«Η φωτογραφία είναι ένα λεπτό στον χρόνο. Αυτό που απαθανάτισα σήμερα αύριο θα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό».

της Μαριανίνας Πάτσα

Eίναι αυτοδίδακτος. Γεννήθηκε στις εξοχές της Μασσαλίας και μεγάλωσε σε μια οικογένεια φωτογράφων και καλλιτεχνών όπου η ποικιλομορφία πάντα γιορταζόταν με ενθουσιασμό. Δεν ήταν πολύ καλός μαθητής όταν εκφραζόταν με λέξεις. Μα δεν συνέβαινε το ίδιο και με τις εικόνες. Έτσι, ο Michel Sedan βρήκε στη φωτογραφία το μέσο έκφρασης που χρειαζόταν. Τα πρώτα έργα του ήταν ιδιαίτερα προσωπικά, εμπνευσμένα από τη φύση και την ανυπέρβλητη ομορφιά της. Οι φωτογραφικές του εξερευνήσεις τον οδήγησαν στο Παρίσι, στη μόδα και στην ομορφιά. Μπήκε σε μεγάλους οίκους, όπως οι Chanel, Bulgari και Hermès. Σήμερα η ταυτότητά του είναι ευδιάκριτη. Τα προσωπικά του έργα κυμαίνονται από το λεπτό και τo αδιόρατο έως το αποκαλυπτικό, διευρύνοντας την αντίληψη της πραγματικότητας όποιου κοιτάζει βαθιά μέσα στις εικόνες του. M. S.: «Ο μεγαλύτερος αδελφός μου άρχισε να τραβά φωτογραφίες όταν ήμουν 7 χρονών.

Η διαδικασία μού φαινόταν συναρπαστική. Αργότερα, ο νονός μου, με τον οποίο ήμουν πολύ κοντά και ήταν κι ο ίδιος φωτογράφος, είχε την ιδέα να μου προσφέρει την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή, μια Nikon F2. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Οι πρώτες φωτογραφίες που τράβηξα ήταν μια σειρά από πορτρέτα κατά τη διάρκεια ενός θερινού κάμπινγκ στην Αγγλία. Ήταν κυρίως πρόσωπα φίλων που ήταν μαζί μου, αλλά και ανθρώπων που γνώρισα εκεί. »Ήμουν πολύ κακός μαθητής και η διαδικασία τού να μην εκφράζομαι καλά με λόγια, αλλά με εικόνες, με οδήγησε στο να συνεργαστώ με έναν πολύ ταλαντούχο φωτογράφο. Ο κύριος Marcel Coen μου δίδαξε πώς να χρησιμοποιώ τη χημεία και πώς να διοχετεύω την έμπνευσή μου, ώστε να αναπτύσσω και να κατασκευάζω εικόνες. Περνούσα ώρες στον σκοτεινό θάλαμο εκτυπώνοντας φωτογραφίες θρύλων, όπως η Sophia Lauren και η Ingr id Bergman. Ο Marcel έζησε τη χρυσή εποχή. »Όταν κάνω ένα πορτρέτο, για μένα είναι σημαντικό να είμαι παρών και να νιώθω τη δυναμική ανάμεσα σε εμένα και στο πρόσωπο που έχω μπροστά από την κάμερα. Συχνά υπάρχει πολύ περιορισμένος χρόνος για να φωτογραφίσω κάποιον και τότε η εστίαση είναι απαραίτητη. Ένα πορτρέτο αντικατοπτρίζει τόσο τη νοητική κατάσταση του μοντέλου εκείνη τη στιγμή όσο και του φωτογράφου.

Oι εικόνες λένε ιστορίες. Και είναι πολύ δύσκολο να αποσυνδεθεί μια εικόνα από το πλαίσιό της. Έτσι θα προτιμούσα να σκέφτομαι πως την αγαπημένη μου φωτογραφία δεν την έχω τραβήξει ακόμα. Όταν ψάχνω για έμπνευση, την αναζητώ στις τέχνες: πίνακες ζωγραφικής, σχέδια, γλυπτά… Η εποχή που με αγγίζει περισσότερο εικαστικά είναι αυτή της δεκαετίας του ’50.

