Βρίσκονται 27 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Μπάφαλο και 120 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Τορόντο, στα διεθνή σύνορα μεταξύ της καναδικής επαρχίας του Οντάριο και της αμερικανικής πολιτείας της Νέας Υόρκης. Ο λόγος για τους καταρράκτες του Νιαγάρα που κάθε χρόνο κατακλύζονται από τουρίστες απ’όλο τον κόσμο που θέλουν να απολαύσουν από κοντά, την άγρια πλευρά της φύσης και την ανεξάντλητη δύναμη του νερού.

Σύμφωνα με έγκυρες γεωλογικές εκτιμήσεις, δημιουργήθηκαν πριν από 12 χιλιάδες χρόνια στο τέλος της περιόδου Wisconsin, όταν υποχώρησαν και οι τελευταίοι παγετώνες. Αυτός που κατέγραψε πρώτος την ύπαρξη τους, ήταν ο Γάλλος ιεραπόστολος Λόθη Χενεπίν, ο οποίος έμεινε έκπληκτος από το μεγαλείο της φύσης που αντίκρυζε μπροστά του. Το όνομά τους έχει ινδιάνικες ρίζες και σημαίνει “υγρή βροντή”. Μάλιστα, η φυλή των ιθαγενών της περιοχής έφερε το όνομα “Νιαγαγαρέγα”.

Ωστόσο, πέρα από το πλήθος τουριστών που καταφθάνουν, οι καταρράκτες αυτοί συμβάλλουν σημαντικά στην οικονομία των δύο κρατών και με έναν άλλο τρόπο. Την εκμετάλλευση του νερού με σκοπό την εξασφάλιση ηλεκτρικής ενέργειας. Το πρώτο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο χτίστηκε το 1895 δίπλα στους καταρράκτες του Νιαγάρα στις Η.Π.Α., με δύο υδροστροβίλους, κάθε ένας ισχύος 4.1 ΜW και μπορούσε να μεταδώσει ηλεκτρισμό για 300 μέτρα.

Σταδιακά και με την εξέλιξη της τεχνολογίας, οι ΗΠΑ προχώρησαν στην κατασκευή μεγάλων υδροηλεκτρικών σταθμών, κατακτώντας έτσι ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα, παγκόσμια ηγετική θέση στον τομέα της ηλεκτροχημικής βιομηχανίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, αποτελεί το γεγονός ότι το 16% όλης της ηλεκτρικής ισχύος που καταναλώνεται στις ΗΠΑ, προέρχεται από υδροηλεκτρικές εγκαταστάσεις.

Photos by Aris Vedertsis