του Χρήστου Ζαμπούνη

«Όταν πάμε στον κινηματογράφο σηκώνουμε το κεφάλι. Όταν κοιτάμε την τηλεόραση το χαμηλώνουμε»

Την πρώτη χρονιά που πήγα στις Κάννες για να καλύψω το Φεστιβάλ Κινηματογράφου για λογαριασμό του περιοδικού «ΕΝΑ» ήμουν 25 ετών και αυθάδης. Πώς αλλιώς να εξηγήσω ότι μόλις εισήλθα στο μπαρ του «Majestic» και είδα τον Godard μόνο του σε μία γωνία να παρακολουθεί την κίνηση των θαμώνων σαν χαμένος, τον πλησίασα, του συστήθηκα και του ζήτησα μία συνέντευξη. Απαραίτητος χρονικός προσδιορισμός. Διανύουμε το σωτήριο έτος 1986 και ο «πατήρ» της Nouvelle Vague δεν είναι του συρμού. Ο σκηνοθέτης που ανέτρεψε τις παραδοσιακές φόρμες της 7ης Τέχνης την δεκαετία του ’60, συνεχίζει να γυρίζει ταινίες, με δυσκολία, όμως, χρηματοδοτήσεως και ακόμη μεγαλύτερη δυσκολία αποδοχής από κοινό και κριτικούς. Η ανωτέρω ανάλυσις της καταστάσεως, βεβαίως, ουδόλως απασχολούσε το μυαλό μου όταν αντίκρυζα τον δημιουργό του «A bout de souffle» και του «Mepris», μάλλον λόγω αγνοίας. Τελικώς, η συνέντευξις δεν έλαβε ποτέ χώρα, διότι, εάν ενθυμούμαι καλώς, ο Godard φιλονίκησε με τους διοργανωτάς του Φεστιβάλ και έφυγε νύκτα, ή ίσως γιατί εξηφανίσθη μόνος του. Και όμως, στα λίγα λόγια που είχαμε ανταλλάξει μου είχε εκφράσει τον θαυμασμό του για το ελληνικό Πνεύμα και τους Έλληνες φιλοσόφους. Το 2013, σε μία συνέντευξή του στο περιοδικό «Les Inrockuptibles», είχε δηλώσει: «Πρέπει να ευχαριστήσουμε την Ελλάδα. Η Δύση ολόκληρη είναι που έχει χρέος προς την χώρα αυτή (…) Οι Έλληνες μας έδωσαν τη Λογική. Ο Αριστοτέλης σηματοδότησε για πρώτη φορά την αρχή του μεγάλου “άρα” (…) Αν πληρώναμε 10 ευρώ στην Ελλάδα κάθε φορά που χρησιμοποιούμε τη λέξη “άρα” η κρίση θα είχε τελειώσει σε μία μέρα και οι Έλληνες δεν θα χρειαζόταν να πουλήσουν τον Παρθενώνα στους Γερμανούς (…) Κάθε φορά που η Άνγκελα Μέρκελ λέει στους Έλληνες “Σας δανείσαμε πολλά χρήματα, άρα πρέπει να πληρώσετε”, θα πρέπει πρώτα να πληρώνει τα δικαιώματα χρήσης στους Έλληνες».
Για τον κορυφαίο Γάλλο δημιουργό υπόσχομαι να επανέλθω σε προσεχές σημείωμα με αφορισμούς, όπως αυτός του υπερτίτλου, που μας υποχρεώνουν, αν μη τι άλλο, να σκεφτούμε.

Photo by Raymond Cauchetier