»Ο Ansel Adams κάποτε είπε πως “δεν τραβάς μια φωτογραφία, αλλά τη φτιάχνεις”. Νομίζω πως αυτό έχει να κάνει κυρίως με το να “πιάσεις” την ίδια τη στιγμή. Όταν φτιάχνεις μια φωτογραφία, έχεις μια συγκεκριμένη ιδέα στο μυαλό σου, μα τελικά πολλές φορές καταλήγει να είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Αυτή είναι η μαγεία. Είναι μια διαρκής ανακάλυψη. Είναι ένα λεπτό στον χρόνο. Αυτό που απαθανάτισα σήμερα αύριο θα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Αν είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω στον χρόνο, θα ήθελα να φωτογραφίσω πολλούς. Μα περισσότερο απ’ όλα, θα ήθελα να έχω το προνόμιο να τραβήξω την πρώτη φωτογραφία ενός εξωγήινου στη Γη.

»Το πιο δυνατό στοιχείο της φωτογραφίας είναι το ότι λέει πολλά. Δηλαδή “μία εικόνα, χίλιες λέξεις”. Πλέον, όλοι έχουμε πρόσβαση σε φωτογραφικές κάμερες, επαγγελματίες και ερασιτέχνες. Υποθέτω ότι η κύρια διαφορά ανάμεσα στους δύο είναι ότι ένας επαγγελματίας φωτογράφος ζει από την τέχνη του και αναλαμβάνει τους κινδύνους και την ευθύνη να παραδώσει ένα όραμα. Δεν είμαι ενάντια στον εκδημοκρατισμό της φωτογραφίας, αν και όταν ξεκίνησα η τεχνική ήταν απαραίτητη, και αυτό έκανε τη φωτογραφία να είναι πιο απροσπέλαστη. Ήταν περισσότερο μια καλλιτεχνική έρευνα και όχι μια παρορμητική αναγκαιότητα.

Eίμαι πολύ απλός άνθρωπος και δεν ακολουθώ κανένα δόγμα ή φιλοσοφία. Αν μπορώ να φτιάξω το δικό μου σύνθημα-στάση ζωής, αυτό είναι το “μία φωτογραφία την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα”. Οπότε μάλλον το να βρίσκομαι στο εδώ και τώρα είναι η φιλοσοφία μου.

»Στον ελεύθερο χρόνο μου, κυρίως αναπτύσσω ιδέες με τη συνεργάτιδά μου, Alexandra Mercuri (Αλεξάνδρα Μερκούρη). Είναι πολύ παθιασμένη Art Director και πειραματιζόμαστε στο στούντιό μας, στα παριζιάνικα προάστια του Montreuil (AM studio Paris). Μία φορά τον χρόνο ανοίγουμε τις πόρτες στο κοινό και διοργανώνουμε μια έκθεση που μας επιτρέπει να αναπτύξουμε τις κοινές και προσωπικές μας εικόνες. Είναι συναρπαστικό και μας γεμίζει το ότι μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος να λέμε ιστορίες. Το τελευταίο μας κοινό έργο, “Sixth Extinction”, ήταν ουσιαστικά μια διερεύνηση του αντίκτυπου που έχουν οι άνθρωποι πάνω στη φύση.

»Αυτή την περίοδο εργάζομαι πάνω σε ένα προσωπικό βιβλίο με τίτλο “Crossroads and Transition”. Πρόκειται για εικόνες που τραβήχτηκαν από τη γενέτειρά μου μέχρι τις φαβέλες του Cape Town και από τις γαλλικές Άλπεις μέχρι την Ελλάδα. Στην πραγματικότητα είναι μια παρατήρηση των μονοπατιών και των μεταβάσεων που έγιναν στη ζωή μου τα τελευταία πέντε χρόνια. Τώρα, τι άλλο θα φέρει το μέλλον; Μόνο αυτό το ξέρει…»