Υπάρχουν καλλιτέχνες που δεν χωράνε σε κατηγορίες γιατί δεν υπηρετούν κάτι, απλά εκφράζουν ένα moment την φορά. Ο Nick Cave είναι αυτός ο καλλιτέχνης.

Από τα ‘70s έως και σήμερα ο Nick Edward Cave, έχει περπατήσει κάθε δρόμο της rock μ’ αυτά τα ταμπελάκια που γράφουν “punk”, “goth”, “garage” κολλημένα στην σόλα του παπουτσιού του.
Τα τσαλακώνει όταν κάθεται στο πιάνο για να παίξει το “Into My Arms”.
Τα σέρνει προς τ’ αριστερά καθώς σκάει το τακούνι του στο πάτωμα και στο ρυθμό του Stagger Lee.
Τα κλωτσάει στον αέρα στο “Brother, My Cup Is Empty” και τα ξαναμαζεύει πίσω στο “Ship Song”.

Γεννήθηκε το ‘57 στην Αυστραλία και κάπου στα 20 του χρόνια πήρε το lead της πρώτης του μπάντας, Birthday Party που χαρακτηρίστηκε ως η πιο βίαιη μπάντα στον κόσμο. {Να, αυτό είναι ενδιαφέρον “ταμπελάκι”}.
Αφού ο Cave κι η παρέα του εγκαταστάθηκαν στο Λονδίνο, ο ίδιος υιοθέτησε μια πιο βαθιά και σκοτεινή αισθητική που τον οδήγησε τελικά, στις αρχές του ‘80, να σχηματίσει τους Bad Seeds, το outfit που έχει και σήμερα.
Μέσα σ’ αυτό “ρούχο”, ο Nick Cave έχει πλάσει τα πιο άγρια παραμύθια και τά ‘χει ακουπήσει πάνω στις πιο ασυνήθιστα στυλιζαρισμένες μελωδίες.
Πάντα κινηματογραφικά, αυτό το “poster boy”, διηγείται τα δικά του κι ενώ ο ίδιος μοιάζει να έχει τον απόλυτο έλεγχο, εμείς μπαίνουμε στη “σκοτεινή σπηλιά” του Nick Cave, παραδομένοι από την αρχή.
Τι κι αν οι ιστορίες του μιλάνε για κάποιον ψηλό με σκονισμένο μαύρο παλτό που περπατάει στη λάσπη με τ’ όπλο στην τσέπη;
Ο Nick Cave θα μας βγάζει πάντα πίσω στο φως.