Δέκα πέντε μέρες στη Νέα Υόρκη! Ούτε λίγες ούτε πολλές! Πριν και μετά τις  εκλογές. Γράφω μέσα από το αεροπλάνο της επιστροφής. Ξεκίνησα με μια απλή καταγραφή των εκκρεμοτήτων που με περιμένουν στη μητέρα πατρίδα. Καθόλου καλή ιδέα.. 

Του Λάμπη Ταγματάρχη 

Μην ανησυχείτε! Θα σας γράψω  για το τι έκανα και τι είδα. Μοιάζει πιο εύκολο και ίσως είναι πιο ενδιαφέρον. Νέα Υόρκη. Η πόλη των πόλεων! Εδώ  που  «χτυπάει η καρδιά του κόσμου». Εδώ που  δοκιμάζονται οι νέες ιδέες, παράγονται οι τάσεις της μόδας, των τεχνών, της επιστήμης, της αρχιτεκτονικής, της τεχνητής νοημοσύνης. Νέα Υόρκη, New Jersey, Long Island, Brooklyn, Soho, Astoria, Manhattan. Η πόλη, που τίποτα δεν μπορεί να σε ξαφνιάσει σ αυτήν, εκτός από την ιδία την πόλη. 

Επίσκεψη στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. 

 Κυρίως για να διαπιστώσω το βαθμό ετοιμότητας της χώρας μας εν όψει της ανάληψης των καθηκόντων της ως  Μη Μονίμου Μέλους στο Συμβούλιο Ασφαλείας, την 1η  Ιανουάριου του 2025. Εξαιρετικά χρήσιμη και  πολύ τιμητική αυτή η εκλογή (για δεύτερη φορά στην ιστορία της χώρας μας), αφού η Ελλάδα πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από 182 χώρες σε σύνολο 193. Χώρες φίλοι και χώρες αιώνιοι  εχθροί συνυπάρχουν στα ίδια έδρανα, χώρες που βρίσκονται σε πόλεμο, χώρες φτωχές που δεν έχουμε ακούσει  τ’ όνομά τους, ούτε  που βρίσκονται, χώρες πάμπλουτες και πανίσχυρες. Μεταξύ των σκοπών του Συμβουλίου διαβάζω πως είναι «η διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας». Σκέφτηκα πως πρέπει να είναι ο πιο αποτυχημένος οργανισμός στον κόσμο. Κανείς δεν τον ακούει, κανείς δεν τον υπολογίζει και σχεδόν όλες οι αποφάσεις του πάνε κατ’ ευθείαν  στα σκουπίδια… Ως χώρα έχουμε εμπειρία. Ο αντίλογος από διπλωματικά χείλη είναι: «και μόνο το 30% των στόχων του να επιτυγχάνει είναι κάτι πολύ σημαντικό. Κι ένα μικρό ψίχουλο ειρήνης να κερδίζει η ανθρωπότητα, αξίζει τον κόπο. Η πολιτική καταδίκη ενός κράτους έχει τεράστια σημασία. Η ιστορία καταγράφει τα κράτη που σέβονται τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας .Κρίνονται οι χώρες, ποιες αξίζει να είναι μέλη της Παγκόσμιας Κοινότητας και ποιες όχι». Εξαιρετική  ξενάγηση από μια σπουδαία Ελληνίδα εργαζόμενη εκεί. Για να μη σας κουράζω το MANCODE διεπίστωσε  πως η ελληνική αντιπροσωπεία είναι πανέτοιμη για να διαχειριστεί την πρόκληση. Μην ανησυχείτε!  

Μπαίνω στο μετρό.  

Στο βαγόνι  γίνεται γαμήλιο πάρτι. Η  νιόπαντρη  με το νυφικό και τις γόβες της, ο γαμπρός με σαγιονάρες και οι κουμπάροι με σμόκιν…Τα πεθερικά ασιατικής προέλευσης …δεν μπόρεσα να καταλάβω από που ακριβώς. Άνοιγαν σαμπάνιες και κερνούσαν σε πλαστικά ποτήρια τους ξαφνιασμένους επιβάτες…Από κάθε γωνιά της γης, ο καθείς ενδεδυμένος με τα χρώματα και τις στιλιστικές παραδόσεις της πατρίδας του. Ο σουρεαλισμός στην καθημερινότητα. Με κέρασαν, δεν μπορούσα ν αρνηθώ. Ήπια κι αισθάνθηκα άσχημα που βρέθηκα σε γάμο μ’ άδεια χέρια. Χωρίς δώρο! Ευχήθηκα  «βίον ανθόσπαρτον» στα ελληνικά, έχασα το σταθμό που ήταν να κατέβω, και μουρμούρισα… «άμα θέλει η νύφη κι γαμπρός, δεξίωση θα κάνει ακόμη κι ο φτωχός». Όλα πήγαν καλά! Μην ανησυχείτε! 

