του sir Taki Theodoracopulos

Οι δημοσιογράφοι των εφημερίδων και της τηλεόρασης που δεν είχαν πρόσβαση, πάντα αναφέρονταν σε αυτόν ως ο «μη εστεμμένος βασιλιάς της Ιταλίας». Περιττό να πω ότι ο Gianni Agnelli (1921- 2003) ήταν κάτι καλύτερο από έναν βασιλιά, επειδή ήταν ελεύθερος να ζήσει τη ζωή του όπως τον ευχαριστούσε, να φλερτάρει με τις πιο όμορφες γυναίκες, να διασκεδάσει στα όρια, να επιλέξει τους φίλους του, να νικήσει τη βαρεμάρα και να ελέγχει τα media, όντας ιδιοκτήτης εφημερίδων και τηλεοπτικών σταθμών. Δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν, ήταν πιο όμορφος από τους περισσότερους καρδιοκατακτητές του Hollywood, μιλούσε άψογα αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά, κατείχε μία από τις σπουδαιότερες συλλογές έργων τέχνης στον κόσμο και εντυπωσιακές, μεγαλοπρεπείς κατοικίες διάσπαρτες σε όλο τον πλανήτη. Ωστόσο, πέθανε από τη στενοχώρια του μετά τον χαμό του γιου του Eduardo, που αυτοκτόνησε, και λόγω της αδυναμίας του νεότερου αδερφού του Umberto να τον διαδεχθεί στην προεδρία της Fiat. Συνάντησα τον Gianni Agnelli όταν εγώ ήμουν 20 κι αυτός 39. Του κίνησα το ενδιαφέρον όταν με είδε πάνω στο σκάφος «Aries» του πατέρα μου, ένα σκάφος που του άρεσε και ζήτησε να επιβιβαστεί για να το επιθεωρήσει. Αυτό συνέβη στον νότο της Γαλλίας το 1957. Τότε, οι ιδιοκτήτες σκαφών αναψυχής ήταν ελάχιστοι και γνωρίζονταν μεταξύ τους, οπότε το αίτημά του έγινε αμέσως δεκτό και μου είπαν «να δείξω σε αυτόν τον Ιταλό άνδρα που τα άψογα αγγλικά του δείχνουν ότι είναι κύριος» το σκάφος. Είδε κάτι σε εμένα και με προσκάλεσε για δείπνο στη «Leopolda», τη μαγευτική του βίλα πάνω στη Villefranche, που χτίστηκε από τον βασιλιά Λεοπόλδο των Βέλγων, και κάπως έτσι ξεκίνησε μια όμορφη φιλία.

Ήμασταν φίλοι μέχρι τον θάνατό του, το 2003. Νωρίτερα, έπλεα με την υπέροχη ξύλινη «Agneta» του, με τα πανιά στο χρώμα του ξύλου, κάθε πρωί κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Κάναμε μαζί σκι στο St. Moritz και σε άλλα μέρη τον χειμώνα. Βόλτα παρέα καθημερινά στο Central Park, όταν βρισκόμασταν στη Νέα Υόρκη, το φθινόπωρο και την άνοιξη. Ήμουν μαζί του όταν ο μελλοντικός Αμερικανός Πρόεδρος John F. Kennedy ανέβηκε στο σκάφος για μια εκδρομή μαζί με την Jackie. Ήμουν εκεί κι όταν το μεγάλο του πάθος, η Anita Ekberg –η Σουηδέζα ηθοποιός και εντυπωσιακή ξανθιά– σάλπαρε μαζί μας. Η σύζυγός του Marella πάντα παραπονιόταν που ήταν γυναικάς και εγώ δεν ήμουν από τους αγαπημένους της, για να πω την αλήθεια. Το να ήσουν με τον Agnelli ήταν ελκυστικό, διότι ποτέ δεν έπληττες. Κάποιος μαζί του συναντούσε καθηγητές, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες όπως οι Henry Ford και Heini Thyssen, δίχως να αναφέρω τον Σταύρο Νιάρχο και τον Αριστοτέλη Ωνάση. Ο Henry Kissinger ήταν στενός του φίλος, όπως επίσης και σταρ του κινηματογράφου και φυσικά πολιτικοί. Η μεγαλύτερη αδυναμία του Gianni ήταν ο φόβος του μήπως δείξει ότι δεν έχει στιλ. Όλα έπρεπε να είναι κομψά και τέλεια, από τα σκάφη, τα αεροπλάνα, τα ρούχα και τις γυναίκες μέχρι τις επιχειρήσεις του. Κάποτε μου είπε ότι με ζήλευε που δεν είχα φιλοδοξίες και δεν νοιαζόμουν για αρκετά πράγματα που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν σημαντικά. Προς το τέλος της ζωής του, προέβλεψε ότι μόνο οι Ιάπωνες και οι Γερμανοί κατασκευαστές αυτοκινήτων θα επιβιώσουν, γι’ αυτό ξεκίνησε διαπραγματεύσεις για συγχώνευση με τη Fiat και τελικά την Chrysler.

Το να κάνεις πράγματα μαζί του κόστιζε ακριβά. Θυμάμαι μια φορά, πετάξαμε για Μύκονο με το αεροπλάνο του, εκεί που ήταν αγκυροβολημένο το σκάφος του. Είχαμε δύο νέες Αμερικανίδες μαζί μας και ο Gianni μπήκε στο «Zolotas», πήρε μερικά ακριβά κοσμήματα και ξεκίνησε να φύγει. Η πωλήτρια δεν ήξερε ποιος ήταν και ζήτησε να πληρωθεί. Ο Gianni δεν είχε ποτέ χρήματα μαζί του, οπότε ο κλήρος έπεσε σε εμένα, ένα όνομα που η πωλήτρια αναγνώρισε και έστειλε τον λογαριασμό στον πατέρα μου. «Δεν με πειράζει που σπαταλάς τη ζωή σου, αλλά, όταν λαμβάνω μεγάλους λογαριασμούς από κοσμηματοπωλεία που χρεώνεις σε εμένα για τις συνοδούς σου, παραπάει!» μου είπε ο πατέρας μου στο τηλέφωνο. «Δεν ήταν για το κορίτσι μου, αλλά για του Agnelli», του απάντησα. «Α, γιατί δεν μου το είπες; Εντάξει τότε…» μου απάντησε. Ο Gianni ήλεγχε την Ιταλία όπως κανείς άλλος από την εποχή των Βοργία ή των Μεδίκων. Αλλά η οικογένεια άρχισε να έχει προβλήματα όταν ο Eduardo, ο μοναδικός του γιος, αυτοκτόνησε πέφτοντας από έναν γκρεμό. Ήταν εθισμένος στην ηρωίνη. Τότε οι σκιώδεις τραπεζίτες που για χρόνια χρηματοδοτούσαν τη Fiat και χειραγωγούσαν τις αγορές αποφάσισαν ότι ο νέος πρόεδρος θα έπρεπε να προέρχεται από τις τάξεις τους και όχι από την οικογένεια Agnelli. Πήγα να επισκεφθώ τον Gianni στο Τορίνο λίγο πριν πεθάνει και το μόνο πράγμα που μπορώ να πω είναι ότι πέθανε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είχε ζήσει. Έμοιαζε μια χαρά, έκανε κάποια αστεία μαζί μου και μου είπε να προσέχω. Είχε έναν άλλο φίλο του να του διαβάζει, επειδή δεν μπορούσε πλέον να δει. Ήταν ο «Γατόπαρδος» του Lampedusa. Θα μπορούσε να είχε γραφτεί γι’ αυτόν.