του Χρήστου Ζαμπούνη

Στον πρόλογο της δευτέρας εκδόσεως του βιβλίου του «Les Cyprès de Patmos», ο Γάλλος συγγραφέας Antoine Silber, μετά τους ύμνους του για την ιστορικότητα, την πνευματικότητα και τις ομορφιές της Νήσου της Αποκαλύψεως, σημειώνει με αφέλεια: «Εδώ κυκλοφορούμε χωρίς κράνος». Έχω συνάντηση με τον διοικητή της Αστυνομίας στο υπέροχης αρχιτεκτονικής οίκημα που κατασκεύασαν οι Ιταλοί στην Σκάλα, το λιμάνι, για να στεγάσουν τις δημόσιες υπηρεσίες τους. Με ενημερώνει ότι κάθε βράδυ συμβαίνουν διάφορα τροχαία με μεθυσμένους, συνήθως Ιταλούς νεαρούς –τι ειρωνεία για τους πρώην αποικιοκράτες– που χάνουν τον έλεγχο των ενοικιασμένων δικύκλων τους. Οφείλω να ομολογήσω ότι και εγώ στην ηλικία τους, όταν ταξίδευα στα ελληνικά νησιά, συνέδεα την αίσθηση της ελευθερίας με την «ασκεπή», όπως λέγαμε στον Στρατό, οδήγηση. Το ίδιο συνέχισα να πράττω και στην Αθήνα, εφ’ όσον εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν έλεγχοι. Ώσπου ήλθε το πρώτο «εξακοσάρι» και το δεύτερο, οπότε ο φίλος μου ο Θαλής, και εκδότης μας, μου εχάρισε ένα κράνος, το οποίο φορώ ακόμη. Το ίδιο έχουν αρχίσει και πράττουν με ταχύτατους ρυθμούς οι εν Πάτμω εποχούμενοι δικύκλων, διότι, όπως προσφυώς είπε ντόπιος επιτηδευματίας, «τέτοιο γράψιμο έχει να πέσει από την εποχή του Ιωάννου του Θεολόγου, όταν ο Θεός τού υπαγόρευσε να γράψει την Αποκάλυψη». Έχει ενδιαφέρον ότι στο ίδιο βιβλίο ο Silber δανείζεται μία φράση του Camus, σχετικά με τις ελληνικές νήσους: «Je vais en revenir debout, enfin», γράφει στον φίλο του Rene Char, «Θα γυρίσω επιτέλους όρθιος». Το ίδιο εύχομαι και στους ενθουσιώδεις δικυκλιστάς.