Μπορείς στο μετρό να δεις μια νύφη, μπορείς μες  στην εκκλησία να δεις ένα τύπο να προσεύχεται με το ποδήλατο του παραμάσχαλα, μπορείς να δεις νεαρούς στη μέση του δρόμου να καπνίζουν, όχι μόνο τσιγάρα. Το κάπνισμα απαγορεύεται ακόμη και σε εξωτερικούς χώρους. Μπορείς να  δεις βιτρίνες έργα τέχνης, μπορείς να δεις κτίρια μεταμορφωμένα σε τσάντες πολυτελείας και ηλεκτρικά αυτοκίνητα, μπορείς να κοιτάξεις ψηλά και να νοιώσεις την προσπάθεια του ανθρώπου να φτάσει τον Θεό. Μιλάω για συλλογική απόφαση να ξεπεράσουν  τα «σύνορα» του αστικού χώρου. Για να ‘χεις εικόνα του ουρανού πρέπει να γύρεις το κεφάλι 90 μοίρες προς τα πίσω, κι αν τα καταφέρεις. Είτε γιατί κυριολεκτικά δεν τους χωρά ο τόπος, είτε απλά για να εκμεταλλευτούν κάθε σπιθαμή γης και αέρα, είτε για να επιδείξουν τη δύναμη, την ισχύ, την ικανότητα τους, είτε απλά και μόνο για να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία τους…. 

Μια δυο τρεις μέρες πριν την ημέρα των εκλογών… 

Τίποτα δεν φανέρωνε ότι σε λίγα εικοσιτετράωρα εκεί θα κρινόταν-κατά πολλούς -το μέλλον, η δημοκρατία, οι θεσμοί, οι πόλεμοι, οι διεθνείς εμπορικές σχέσεις… Ούτε μια αφίσα, ούτε μια κόρνα, ούτε μια συγκέντρωση στο δρόμο… Αχ! πατρίδα μου γλυκιά, τι ξέρουν αυτοί από προεκλογική εκστρατεία; 

Τη βουή της πόλης  την τάραζαν κάθε λίγο και λιγάκι σειρήνες ασθενοφόρων, αστυνομικών οχημάτων, πυροσβεστικών…Όχι δεν ήταν τόσα πολλά. Οι σειρήνες εκεί ακούγονται χιλιόμετρα μακριά. Κι επειδή  σίγουρα οι οδηγοί δεν είναι κουφοί, ίσως μ’ αυτόν τον τρόπο το κράτος να δηλώνει πως είναι πανταχού παρών! 

Νέα Υόρκη. Εδώ όλα είναι μεγάλα, μεγάλα τα φορτηγά, τ’ αυτοκίνητα, τα ταξί, τα εστιατόρια ,τα πολυκαταστήματα, τα πανεπιστήμια οι αίθουσες τέχνης και το κυκλοφοριακό χάος. Δεν μιλώ για τα κτήρια, αυτό το είπαμε. Δεν είπαμε όμως πως κάθε ένα απ’ αυτά είναι σαν  να συμμετέχει σ’ ένα ανοιχτό διαγωνισμό αρχιτεκτονικής. Γραμμές ευθείες, γραμμές τεθλασμένες, κύκλοι, ημικύκλια ,όλα αυτά μαζί ή ξεχωριστά,  όψεις-κομψοτεχνήματα, όψεις που αλλάζουν ανάλογα την ώρα και το φως… Το φως που το κλέβουν από τους δρόμους. Ειδικά, εκεί στην περίφημη «φτωχογειτονιά» που δεσπόζει η Wall Street, για να δεις τον ουρανό πρέπει ψάξεις πιο πολύ. Δρόμοι εξαιρετικά στενοί, θα τους αποκαλούσες εύκολα και σοκάκια, ύψη εφιαλτικά  και μια  μόνιμη παιδική απορία. Μα πως το φτιάξανε αυτό; Ποιος και πως αναρριχήθηκε ως εκεί; Η οφθαλμαπάτη κάνει τους  ουρανοξύστες  να συγκλίνουν στον ουρανό, σαν να θέλουν να φιληθούν στα ύψη. Βεβαίως μπαλκόνια δεν υπάρχουν και τα παράθυρα -αν υπάρχουν-δεν ανοίγουν. Κάτι θα ξέρουν. Κάποιες ταράτσες -οάσεις- φιλοξενούν περίεργους τουρίστες που τους καταλαβαίνεις όταν πασχίζουν να φωτογραφίσουν το άπειρο με  τα κινητά τους. Κινητά με τον ευρυγώνιο φακό που χρειάζεσαι για να το καταφέρεις, δεν υπάρχουν. 

Το MANCODE βρέθηκε ανήμερα των εκλογών, σε γιορτή  που οργανώθηκε   στην αίθουσα συνεδριάσεων του Διοικητικού Συμβουλίου του Αμερικανικού Χρηματιστηρίου.