του sir Taki Theodoracopulos

Νέα Υόρκη- «Το Σίτυ του Λονδίνου αποκρύπτει τα κλεμμένα χρήματα ολόκληρου του κόσμου», φωνάζει ένας τίτλος των NY Times, τόσο κίβδηλο ως μήνυμα όπως και κάποιες άλλες λεζάντες της εφημερίδας-καρικατούρας που είναι κατά των λευκών, των αστυνομικών, των ανδρών και των συντηρητικών. («Πείτε αντίο στη δυαδικότητα» είναι ένα άλλο μαργαριτάρι). Όχι ότι κάποιος παίρνει στα σοβαρά πλέον τους Times από τότε που αποφάσισαν ότι οι λευκοί είναι πολύ κακοί άνθρωποι, και ότι θα καλύπτει μόνο τους μαύρους (κεφαλαία γι’ αυτούς, πεζά για’ μας). Ακόμη, μου φάνηκε διασκεδαστικό που το Λονδίνο είναι υπεύθυνο για την ντροπή των Pandora Papers, όταν οι περισσότεροι από τους κακοποιούς που εμπλέκονται είναι δικτάτορες τους τρίτου κόσμου και ολιγάρχες της Δύσης.

Δεν πειράζει. Μια εφημερίδα που παραποιεί συνεχώς τα γεγονότα για να ταιριάζουν στην ατζέντα της- ακόμη και οι κριτικές βιβλίων ανατίθενται σε γνωστούς haters του θέματος που θίγεται- δεν μπορείς να την πάρεις στα σοβαρά , και δεν την παίρνεις, αλλά καθώς ταξιδεύω και αισθάνομαι όμορφα, για δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα θα υπερασπιστώ τους πολύ πλούσιους. Για αρχή, μόνο οι πολύ πλούσιοι είναι εκείνοι που μπερδεύονται όταν επενδύουν σε start-ups της Silicon Valley. Όσοι έχουν περιουσία κάτω από ένα συγκεκριμένο ποσό, δεν τους επιτρέπεται από τον νόμο να επενδύσουν. Συγκρατήστε αυτό για τους κοινούς ανθρώπους. Όταν μια start-up καταρρέει, όπως κάνουν οι περισσότερες, οι πολύ πλούσιοι αποχωρούν με το κεφάλι ψηλά, όσο τα media γελούν σαν ύαινες. Αλλά η εργατική τάξη είναι καλυμμένη, αφού έχει αποκλειστεί εξαρχής.

Βαριέμαι πολύ να διαβάσω τα Pandora ή τα Panama papers. Περιττό να πω ότι όταν σε ένα έθνος όπως η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία του οποίου ο ηγέτης και οι γιοι του κυβερνούν ένα από τα πιο φτωχά έθνη αλλά παράλληλα έχουν σκάφη, ιδιωτικά αεροπλάνα και μια ντουζίνα σπίτια στο Παρίσι και το Beverly Hills, κάτι πάει πολύ λάθος. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Πρόεδρο Kenyatta (Πρόεδρος της Κένυας), του οποίου το όνομα εμφανίζεται σε πολλές λίστες αλλά για τη Δύση φαίνεται καλός τύπος. Εγώ δεν βρίσκω τίποτα περίεργο όταν αυτοί που εργάστηκαν και εκμεταλλεύτηκαν τις ευκαιρίες για να βγάλουν λεφτά νόμιμα, ρίχνουν τους φόρους τους και κρατάνε κρυφά τα περιουσιακά τους στοιχεία. Αφήστε τους ψευτοδημοσιογράφους να φαντάζονται ιστορίες για τον «παγκόσμιο θυμό» και για το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Παγκοσμίως, οι φτωχοί είναι πολύ απασχολημένοι προσπαθώντας να βγάλουν τα προς το ζην για να είναι θυμωμένοι με αυτό το χάσμα.

Εάν εκείνοι που τους φθονούν ήθελαν πραγματικά οι πλούσιοι να σταματήσουν να κρύβουν τα χρήματά τους, θα πρέπει πρώτα να βρουν την πηγή. Μέρη όπως το Dubai, το Monaco, τα νησιά Cayman και ο παλιός καλός Παναμάς, ανάμεσα σε άλλες λιγότερο γνωστές παιδικές χαρές για’ μενα. Αυτό που θα ήθελα να ξέρω, ωστόσο, είναι το που βρίσκεται το λάθος στο να προσπαθούμε να προστατεύσουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας από τους αδίστακτους εκβιαστές πολιτικούς που ζουν από τους φόρους που πληρώνουν οι πλούσιοι. Καταλαβαίνω τη δυσαρέσκεια αυτών που έχουν λίγα ενάντια σε αυτούς που έχουν πολλά, αλλά οι τελευταίοι είναι αυτοί που κρατούν τα πράγματα στη σειρά, κι αυτή είναι η πικρή αλήθεια, είτε σας αρέσει είτε όχι. Εδώ στη Νέα Υόρκη, η NY Post αποκάλυψε ότι το 65% των Νεοϋορκέζων δεν πληρώνουν καθόλου φόρους, και τα δισεκατομμύρια που μοιράζονται κάθε χρόνο από την πολιτεία στα κατώτερα στρώματα, προέρχονται από το λιγότερο από το 1% των πολύ πλουσίων. Δεν είδα κάνεις να παραπονιέται γι’ αυτό την τελευταία φορά που διάβασα για τα Pandora και Panama papers.

