Τα νησιά Γκαλαπάγκος ήταν ακόμα ένα «τικ» στη λίστα των επιθυμιών μου, αλλά και στο trekrecord μου, ως ο 127ος προορισμός που έχω επισκεφτεί μέχρι τώρα.

Κείμενο και φωτογραφίες της Μαρίνας Βερνίκου

Ένας μικρός παράδεισος, και ίσως ο τελευταίος επίγειος, λόγω της τεράστιας σημασίας του σπάνιου πλέον θαλάσσιου βιολογικού του καταφυγίου. Τα νησιά Γκαλαπάγκος είναι αρχιπέλαγος βορειοδυτικά της Νότιας Αμερικής, που αποτελείται από συνολικά δεκατρία κύρια, ηφαιστειακής προέλευσης νησιά, άλλα έξι μικρότερα και γύρω στις εκατόν επτά βραχονησίδες. Μόλις τα πέντε από αυτά κατοικούνται. Η περιοχή που καλύπτουν, μαζί με τα νερά που τα περιβάλλουν, σχηματίζει μια επαρχία του Ισημερινού, αλλά και ένα πλούσιο εθνικό πάρκο. Το ταξίδι μου αυτό εντάσσεται δίχως δεύτερη σκέψη στην κατηγορία «ταξίδι ζωής», καθώς βιώνει κανείς την απόλυτη περιπέτεια σε έναν προορισμό ανέγγιχτο και μη εκτεθειμένο στις βλαβερές επιδράσεις του τουρισμού.

Με έναν πολύ μεγάλο αριθμό ενδημικών ειδών να ζουν εκεί, η περιοχή είναι γνωστή για τη μοναδική πανίδα και την ξεχωριστή άγρια φύση. Εικόνες ανέπαφες, τις οποίες απαθανάτιζα με κάθε ευκαιρία, καθώς τα τροπικά πουλιά με τα μπλε πόδια, τα γλυκύτατα boobies, τα καβούρια και τα ιγκουάνα που βουτάνε στη θάλασσα, οι κορμοράνοι, οι πελεκάνοι και οι τεράστιες χελώνες ηλικίας 100 χρόνων δικαιολογούν τον σουρεαλιστικό χαρακτηρισμό, από πολλούς, «σύγχρονος Κήπος της Εδέμ». Οι γιγάντιες χελώνες είναι τόσο χαρακτηριστικές, που τα νησιά πήραν την ονομασία τους από αυτές («galapago» σημαίνει «χελώνα» στα ισπανικά). Πρόκειται για τις μεγαλύτερες χελώνες στον κόσμο και τα μεγαλύτερα σπονδυλωτά, που ζ ουν πάνω από 170 έτη.

Το Θαλάσσιο ιγκουάνα των Γκαλαπάγκος είναι το μοναδικό είδος σαύρας στον κόσμο που ζει στη θάλασσα, τρέφεται με φύκια και αποβάλλει το υπερβολικό αλάτι που καταναλώνει μέσω των ξεχωριστών ρινικών αδένων που διαθέτει. Στη θέα του κανείς ανατριχιάζει και «παγώνει» λόγω του όγκου του, αλλά τα χρώματά του και η κίνησή του σε μαγεύουν. Μικρότερο μέγεθος έχουν οι κόκκινες σαύρες, που λόγω του χρώματός τους αναφέρονται ως «σαύρες της λάβας». Αξιοπρόσεκτα είναι τα Frigatebirds, με έναν πελώριο κόκκινο «σάκο» στον λαιμό τους που κάνει την εμφάνισή τους άκρως εντυπωσιακή. Το ίδιο μοναδικά είναι τα πτηνά με τα μπλε πόδια, χρώμα που αποτελεί ένδειξη καλής υγείας, καθώς προέρχεται από τις χρωστικές ουσίες των φρέσκων ψαριών με τα οποία τρέφονται.

Από τα πιο ασυνήθιστα ενδημικά είδη στα Γκαλαπάγκος είναι ο κορμοράνος, που είναι ο μοναδικός στον κόσμο που έχει χάσει την ικανότητά του να πετάει. Με αποτέλεσμα, να γίνει τεράστιος σε μέγεθος και επίσης το βαρύτερο είδος κορμοράνου στον πλανήτη. Την προσοχή όλων ελκύουν οι μικρότεροι πιγκουίνοι στον κόσμο, όπως και οι μικρές φώκιες, ενώ το μεγαλύτερο πουλί που ζει εκεί είναι το κυματοειδές άλμπα τρος.

Η κάμερά μου, παρά τα αρκετά εμπόδια, απαθανάτισε όλη αυτή τη σπάνια και άγρια ομορφιά της φύσης και της θάλασσας, ενώ η φωτογράφιση με drone είχε αρκετό ρίσκο.