του Χρήστου Ζαμπούνη

Έμοιαζαν με αίλουρους έτσι όπως δρασκέλισαν το παράθυρο και πήδηξαν από ύψος τριών μέτρων. Διέκρινα μία έξαψη στα πρόσωπά τους, παρόμοια με αυτήν που έχουν όσοι εκκρίνουν υπερβολική αδρεναλίνη.

Ήταν δεν ήταν 16-17 ετών, και όπως αντελήφθην λίγο αργότερα, όταν το φανάρι άναψε πράσινο και προχώρησα λίγα μέτρα, επρόκειτο περί καταληψιών. Όχι από τους παλαιούς. Από τους νέους, των σχολείων της οδού Μαυρομιχάλη στα Εξάρχεια. Η ταλαιπωρημένη «Μονμάρτρη» των Αθηνών ξαναζεί σκηνές του παρελθόντος.

Η πρώτη σκέψις που μου πέρασε από το μυαλό ήταν ότι το δυναμικό κομμάτι της νεολαίας, που είναι οι μαθητές, εξέφραζε τοιουτοτρόπως τον θυμό του. Η δεύτερη σκέψις ήταν διορθωτική της πρώτης. Όσο θυμωμένος και αν είναι κανείς με την πανδημία, ο εχθρός δεν είναι η εκάστοτε κυβέρνηση που καλείται να τον αντιμετωπίσει, αλλά ο ίδιος ο κορωνοϊός.

Ο Ταλλεϋράνδος έλεγε, ειρωνικά, ότι «εφ’ όσον τα γεγονότα μάς ξεφεύγουν, ας προσποιηθούμε ότι εμείς τα καθορίζουμε».

Υπάρχει αντίρρησις επ’ αυτού;