του sir Taki Theodoracopulos

GSTAAD- Ενώ Τσεχωφική βαρεμάρα με κατελάμβανε, η απώλεια των αποσκευών μου, μού έφερε άμεση ανακούφιση. Ο θυμός νικά με ευκολία την πλήξη, ειδικά όταν αυτή αναμειγνύεται με μια παρανοϊκή συνωμοσία εναντίον των πλουσίων. Λοιπόν, ας εξηγήσω σε τι αναφέρομαι:

Τη Δευτέρα, 21 Δεκεμβρίου, έφυγα από τη Νέα Υόρκη με προορισμό την Ελβετία, κάνοντας check in στο γκισέ της first-class της Suisse, όπως ονομάζεται σήμερα η εθνική αεροπορική εταιρεία της Ελβετίας. Ενημερώθηκα ότι θα ταξίδευα μόνος μπροστά, από την ευγενική κυρία από την Καραϊβική που μου έκανε το check in. Χαρούμενος με τα νέα, φαντάστηκα ότι αυτός θα ήταν ο λόγος που δεν έβαλε τη σημείωση που αφορά τις αποσκευές στην κάρτα επιβίβασής μου. Με έκανε να περιμένω για αρκετή ώρα χωρίς να έχει κάποιον ουσιαστικό λόγο αλλά δεν σκέφτηκα τίποτα απ’ αυτά εκείνη τη στιγμή. Το πνεύμα των Χριστουγέννων και όλα τα συναφή, αλλά αυτή η καθυστέρηση ήταν που με έβγαλε εκτός εαυτού αργότερα.

Μετά από μια υπέροχη ολονύκτια πτήση με εξαιρετική εξυπηρέτηση εντός αεροπλάνου αλλά με μισογεμάτες τις θέσεις first-class, περίμενα συνεχώς ,πλην όμως μάταια, για τις δύο βαλίτσες μου. Τελικά μου είπαν να απευθυνθώ σε μια κυρία, η οποία έγραψε όλες τις πληροφορίες σχετικά με τις δύο απολεσθέντες τσάντες μου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο οδηγός μου που με περίμενε έξω από το αεροδρόμιο της Ζυρίχης, νόμιζε ότι έχασα την πτήση και πήρε τηλέφωνο στο Gstaad για να αναφέρει την εξαφάνισή μου. Παρόλο που έχω κινητό τηλέφωνο, το είχα βάλει μαζί με τα βιβλία, τα σημειωματάρια και όλα που έχω μαζί μου όταν ταξιδεύω σε περίπτωση που βρεθώ σε κάποιο έρημο νησί και έχω αρκετό χρόνο ελεύθερο. Η γυναίκα μου πήρε τηλέφωνο στο σπίτι μας στο Gstaad χωρίς να το σηκώσει κανείς και υπέθεσε ότι μάλλον έχασα την πτήση. Αλλά μετά θυμήθηκε ότι μου μίλησε λίγο πριν επιβιβαστώ. «Τα συνηθισμένα κόλπα του», υπέθεσε.

Ωστόσο, ζήτησε από τον Charlie, τον οδηγό, να περιμένει λίγο ακόμα. Ο Charlie και εγώ έχουμε μια περίεργη σχέση. Δύο χρόνια πριν, με πήγε σε ένα πολύ μικρό χωριό όπου κάποιος παίρνει το τελεφερίκ για να ανέβει στο Wengen. (Ski resort στην Ελβετία.) Ένα χωριό μικρό, σκοτεινό και αρκετά καταθλιπτικό. Οπότε, λίγες εβδομάδες αργότερα, όταν συνάντησα τον Charlie και τη γυναίκα του εκεί που έπιναν το ποτό τους, της είπα ότι όσο ο Charlie με περίμενε να ανέβω στο Wengen και να γυρίσω πίσω, έγινε αντιληπτός από τις δεκατέσσερις πόρνες που ζουν εκεί, οι οποίες τον φώναξαν και με το όνομά του. Και τότε η γυναίκα του το πίστεψε και άρχισε να του κάνει τη ζωή δύσκολη. Έχω προσπαθήσει αρκετές φορές από τότε να την πείσω ότι έκανα πλάκα και ότι δεν ζουν πόρνες σε ένα μέρος ξεχασμένο από όλους, και ακόμη και ότι ο Charlie δεν θα ήξερε τι να κάνει με μία πόρνη αν ποτέ συναντούσε κάποια, χωρίς αποτέλεσμα όμως. Ο Charlie από τότε είναι λίγο ψυχρός απέναντί μου.