Οπότε, υπάρχει μια παγκόσμια οργή για το χάσμα πλούσιων-φτωχών και οι πολύ πλούσιοι είναι ο όλεθρος ή η σωτηρία της ανθρωπότητας; Τίποτα από τα δύο θα έλεγα, εκτός από το μυαλό των φθονούντων ψευτοδημοσιογράφων που παραμένουν προσηλωμένοι στην ισότητα ως το υψηλότερο ιδανικό. Έχετε υπόψη σας, οι offshore, τα φορολογικά κενά και οι εταιρείες-βιτρίνες κατασκευάζουν το σύστημα για τους κακούς πλουσίους. Αλλά τι συμβαίνει με τους καλούς πλουσίους, γιατί πρέπει να τους βάζουν την ταμπέλα «απατεώνες»; Γιατί δεν μπορούν να προστατεύσουν νόμιμα τον πλούτο τους από την παράνομη κατάσχεση από τους πολιτικούς και δημόσιους αξιωματούχους;

Εδώ στη Νέα Υόρκη, οι περισσότεροι για τα Panama και Pandora papers κατηγορούν τους Βρετανούς. Το παγκόσμιο παιχνίδι εξαπάτησης που παιζόταν για δεκαετίες από τους πλούσιους και τους δημόσιους αξιωματούχους στην πόλη διάβρωσε το κράτος δικαίου και κλόνισε την εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στο σύστημα. Κακοί Βρετανοί. Θα έπρεπε να αντιγράψετε τα αμερικανικά ξαδέρφια σας που κλέβουν φανερά και μετά συμβιβάζονται εξωδικαστικά ή κερδίζουν δισεκατομμύρια αφού προκαλούν τον θάνατο 500 χιλιάδων αθώων. Χαζοί Βρετανοί! Ξανά, δεν πειράζει. Υπάρχει ένα σπλαχνικό μίσος εδώ για τους πλούσιους στην Αμερική που τροφοδοτείται από τα media και τη μαφία του twitter, αλλά θυμάμαι μια φορά κι έναν καιρό που οι άνθρωποι έβλεπαν αυτούς που ήταν πλουσιότεροι ως στόχο για να τους μοιάσουν κι όχι να τους απαξιώνουν. Το φρόντισε το Hollywood αυτό. Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε σε μια ταινία να δείχνουν έναν πλούσιο άνθρωπο ως καλό; Οι περισσότεροι σήμερα πιστεύουν ό,τι οι πλούσιοι έχουν ένα άδικο πλεονέκτημα έναντι των άλλων, και σίγουρα έχουν, έχουν περισσότερα χρήματα, αλλά αυτό είναι σαν να λες ότι κάποιος με περισσότερο μυαλό, θα πρέπει να τιμωρείται γι’ αυτό.

Για να διασκεδάσουμε και λίγο, παρακάτω θα διαβάσετε μια γυναικεία κριτική στους NY Times και την αντίδρασή της σε ένα βιβλίο για τον Peter Thiel, έναν Γερμανικής καταγωγής αυτοδημιούργητο και δισεκατομμυριούχο επιχειρηματία αλλά φαν του Trump με μεγάλη επιρροή στο πολιτικό σκηνικό: «Όσο το διάβαζα, κρύωνα όλο και περισσότερο, μέχρι που βρέθηκα κουλουριασμένη κάτω από μια κουβέρτα μια ηλιόλουστη ημέρα, παγωμένη και αγχωμένη. Προσπάθησα να πω στον εαυτό μου ότι ο Thielm είναι απλώς ένα ακόμη εγωκεντρικό αρπακτικό, σε αυτό για τα χρήματα». Είμαστε σοβαροί; Είναι αυτό κριτική βιβλίου ή ένα έργο εκδίκησης που γράφτηκε από κάποιον που φοράει γυαλιά μνησικακίας; Καλύτερα κάποιος να της στείλει μια γούνα και σύντομα.