και η εμπιστοσύνη που δίνω. Συνειδητοποιώ μέσα στις διάφορες (και διαφορετικές) δουλειές ανά τα χρόνια ότι όλοι έχουν διάθεση να δώσουν ό,τι μπορούν, εκτιμούν τους ανθρώπους γύρω τους, την ομάδα τους, και αυτό είναι που με κάνει να νοιάζομαι κι εγώ αντίστοιχα για το όποιο project στο οποίο αφιερώνομαι. Ακόμα κι αν εκ πρώτης όψεως δεν βρίσκω κάτι τρανταχτό, ψάχνω και βρίσκω πάντα κάτι να με εμπνεύσει – όπως στην ζωή γενικότερα. Εγώ προσπαθώ να βρω την ομορφιά κι ενδιαφέρομαι να τη φτιάξω ακόμα κι εκεί που δεν την εντοπίζω τόσο εύκολα στην αρχή. Προφανώς και είναι δουλειά πέρα από τέχνη – αλλά είναι απαραίτητο να σου αρέσει κιόλας, να δουλέψεις ώστε να το φέρεις στα μέτρα σου όσο μπορείς, διότι αν δεν σου αρέσει εντέλει, θα φανεί. Στη σκηνή, θα φανεί.

Χορός, μουσική, θέατρο, τηλεόραση… Είναι αλληλένδετα αυτά για εσένα; Πού νιώθεις περισσότερο ολοκληρωμένη, περισσότερη ικανοποίηση – και, αν δεν ακουστεί πολύ “βάρβαρο”, τι θα σου έλειπε λιγότερο από αυτά;

Αλληλένδετα είναι πάρα πολύ όλα αυτά για εμένα – πιο πολύ έχει να κάνει το πόσο ασχολείσαι με κάτι, κάτι από αυτά, όλα μαζί, και πάει λέγοντας. Δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω ιδιαίτερα μεταξύ τους, θα πω μόνο ότι έχω καταλάβει πως η λειτουργία είναι διαφορετική σε έκαστο. Για παράδειγμα, στην τηλεόραση τα πράγματα συμβαίνουν πολύ πιο γρήγορα, τα γυρίσματα έχουν την πίεση του χρόνου, οι πρόβες συνήθως είναι μετρημένες, ενώ στο θέατρο προλαβαίνεις να δουλέψεις πάνω στο ρόλο, να συζητήσεις, να ερευνήσεις περισσότερο, κτλ – στις ταινίες αντιστοίχως. Αλλά στο κάτω κάτω, τον χώρο τον φτιάχνουν οι άνθρωποι και όχι το μέσο. Οι συνεργασίες είναι πολύ σημαντικές, όπως και οι εμπειρίες της ζωής – ειδικά για τον οποιονδήποτε ρόλο – πρέπει να κάνεις καλή διαχείριση. Τώρα τι θα μου έλειπε λιγότερο, δεν ξέρω, δεν μπορώ να τα διαχωρίσω. Ξέρω όμως τι θα μου έλειπε περισσότερο – θα μου έλειπε να μην έχω ξανά την ευκαιρία να παίξω Επίδαυρο, που έχω παίξει ήδη αρκετές φορές.

Τη σεζόν που μας πέρασε εμφανίστηκες στο “Πλατόνωφ” του Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Αντόλφ Σαπίρο στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Μίλησέ μας γι’ αυτήν την εμπειρία, τι αποκόμισες;

Ήταν ένα υπέροχα δημιουργικό διάστημα ζωής η συνεργασία μου με τον Σαπίρο. Ένας ευθυτενής άνθρωπος 86 ετών, να φέρεται πάνω στη σκηνή με παιδικό ενθουσιασμό και όρεξη για ζωή – άνοιξε σε όλους μας έναν φοβερό ορίζοντα σε σχέση με το “παιχνίδι”. Νιώθω πολύ τυχερή που τον συνάντησα, μου άφηνε μεγάλη ελευθερία να δοκιμάσω τα πάντα – βέβαια του πήγαινα και 15 ιδέες τη φορά! Μεγαλωμένος στο Χάρκοβο, όπως καταλαβαίνετε, έχει περάσει τόσα, έχει ζήσει βίο και πολιτεία, γι’ αυτό και ίσως ό,τι λέει είναι ένα masterclass επί των πάντων, σα να γνωρίζει τη ζωή καλά, κρεμόμασταν από τα χείλη του στις ιστορίες που μας έλεγε, με την ενέργεια που τον διακατέχει. Με συγκίνησε πραγματικά, διότι όσο αγαπάει το θέατρο, αγαπάει και τη ζωή, τον ήλιο και τη θάλασσα. Μεγάλος δάσκαλος κι ελπίζω να συνεργαστώ ξανά μαζί του.

Και τώρα, για το μέλλον, τι υπάρχει στα σκαριά για εσένα για το οποίο μπορείς να μας μιλήσεις; Και πώς θα ήθελες να μοιάζει το μέλλον σου επαγγελματικά, ένα όνειρο που θα ήθελες να πραγματοποιηθεί, επί σκηνής ή οτιδήποτε άλλο;

Τώρα διαβάζω διάφορα βιβλία, θα ήθελα κάποια στιγμή να δημιουργήσω κάτι δικό μου, σε συνεργασία με δικούς μου αγαπημένους ανθρώπους. Τώρα τελειώσαμε την “Έρημη Χώρα” στην ΕΡΤ, και συζητάω για μια νέα τηλεοπτική σειρά. Όσο για όνειρα … ας μην πω για dream ρόλους καλύτερα, ας πω μόνο ότι θα ήθελα πιο πολύ από όλα να δημιουργήσω έναν δικό μου πυρήνα με ανθρώπους που θα έχουμε κοινή αντίληψη & όραμα, να συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον επαγγελματικά και καλλιτεχνικά, και να υπάρχει αγάπη και συνεργασία.