του sir Taki Theodoracopulos

Νέα Υόρκη – Ζώντας σε μια «χωματερή» όπως η Νέα Υόρκη, υπάρχουν στιγμές που απορώ εάν κάποιος έχει ακούσει ποτέ τη λέξη μεγαλοπρέπεια. Κρίνοντας από την εμφάνισή τους, κανένας από τον αριστερό κύκλο των media δεν έχει ιδέα. Αυτή η τρομερή γυναίκα Amanpour αποκάλεσε τον Trump «Hitler» στο CNN μετά τις εκλογές, το οποίο μου υπενθυμίζει το εξής σκηνικό: Όντας λίγο μεθυσμένος μετά από το τέλος ενός δείπνου, παρατήρησα έναν άνδρα στο σπίτι μου που με αποχαιρέτησε δυσανασχετώντας, ένας James Rubin, ένας χυδαίος Αμερικανός που έχει -ή είχε- παντρευτεί την καθόλου ελκυστική Ιρανή Amanpour. Εάν ο Trump είναι ο Hitler, τότε αυτοί οι δύο είναι οι Bonnie και Clyde. Και ποτέ δεν έμαθα ποιος κάλεσε αυτόν τον αλήτη στο σπίτι μου, αλλά σίγουρα κάποιος το έκανε.

Ας επιστρέψουμε όμως στη μεγαλοπρέπεια, ή την έλλειψή της, μετά τη νίκη του Biden με μικρή διαφορά. Η ιδέα που διατυπώθηκε από τους NY Times, την Washington Post και το CNN – τους τρεις μεγάλους αμαρτωλούς- ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει στη χώρα από το 1960 όσον αφορά τις φυλετικές διακρίσεις, αντιτίθεται στην άποψη των αριστερών ότι τα 73 εκατομμύρια που ψήφισαν τον Donald είναι όλοι λευκοί ρατσιστές. Παρόλο που ο Biden είπε στο κοινό του αυτά που ήθελε να ακούσει, τα αντι-Τrump media διψούν για εκδίκηση, διχάζοντας ακόμη περισσότερο τη χώρα. Δεν θέλω να λεκιάσω αυτές τις κομψές σελίδες, κατονομάζοντας τους Αμερικανούς που γράφουν αυτά τα σκουπίδια. Αρκεί να πούμε ότι είναι οι ίδιοι με αυτόν που πιάστηκε να αυνανίζεται κατά τη διάρκεια ενός meeting της συντακτικής ομάδας του περιοδικού New Yorker. Ένα τέτοιο απόβρασμα γράφει ότι οι διαχρονικοί ταξικοί και πολιτιστικοί πόλεμοι της Αμερικής ήταν πάντοτε μεταξύ των παράκτιων ελίτ και των εξαγριωμένων ανθρώπων που τους μισούν και τους περιφρονούν. Δεν προκαλεί έκπληξη, είναι εντελώς σωστό, από την αντίστροφη μεριά όμως. Είναι οι ελίτ των δύο ακτών των ΗΠΑ που υποτιμούν, κοιτούν αφ΄ υψηλού και απεχθάνονται αυτά τα «κορόιδα» της εργατικής τάξης που πιστεύουν στη χώρα, την εκκλησία και τις παραδόσεις τους.

Ακόμη χειρότερα, παρόλο που είναι ξεκάθαρο ότι η επιστολική ψήφος έκανε για τον Biden ό,τι ακριβώς ο Δήμαρχος του Chicago Daley για τον JFK το 1960, ένας κλόουν που συνήθιζε να γράφει κριτικές για παραστάσεις εκ μέρους των Times, γράφει σε ένα πορνογραφικό περιοδικό ότι οι φυλετικές διακρίσεις βοήθησαν τον Trump να πάρει τη Florida. (Πώς σκέφτονται αυτά τα πράγματα;) Δεν έχουν κανένα ίχνος ντροπής και το τελευταίο πράγμα που τους ενδιαφέρει είναι να ενώσουν τη χώρα.

Όλα αυτά ακολουθούν ένα μοτίβο, ξεκινώντας με ό,τι διδάσκεται αυτόν τον καιρό στην Αμερική- ο λόγος (γραφή) που απεχθάνονται οι αριστεροί αποτελεί από μόνο του μια μορφή βίας, αλλά όταν η βία στρέφεται εναντίον αυτών που θέλουν οι αριστεροί, τότε ονομάζεται ελευθερία έκφρασης. Πού είναι ο Kafka τώρα που τον χρειαζόμαστε; Τα αριστερά media «κάνουν την πάπια» όταν αριστερές διαδηλώσεις παρουσιάζονται ως ειρηνικές, όπως όταν ένας αρθρογράφος των Times πήγε στο Portland κατά τη διάρκεια μιας αιματηρής διαδήλωσης, λέγοντας «ποια διαδήλωση;»

