του sir Taki Theodoracopulos

Τιρόλο, Αυστρία

Επιτέλους κατάλαβα τί πάει λάθος με τον σύγχρονο κόσμο: οι αυτοκινητόδρομοι. Αυτές οι απάνθρωπες πλάκες ασφάλτου που καλύπτουν τις ηπείρους μας και θυμίζουν τις αλυσίδες του Προμηθέα, μας παρασύρουν σε μία ασταμάτητη κίνηση και ομοιομορφία. Αλλά προτού αρχίσετε να φωνάζετε ότι τόσους μήνες ήσασταν αποκλεισμένοι και είμαι σίγουρος ότι θα απορρίπτατε ακόμη και μία νύχτα με τη Jennifer Lawrence για να αναπτύξετε ταχύτητα σε έναν αυτοκινητόδρομο, επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω:

Όλα ξεκίνησαν όταν εγώ και η Αλεξάνδρα αποφασίσαμε να επισκεφθούμε την κόρη μας και το μωρό της στην Αυστρία. Ήταν δική μου ιδέα να ταξιδέψουμε οδικώς, καθώς τα σύνορα μεταξύ Ελβετίας, Γερμανίας και Αυστρίας άνοιξαν εκείνη τη μέρα. Όταν η γυναίκα μου, πρότεινε έναν σοφέρ, εγώ της αρνήθηκα. Όταν ο γιός μου με διαβεβαίωσε ότι θα χαθώ, τον απείλησα με οικονομικές κυρώσεις, τις οποίες δεν μπορώ πλέον να υποστηρίξω. Έπειτα, αφηγήθηκα ιστορίες από ταξίδια του παρελθόντος που είχαν ευτυχισμένο τέλος.

Πίσω στο 1956, ο Νοτιοαφρικάνος τενίστας Abe Segal, η πρωταθλήτρια Heather Brewer από τις Βερμούδες και εγώ, ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο από το Λονδίνο προς τη Γερμανία. Ο Abe ήταν ο οδηγός – είχε φτάσει στα προημιτελικά του Wimbledon εκείνη τη χρονιά- όσο εγώ καθόμουν στο πίσω μέρος, αφήνοντας τα «πιτσουνάκια» μόνα τους. Το να οδηγείς εκείνη την εποχή στη Γαλλική εξοχή, ήταν σαν να προσπαθείς να πετύχεις ένα νικητήριο πόντο στο τένις. Σταματήσαμε σε ένα από τα γραφικά πανδοχεία που τύχαινε να είναι στην περιοχή. Το φαγητό ήταν απλό αλλά εξαίσιο, το κρασί εξαιρετικό. Οι ιδιοκτήτες των πανδοχείων μπορεί κάποιες φορές να ήταν ακατάστατοι, αλλά κάποιοι από αυτούς είχαν κόρες με μεγάλα στήθη.

Το να ταξιδεύεις με τον Abe και τη Heather ήταν υπέροχο, επειδή με έβγαλαν από κάμποσους μπελάδες όσο διασχίζαμε τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ελβετία. Οι δρόμοι ήταν στενοί και γεμάτοι δέντρα και με χρωματιστά σπιτάκια μέσα σε καταπράσινους λόφους και χωράφια. Κίνηση δεν υπήρχε και τα πανδοχεία με τους ιδιοκτήτες και τις κόρες τους, βρίσκονταν παντού.

Ξέρω, μπορεί να πιστεύετε ό,τι υπερβάλλω λίγο και ότι μετά από 60 χρόνια ίσως τα ωραιοποιώ λίγο. Η Heather μελέτησε τον χάρτη, ο Abe οδήγησε και εγώ κάθισα στο πίσω μέρος, σκεπτόμενος τους αγώνες τένις που θα μπορούσα να είχα κερδίσει, και τις γυναίκες που θα μπορούσα να προσελκύσω με αυτές. Ήμουν 19 χρονών και ήταν καλοκαίρι. Όλα τελείωσαν στο Baden-Baden το Σεπτέμβρη.

