του Χρίστου Χ. Λιάπη*

Οι περισσότεροι θα τον θυμούνται για τις ερμηνείες του ως James Bond….Τα τηλεοπτικά κανάλια ήδη τιμούν τον “First Knight” που πέταξε για το Κάμελοτ της αθανασίας της συλλογικής μας μνήμης, προβάλλοντας την ταινία όπου πρωταγωνιστούν ο Sean Connery ως King Arthur, ο Richard Gere ως Lancelot και η Julia Ormond στον ρόλο της Guinevere, σε ένα από τα ωραιότερα Υψενικά, μεσαιωνικά, προ-οιδιποδιακά τρίγωνα του κινηματογράφου….Κατά τη γνώμη μου, η κορυφαία στιγμή του ήταν όταν ως πλοίαρχος Ramius απευθυνόταν στο πλήρωμα του «Κόκκινου Οκτώβρη»: “….όταν ο κόσμος έτρεμε στον ήχο τον πυραύλων μας. Τώρα θα τρέμουν πάλι, στον ήχο της σιωπής μας”, περικλείοντας σε αυτή τη στομφώδη πολεμική αγόρευση ολόκληρη την αμφίπλευρη εαυτο-ελλείπουσα διχοτόμηση ανάμεσα στους δύο τύπους του ναρκισσισμού. Τον θορυβώδη επιλήσμονα (oblivient) και τον σιωπηλό υπεράγρυπνο (hypervigilant). Ο πρώτος θα συνεχίσει να ποστάρει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σαν να μην πέρασες ποτέ από τη ζωή του. Ο δεύτερος θα σε διαγράψει με ένα βαθύτατα οιστριονικό, ηλεκτρονικό unfriend, όλο πίκρα για την απόρριψη που νομίζει πως εισέπραξε. Ο πρώτος είναι ένα εκκωφαντικό διαστημόπλοιο. Ο δεύτερος ένα υποβρύχιο σεσιγασμένης πρόωσης. Ο πρώτος κινδυνεύει να αυτοαναφλεγεί όπως το Challenger στο απόγειο της εκτοξευμένης ανασφάλειάς του, σε μια ύψιστη στιγμή εκδραμάτισης έμπροσθεν πολυπληθούς ακροατηρίου και φθονερών παρατηρητών. Ο δεύτερος να αυτοτορπιλιστεί καταβυθισμένος στις σκοτεινιασμένα σιωπηλές αβύσσους της θρυμματισμένης εαυτο-εικόνας του, ως άλλο Κ19, σε έναν εσωτερικό ωκεανό ανορίοτης αλληλεπίδρασης με στόχους, αποστολές, εσωτερικά και εξωτερικά πληρώματα και παρα-πληρώματα.

Ως πράκτωρ 007 ο εκλιπών κατατρόπωσε τους εχθρούς της Βασίλισσας και στα δύο αυτά σκηνικά. Για αυτό και εκείνη τον έχρισε Sir, αληθινό «Πρώτο Ιππότη». Ο υπέρκομψος ναρκισσισμός του σκώτου γιου που μάταια προσπαθεί να κερδίσει την αυτονομία του, ενώ μένει για πάντα ταγμένος στην υπηρεσία του μητρικού αρχετύπου της Βασίλισσας ή της «Μ», ενσαρκουμένης από τη Τζούντι Ντεντς στο Skyfall. Στην εγκαταλελειμμένη έπαυλη της τραγωδίας της καλοαναθρεμένης, πάντοτε στυλάτης, αποστέρησης των παιδικών του χρόνων, όπου εμφανίζεται να επιστρέφει στην ομώνυμη ταινία ως άλλος Ρομπέν των Δασών στο ρημαγμένο Loxley κι ας μην έπαιζε -λόγω ηλικίας- τον ρόλο του Ρομπέν αλλά αυτόν του Βασιλιά Ριχάρδου σε μια άλλη ταινία υπό τον τίτλο: «Ρομπέν των Δασών, ο Πρίγκιπας των Κλεφτών».

Για να τον αποχαιρετήσω, όμως, θα επιλέξω μία αποστροφή του από το “The Rock”, όταν λέει στον Nicolas Cage: «Οι αποτυχημένοι πάντα κλαψουρίζουν λέγοντας πως θα κάνουν το καλύτερο που μπορούν. Οι νικητές γυρίζουν σπίτι με τη Βασίλισσα του χορού»…. Γιατί, ο Sean Connery εξεικόνισε αρχετυπικά την ανδρική αυτοπεποίθηση εμπνέοντας με τις ερμηνείες του όλους όσοι είτε δεν πήγαν ποτέ στον χορό της αποφοίτησης, είτε γυρίσανε σπίτι τους χωρίς τη βασίλισσα του χορού…Τελικά δεν είναι η λησμοσύνη του επιλήσμονος ναρκισσισμού που κατέβαλε τον θρυλικό πράκτορα 007, απαραίτητη -όμως- ψυχολογική άμυνα για να ξεχνά το πλήθος των «κακών» που ατύπως εξόντωσε και το ακόμη μεγαλύτερο πλήθος των «όμορφων» που αγκάλιασε, εγκατέλειψε ή έγινε αιτία να πεθάνουν. Είναι η λήθη της άνοιας και οι συνοδές επιπλοκές της που τον πήρε από τη ζωή και από το περιπετειώδες Σινεμασκόπ των παιδικών μας ονείρων, κάνοντας πρώτα τις δικές του αναμνήσεις να ξεθωριάσουν. Καλό σου ταξίδι 007, από αυτήν την τελευταία σου αποστολή, η Miss Moneypenny δεν μπορεί να σε περιμένει να γυρίσεις…«James, you’ve never taken me to dinner…».

* Ο Χρίστος Χ. Λιάπης MD, PhD, MSc είναι Ψυχίατρος, Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών και Πρόεδρος του ΚΕΘΕΑ.