Μια ιστορία της Ξένιας Σολωμού

Ήταν η μέρα του αγιασμού, Σεπτέμβρης… Ξεκινούσα το γυμνάσιο και μαζί ξεκινούσε κι η εφηβεία μου. Όμως μια «εξωτική ύπαρξη» θα σημάδευε την πορεία αλλά και τα θέλω μου. Ήταν η «δεύτερή» μου μαμά, φίλη, κολλητή, αδελφή. Ήταν η μητέρα της καλύτερής μου φίλης. Μαζί της περνούσα ώρες, μέρες και στιγμές γεμάτες φαντασία, χορό, τραγούδι, όλα στο «τροπικό» τους! Προστέθηκε και μια μικροσκοπική Κουβανή, τρελή, ένα χαμόγελο όλο της το πρόσωπο, που έκανε ιδιαίτερα μαθήματα ισπανικών στη φίλη μου. Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου στη λατινοαμερικανική κουλτούρα. Μουσική, χορός, χρώματα! Σαν το τραγούδι της αθάνατης Celia Cruz «La vida es un carnaval». Ένα καρναβάλι! Ο καιρός περνούσε με την προσμονή να δω κάποτε την πραγματική διάσταση όλων αυτών των εικόνων, των χρωμάτων, των ήχων, των ανθρώπων της χώρας που τόσο ΑΓΑΠΩ, της Κούβας, που είναι πλέον το δεύτερο σπίτι μου. Τα πρώτα δύο ταξίδια ήταν αναγνωριστικά, με μια μαγεία κι έναν θαυμασμό που δεν έβρισκα λόγια να περιγράψω, αλλά ούτε και οι φωτογραφίες μου μπορούσαν να απεικονίσουν. Μια χώρα μαγικά σταματημένη στο ’50, με φιλόξενους, χαμογελαστούς και χρωματιστούς ανθρώπους με μουσική σάλσα, ρούμπα και τραγούδι, με την επιβλητική αρχιτεκτονική και τα τεράστια αμερικανικά αυτοκίνητα. Που πλέον ξεκίνησε να αλλάζει με ρυθμούς τρελούς. Χανόσουν μέσα της. Πέρυσι, σ’ ένα από τα ταξίδια μου μου δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσω την επίδειξη της Coco Chanel, παγκόσμιο ιστορικό γεγονός. Με συνεπήρε τόσο το σκηνικό, που δεν μπόρεσα να κοιμηθώ όλο το βράδυ! Είχε ξυπνήσει η επιθυμία των 12 χρόνων μου, όταν είχα πει ότι θέλω να γίνω σχεδιάστρια μόδας. Άρχισα να θυμάμαι τις σπουδές μου, την τρέλα να χάνομαι μέσα στα σχέδια, στα χαρτιά και στα μολύβια. Ήταν πολύ πρωί όταν ζήτησα από την αγαπημένη μου γιαγιά, στο σπίτι της οποίας φιλοξενούμαι όταν πηγαίνω, αν έχει μπογιές… Έκπληκτη, μου έδωσε δυο τρεις λίγο άχρωμες και μία έντονη πράσινη. Αυτό ήταν. Το έντονο μου έκανε κλικ μαζί με το πράσινο. Κάθισα στον κήπο. Μπροστά μου απλωνόταν ένα δέντρο μάνγκο, ένα γκουαγιάβα και μερικές μπανανιές. Άγγιξα το φύλλο της μπανανιάς και άρχισα να σχεδιάζω. Έτσι έγινε το πρώτο σχέδιο της φετινής, πρώτης κολεξιόν μου, που λέγεται «Habana_na», από το «Habana» και «banana». Γυρίζοντας, ακολούθησαν και τα υπόλοιπα σχέδια, εμπνευσμένα από την Κούβα και κάποια από την Ελλάδα. Μια μείξη από τους τόπους που αγαπώ. Μοιράζω πλέον τη ζωή, τον χρόνο μου ανάμεσα στις δύο χώρες και στα άμεσα σχέδιά μου είναι να επεκτείνω τις δουλειές μου εκεί.