του Χρήστου Ζαμπούνη

Στα τέλη του προηγουμένου αιώνος κυκλοφορούσε μία ευφάνταστη και εκκεντρική ως προς το ύφος της εφημερίδα που έφερε τον τίτλο “Kolonaki Times”.

Θυμάμαι πόσο εντύπωση μου είχε κάνει, όταν είχα έλθει στην Αθήνα για να σπουδάσω και έψαχνα σπίτι, μία φράσις του εκδότη Σάκη Μαυρέλη στο editorial “Καλύτερα υπόγειο στο Κολωνάκι παρά πεντάρι στο Παγκράτι”.

Στα τέλη του προηγουμένου αιώνος ο Βασίλης και η Ελίζα Γουλανδρή εξεδήλωσαν την πρόθεσή τους να ιδρύσουν ένα Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης που θα στέγαζε την συλλογή τους. Η τοποθεσία που επελέγη ήταν ένα οικόπεδο πίσω από την Λέσχη Αξιωματικών και εφάπτετο με την οδό Ρηγίλλης. Ορισμένοι μεσίτες αποκαλούν την περιοχή Κολωνάκι, έτεροι πιο υψηλόφρονες την χαρακτηρίζουν Περιοχή Ανακτόρων.

Ήμουνα νιος και γέρασα, μέχρι να αποφανθούν οι αρχές οτι το εν λόγω οικόπεδο ήταν ακατάλληλο. Εν τω μεταξύ οι οραματισταί του μουσείου, έφευγαν από την ζωή, ο μέν Βασίλης το 1994, η δε Ελίζα το 2000.

Χρειάσθηκε να φθάσουμε στο σωτήριο έτος 2011 για να εγκριθεί από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων η μετατροπή ενός διατηρητέου κτιρίου του Μεσοπολέμου, στην οδό Ερατοσθένους, σε Μουσείο.

Πού είναι η οδός Ερατοσθένους; Στο Παγκράτι.

Εκεί λοιπόν σπεύσαμε εχθές στα εγκαίνια όλοι οι chic και μή φιλότεχνοι για να θαυμάσουμε τα έργα του Βαν Γκογκ, του Πικάσο, του El Greco, του Γκωγκέν, του Λιχτενστάιν και πολλών άλλων καλλιτεχνών που θα ζήλευαν πολλά Μουσεία της αλλοδαπής.

Παγκράτι και Γκωγκέν.