Και ακόμη, η μεγαλοπρέπεια στη νίκη είναι πολύ σημαντική και έχουμε τις Βερσαλλίες του 1919 (Συνθήκη Βερσαλλιών ) για να τις ευχαριστούμε γι αυτό. Σκεφτείτε πόσα εκατομμύρια δεν θα είχαν πεθάνει και πόσοι περισσότεροι δεν θα είχαν υποφέρει εάν αυτός ο μπούφος Woodrow Wilson (πρόεδρος των ΗΠΑ το 1919) και ο χοντρός Clémenceau (Γάλλος πρωθυπουργός το 1919) δεν επέμειναν στο να τιμωρήσουν βάναυσα τους Γερμανούς. Δεν πειράζει, θα πρέπει να συνηθίσουμε το γεγονός ότι είμαστε φανατισμένοι, άπληστοι και με κάποιον τρόπο χαζοί Λευκοί και να πορευτούμε με αυτό καθώς οι υποστηρικτές του Biden αναλαμβάνουν και ξανα-ανακλύπτουν την Αμερική καθώς και όλο τον κόσμο.

Η ιστορία πάντα ξαναγράφεται από αυτούς που γνωρίζουν πώς να επωφεληθούν, και οι «Ιδρυτές Πατέρες των ΗΠΑ» είναι το τελευταίο παράδειγμα. Με κάποιον τρόπο, αυτές οι «ακυρώσεις» μου φέρνουν στο μυαλό τους βίαιους Άγγλους Πουριτανούς που βεβήλωσαν τις εκκλησίες και έσπασαν τα πρόσωπα των Αγίων. Η οργή εναντίον των Ιδρυτών της Δημοκρατίας με κάνει να πιστεύω ότι κάποιος πρέπει να βγάλει χρήματα και αυτό το ονομάζουμε αποκατάσταση. Οι Γάλλοι κάποτε έλεγαν «Cherchez la femme», μετά από μια μυστηριώδη εξαφάνιση. Στην Αμερική σήμερα λένε «Ψάξτε τον χαζό».

Σε ένα ακόμη δείπνο στο Brooklyn το Σάββατο, βρήκα τον εαυτό μου γύρω από πέντε σκληροπυρηνικούς αντι-Τραμπιστές. Το μόνο μου προτέρημα ήταν ότι ήμουν αυτός που έφερε το κρασί και τους απείλησα να φύγω αν δεν ησύχαζαν. Αλλά αν οι φίλοι μπορούν να είναι τόσο ανεκτικοί όσο εκείνο το βράδυ, δεν προκαλεί έκπληξη το πώς η ομάδα (συνεργάτες) του Trump βρέθηκε από την πρώτη στιγμή σε δεινή κατάσταση. Υπήρχαν μεγάλες καθυστερήσεις, κατασκευαστικά σκάνδαλα και το ψέμα περί συνεργασίας με τη Ρωσία που κυριάρχησαν στις ειδήσεις από την πρώτη ημέρα. Εμείς οι απαίδευτοι που υποστηρίξαμε τον Trump από την πρώτη στιγμή ήμασταν χαμένοι από χέρι. Θυμάμαι να κάθομαι στο σκάφος μου και να κρίνομαι πολύ άσχημα από τον Bob Geldof επειδή μου άρεσε ο Trump και επειδή έβρισκα τις στολές του Galtieri (πρώην Δικτάτορας της Αργεντινής) εξαιρετικές. (Δεν τόλμησα να αναφέρω ότι οι στολές της Βέρμαχτ ήταν ακόμη καλύτερες.)

Οπότε τι πρέπει να κάνουμε; Ας χαμογελάσουμε και να το πάρουμε απόφαση, υποθέτω, παρόλο που δεν είναι του στυλ μου. Αυτοί οι αριστεροί καταστρέφουν τη χώρα ξαναγράφοντας την ιστορία, όπως ακριβώς έκανε ο Lenin στη Ρωσία και ο Mao στην Κίνα. Ξαναγράφεις το παρελθόν, κάνεις πλύση εγκεφάλου στους νέους και δαιμονοποιείς τη θρησκεία, την πίστη και το κύρος. Όχι ότι η Αμερική θα γίνει μια νέα Ρωσία ή Κίνα. Όχι αμέσως τουλάχιστον.

Αλλά όταν θεσμοί όπως τα mainstream media, ο κλάδος του entertainment, η ακαδημαϊκή κοινότητα και οι μεγάλες εταιρείες συμφωνούν με τις τύπου-Bernie Sanders ηλιθιότητες, αργά ή γρήγορα η χώρα θα έχει αυτή την κατάληξη. Ο πολιτισμικός πόλεμος είναι ένας καθολικός πόλεμος και εμείς στα «δεξιά» δεν κάνουμε τίποτα για να τον κερδίσουμε. Τα μόνα θετικά νέα αυτής της εβδομάδας ήταν ο διορισμός του Jeffrey Toobin, του τύπου που πιάστηκε να αυνανίζεται στο Zoom κατά τη διάρκεια ενός meeting της συντακτικής ομάδας του New Yorker, ο οποίος προσλήφθηκε στους NY Times σαν προσωπικός βοηθός του ιδιοκτήτη.