Μετά από λίγο, με ενημέρωσαν ότι οι αποσκευές μου χάθηκαν και σε λίγες μέρες να καλέσω έναν αριθμό, για κάθε πιθανό νέο. Πέρασα μέσα από το τελωνείο, όπου με σταμάτησε ένας αξιωματικός που έμοιαζε με τον τύπο ενός άγριου ,ερασιτέχνη που συλλέγει εντυπωσιακές πεταλούδες, με σκοπό στη συνέχεια να τις καρφιτσώσει για να τις δουν οι περίεργοι περαστικοί. Κρατούσα ένα βιβλίο, μια εφημερίδα, το Spectator και το διαβατήριό μου. « Είχα μισό κιλό κοκαϊνης στις αποσκευές μου αλλά έχασες την ευκαιρία να γίνεις ήρωας επειδή οι άλλοι τις έχασαν», του είπα. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που κάνουν τη ζωή αξιόλογη και ενδιαφέρουσα. Ο κόπανος με κοίταξε σαν να «πήγαινα» με την έγκυο γυναίκα του αλλά μετά ένας παλαιότερος αξιωματικός μου χαμογέλασε και μου έκανε νόημα να προχωρήσω.

Τρεις ημέρες μετά, όταν κάλεσα στο νούμερο που μου έδωσαν, έβγαινε ένα ηχογραφημένο μήνυμα, δίχως να έχω κάποιο νέο για τις αποσκευές μου. Έτσι, προσέλαβα έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ, τον Jupiter Jones, ένας φίλος του γιου μου στη Νέα Υόρκη, ο οποίος βρήκε αμέσως τις αποσκευές μου στον τομέα απολεσθέντων αντικειμένων του αεροδρομίου JFK, και συμβούλεψε αυστηρά την ελβετική εταιρεία να μου τα στείλει αμέσως στο σαλέ μου στο Gstaad. Όλα έληξαν καλά, με τον Jupiter να κερδίζει και μερικά έξτρα χιλιάρικα.

Όλος αυτός ο οχετός των media, με τους φυλετικούς αγώνες, και η καμπάνια των αριστερών εναντίον της «λευκής υπεροχής» στην Αμερική με έκανε να πιστεύω ότι οι αποσκευές μου αφήθηκαν επίτηδες εκτός, εξαιτίας του εισιτηρίου μου από τη first-class θέση. Ποτέ δεν θα μάθουμε, και να σας πω την αλήθεια, κανέναν δεν ενδιαφέρει. Ήταν ένα ενοχλητικό γεγονός, «a mere bagatelle»-άνευ ουσίας- όπως έλεγαν κάποτε στους ξεχωριστούς κύκλους, προτού ανακηρυχτούμε όλοι ίσοι. Και μιλώντας για ισότητα, όλοι στο χωριό βρίσκονται κλεισμένοι μέσα, και οι νεόπλουτοι αλλά και οι –από πάντα- πλούσιοι. Χυδαία νεόπλουτα σπίτια με εσωτερικές πισίνες και χώρους ψυχαγωγίας στέκουν άδεια, όπως και άδεια είναι τα club και τα bar στις πόλεις, ακόμη και οι πίστες του ski.

Το σκι επιτρέπεται και όλοι στο σαλέ μου, γαμπρός, κόρη, γιος και τα τέσσερα εγγόνια μου κάνουν σκι. Εντάξει, ο δύο χρονών εγγονός μου ανάμεσα στα πόδια της μητέρας του και ο επτά μηνών πάνω σε ένα έλκηθρο. ( Η γυναίκα μου είναι στο Λονδίνο, αποκλεισμένη στο Glebe Place μαζί με τρία σκυλιά. Θα την επισκεφθώ σύντομα και θα γίνω κάτοικος Λονδίνου μια για πάντα.) Σε μια φιλόδοξη οικοδέσποινα επιβλήθηκε πρόστιμο 50.000 φράγκων για ένα παράνομο πάρτυ που διοργάνωσε. Η Θέμις, μια κοινωνική αριβίστρια, διοργάνωσε ένα πάρτι την παραμονή, παρά τις προειδοποιήσεις των αρχών. Τα κάτω των 21 ετών άτομα, έπεισαν έναν μη δημοφιλή Σαουδάραβα που όλοι αποφεύγουν, να διαθέσει το πρόστυχο σαλέ του για πάρτι. Ο πατέρας του Σαουδάραβα έχει το οικογενειακό τους δέντρο να αναγράφεται στους έξω τοίχους. ( Το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να ζωγραφίσει απλά μια καμήλα). Οι νεαροί διέλυσαν το μέρος, που πρέπει να το έχει βελτιώσει, και η αστυνομία δεν πήρε είδηση. Οι κάτω των 21 ετών απειλούν να το ξανακάνουν σύντομα. Χρειαζόμαστε έναν Ηρακλή Πουαρό εδώ για να σταματήσει τα πάρτι.