του Χρήστου Ζαμπούνη

Άργησε λίγο, αλλά, όπως όλες οι μόδες και οι τάσεις που μας έρχονται από την Εσπερία, αφίχθη και στην χώρα μας. Η woke culture, περί αυτής πρόκειται, πήρε διαστάσεις ανεμοστρόβιλου, επί τη ευκαιρία ενός άρθρου μίας νεαρής συγγραφέως (γεννηθείσα το 1992) που αποδομούσε τον Καραγάτση, τινί τρόπω, με την κλασσική αναφορά στον σεξισμό που ξεχειλίζει στο έργο του, εντός του πλαισίου της «επαγρυπνήσεως εναντίον προκαταλήψεων και διακρίσεων», όπως είναι ο ορισμός της. Αναδυθείσα στις Η.Π.Α. την δεκαετία του ’60, πήρε «σάρκα και οστά» μετά την δολοφονία του Τζωρτζ Φλόϋντ. Στην Ελλάδα έλαβε διαστάσεις με το θέμα των φύλων και τους όρους Γονέας 1 και Γονέας 2, ενώ συνεδέθη με την δικαιωματική πολιτική των ΛΟΑΤΚΙ+ και των φεμινιστριών. Οι «αφυπνισμένοι», από το αγγλικό «awake», όλου του κόσμου ενώθησαν για να καταγγείλουν ακόμη και τον Όμηρο και τον Σαίξπηρ για τον μισογυνισμό τους, ζητώντας την διακοπή της διδασκαλίας τους στα αμερικανικά εκπαιδευτικά ιδρύματα. Με τον Έλληνα συγγραφέα Μ. Καραγάτση τα πληκτρολόγια «πήραν φωτιά», όχι ακριβώς για να απαγορευθεί η ανάγνωσις των κειμένων του στα σχολεία, αλλά για να καταγγελθεί ως «αντιδραστικός» από εκείνη την μερίδα των σύγχρονων αναγνωστών του, που θεωρούν τους εαυτούς τους προοδευτικούς. Έχει ενδιαφέρον να αναγνώσει κανείς το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά επί του θέματος, με τίτλο «WOKE: η καθολική αποδόμηση: έθνος – φύλο – φυγή», όπου μεταξύ άλλων σημειώνει: «Το κίνημα των woke –“αφυπνισμένων”– εκφράζει έναν μεσσιανισμό και μία φανατική προσήλωση στην ορθοπολιτική ορθοδοξία που παραπέμπει στις πιο σκοτεινές στιγμές ολοκληρωτικών καθεστώτων, χωρίς καμία διάκριση μεταξύ των θετικών και αρνητικών στοιχείων του ευρωπαϊκού πολιτισμού».