Μήπως σας ακούγεται σαν ένα φανταστικό ταξίδι στο χρόνο; Λοιπόν, και ναι και όχι. Το ταξίδι πρακτικά τελείωσε μετά το Baden-Baden στο Linz, με εμένα να παίζω απαίσιο τένις και να συμπεριφέρομαι ακόμη χειρότερα εξαιτίας ενός άλλου θέματος και έπρεπε να φύγω βιαστικά, διασχίζοντας τον ωκεανό, και να επιστρέψω στο πανεπιστήμιο. Δεν πειράζει, λέω στον γιό μου, αυτό σημαίνει ότι μπορώ να βρω το σπίτι του γαμπρού μου με κλειστά τα μάτια και οδηγώντας ανάποδα. Η γυναίκα μου συμφώνησε και την προηγούμενη εβδομάδα, νωρίς το πρωί μίας υπέροχης ημέρας, πήγαμε δυτικά και η Alexandra ανέλαβε το δύσκολο κομμάτι της οδήγησης κατά την ανάβαση. Αλλά μετά, κάτι απαίσιο εμφανίστηκε: To GPS ή κάτι σαν αυτό, ένα gadget στο κινητό της, το οποίο το τοποθέτησε δίπλα στο τιμόνι και παρήγαγε μία επιβλητική, αγγλικής προφοράς φωνή που μας κυριάρχησε. Κατευθυνόμασταν προς τη Βέρνη και μετά στη Ζυρίχη, στο Winterthur, στο Innsbruck και συνεχίσαμε δυτικά, οπότε είπα στην Alexandra να το κλείσει και να εμπιστευτεί την τεράστια εμπειρία μου. Τίποτα δεν έγινε.

Όσο πλησιάζαμε στη Ζυρίχη, η φωνή απέκτησε μία επιθετική χροιά. Στρίψε εδώ, στρίψε εκεί, πήγαινε βόρεια, τώρα νοτιοανατολικά και κάτι τέτοιες βλακείες. Ξεκινήσαμε να κάνουμε κύκλους. Προσπάθησα να πείσω την οδηγό ότι είμαι σπουδαίος πλοηγός και ότι αν είχα γεννηθεί πριν από τον Amerigo Vespucci, οι ΗΠΑ θα ονομάζονταν σήμερα Takiland, αλλά δεν είδα αποτέλεσμα. Ακολούθησε τις συμβουλές του GPS κατά γράμμα, οπότε συνεχίσαμε να κάνουμε κύκλους. Αμέσως κατάλαβα τι πήγαινε λάθος αλλά ξέρετε πως είναι οι γυναίκες αυτές τις ημέρες, κάποιες φορές διαφωνούν με τις απόψεις των ανδρών. Από αμνημονεύτων χρόνων οι ελβετικοί αυτοκινητόδρομοι ξαναστρώνονται. Θυμάμαι καλά όταν υπήρχαν πολύ λίγοι αυτοκινητόδρομοι στην παλιά καλή Ελβετία και κάποιος μπορούσε να διασχίσει τη χώρα σε δύο ώρες. Τώρα, αυτό το μέρος είναι ένας μεγάλος αυτοκινητόδρομος και παίρνει τόσο πολύ χρόνο για να διασχίσεις τη Ζυρίχη από δυτικά προς ανατολικά. Τα οδικά έργα μετέτρεψαν την ενοχλητική αγγλική φωνή του εξοπλισμού σε διχαλωτή γλώσσα-άλλο να λέει και άλλο να βλέπουμε.

Τελικά, πήρα την πρωτοβουλία και έκλεισα το παλιομηχάνημα. Τον παλιό καλό καιρό, είπα στη γυναίκα μου, ότι πηγαίναμε από σημείο σε σημείο και ποτέ δεν χαθήκαμε. Στο St. Gallen της Αυστρίας, μετά στο Innsbruck, στο Salazburg κ.ο.κ. Θυμάμαι να παίζω σε αγώνα τένις βετεράνων περίπου 30 χρόνια πριν και να οδηγώ προς τη Βιέννη με έναν καυτό ήλιο από πάνω μου : Η Βιέννη ήταν ανατολικά και εγώ οδηγούσα την Porsche μου σαν τρελός αλλά προφανώς πήγαινα προς την αντίθετη κατεύθυνση. «Ο ήλιος δύει στα δυτικά, απομακρυνόμαστε από σημείο!» είπα στον συμπαίκτη μου στο τένις, τον Νίκο.

Έτσι, αντί για ένα ευχάριστο ταξίδι επτά ή οκτώ ωρών με στάσεις σε γραφικά αυστριακά πανδοχεία, αυτό μετατράπηκε σε ένα μαραθώνιο δώδεκα ωρών, μαζί με την κακή οδήγηση της Alexandra. Δεν υπάρχουν πανδοχεία και σίγουρα όχι και κόρες. Μόνο μεγάλα απρόσωπα πρατήρια βενζίνης και ευχάριστοι εργαζόμενοι που όχι μόνο μας έβαλαν βενζίνη, αλλά και μας άνοιξαν τις τουαλέτες που ήταν κλειστές για μήνες χωρίς χρέωση. Το καλό φιλοδώρημα μετράει.

Αλλά από τη στιγμή που φτάσαμε στην κατοικία του γαμπρού μου – ακόμη και εγώ που δεν οδήγησα – αισθανόμουν σαν ζόμπι. Και ξύπνησα βλέποντας ένα μικρό μωρό να κοιμάται στην αγκαλιά της μητέρας του και ένα μικρό ξανθό αγοράκι να κάνει αστείους ήχους που σχεδόν θύμισαν το «papou», την ελληνική λέξη για το «παππούς».