του Απόστολου Κοτσάμπαση

H καταδίκη του Harvey Weinstein, εκλαμβάνεται –και είναι- ως μια υψηλού συμβολισμού κίνηση, η οποία στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Ένας ισχυρός παράγοντας της βιομηχανίας του θεάματος υπέστη τις συνέπειες των πράξεών του ανεξάρτητα από την κοινωνική του θέση. Στις χώρες της Δύσης αν μη τι άλλο το σύστημα δείχνει να λειτουργεί στις περισσότερες των περιπτώσεων που αφορούν στην κακοποίηση γυναικών. Στον αντίποδα ακριβώς, η Ιρανή ακτιβίστρια Shaparak Shajarizadeh καταδικάστηκε σε φυλάκιση για παράβαση του νόμου περί υποχρεωτικής κάλυψης του κεφαλιού με το hijab (μαντήλα). Αναγκάστηκε να διαφύγει από τη χώρα και από τη Γενεύη, όπου βραβεύτηκε στο Geneva Summit 2020 International Women’s Prize, είπε ότι «δεν υπάρχει ελπίδα για το Ιράν» σε μια απαισιόδοξη διαπίστωση της μηδενικής επιρροής των Δυτικών στα όσα διαδραματίζονται στη χώρα αυτή.

Δύο κόσμοι διαφορετικοί. Ο Harvey καταδικάστηκε γιατί καταπάτησε τα δικαιώματα των γυναικών. Η Shaparak καταδικάστηκε γιατί άσκησε το δικαίωμά της στην ελεύθερη έκφραση.

Δύο περιπτώσεις που αποδεικνύουν ότι ο δρόμος για τα δικαιώματα των γυναικών είναι ανηφορικός και με λίγες πιθανότητες για ευτυχή κατάληξη σε πολλές χώρες.