του sir Taki Theodoracopulos

GSTAAD- Κατά τη διάρκεια των ατελείωτων και σκοτεινών στιγμών του lockdown, ας κάνουμε ένα ταξίδι στη μνήμη και στην πραγματική υψηλή κοινωνία, με τα θαυμαστά πάρτι, τις ανέμελες στιγμές με τα κορίτσια στα καλοκαιρινά φορέματά τους, και τα πρωινά που παίζαμε polo με τα σμόκιν, μεθυσμένοι. Tα ανθρώπινα όντα άρχισαν να κινούνται ανάλογα πριν από 500 εκατομμύρια χρόνια, αλλά εγώ θα σας πάω πίσω μόλις 50 χρόνια και κάτι, όταν εκλεπτυσμένοι άνθρωποι άρχισαν να κινούνται στο ρυθμό της samba, tango, waltz και του cha-cha-cha. H «θορυβώδης» δεκαετία το 1920, ήταν τέτοια -λόγω των επιπτώσεων του Μεγάλου Πολέμου (Α’ Παγκοσμίου)- και τα υπέροχα 50s έγιναν μύθος λόγω της οικονομικής ανόρθωσης από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι άνθρωποι είχαν την ανάγκη να περάσουν καλά, να ξεφύγουν, να απελευθερωθούν, με την πείνα και τη μεταπολεμική λιτότητα να έχουν μετατρέψει ακόμη και το Παρίσι σε ένα σκοτεινό και κρύο μέρος.

Από τα μέσα μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’50 τα πράγματα είχαν αλλάξει, και εγώ είχα ξεκινήσει τα πρώτα μου βήματα με ενθουσιασμό. Ήμουν 20 ετών, ασχολούμενος με το τένις και ήμουν σε εσώκλειστο σχολείο περίπου για τη μισή ζωή μου. Μετά τις φρικαλεότητες του πολέμου και το σχολείο, η αναζήτηση για όμορφες στιγμές ήταν κάτι το φυσικό. Η ανοικοδόμηση της Ευρώπης διήρκησε πάνω από μια δεκαετία, και θυμάμαι τους Αμερικανούς παίχτες του τένις να παραπονιούνται για την έλλειψη δομών ντους και χάμπουργκερ όταν επισκέφθηκαν το Wimbledon στα μέσα του ΄50. Στη συνέχεια, το ιταλικό, το γερμανικό και -σε μικρότερο βαθμό- το γαλλικό θαύμα της οικονομίας συνέβη και ξεκίνησε το πάρτι.

Σε αυτές τις γαλήνιες ημέρες, ως social distancing λογιζόταν το να χορεύεις χωρίς μάγουλο με μάγουλο στον χορό των debutante που ονομαζόταν «Rallies». Έπειτα, οι λίγο μεγαλύτεροι ηλικιακά ξεκίνησαν να διοργανώνουν πάρτι, καθώς τα εξοχικά σπίτια που σχεδόν κατέρρευσαν κατά τη διάρκεια του πολέμου, ανακαινίστηκαν και βρίσκονταν έτοιμα για σωστή χρήση. Το πρώτο σπουδαίο και διεθνές πάρτι που συμμετείχα ήταν στο Palazzo Serradi Cassano στη Νάπολη, από τον Δούκα και τη Δούκισσα του Serra, για τον εορτασμό των Ολυμπιακών Αγώνων της Ρώμης του 1960. Πολλοί -εστεμμένοι ή μη- αρχηγοί κρατών ήταν παρόντες απ’ όσο θυμάμαι, καθώς είχαμε μεθύσει με τον Leopoldo Serra, τον νεότερο της οικογένειας, αφού είχαμε ξεκινήσει να γιορτάζουμε από νωρίς μετά το πρωινό, όταν ο διάδοχος πρίγκιπας Κωνσταντίνος της Ελλάδος, κέρδισε χρυσό μετάλλιο στους αγώνες ιστιοπλοϊκών σκαφών. (Ο Ωνάσης ενθουσιάστηκε τόσο με την ελληνική νίκη και έτρεξε ντυμένος στα ντους, αγκάλιασε τον γυμνό Κωνσταντίνο και βράχηκε μαζί του.)

Ακολούθησε μια σπουδαία εβδομάδα, όπου ταξίδεψα στη Ρώμη με το σκάφος του Agnelli και έμεινα στο Grand Hotel. O Σουετώνιος θα το λάτρευε. Οι εκπρόσωποι της υψηλής κοινωνίας και της εξουσίας ήταν κρυμμένοι για χρόνια και ξαφνικά κάθε αριστοκρατικός εξώστης της Ρώμης ήταν γεμάτος με διασημότητες. Ο καιρός ήταν υπέροχος, η θερμοκρασία ιδανική και οι φιλοξενούμενοι ήταν ό,τι καλύτερο είχε να προσφέρει η αιώνια πόλη. Η χαρά που αισθανόσουν ήταν σαν την ενέργεια της νεολαίας. Ο πιο όμορφος, πιο πνευματώδης, πιο ποιητικός αλλά και πιο επιτυχημένος μαιτρ της αποπλάνησης στη Ρώμη, ο Πρίγκιπας Dado Ruspoli άνοιξε το παλάτι του και διοργάνωσε ένα πάρτι που δεν πρόκειται να ξεχάσω. Κάλεσε μόνο πολύ όμορφες, νεαρές γυναίκες και άνδρες της κοινωνικής του τάξης, και κατάφερε να τα βγάλει εις πέρας. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ τόσο όμορφες υπάρξεις, να χορεύουν όλο το βράδυ υπό το φως των κεριών στο ρωμαϊκό παλάτι. Καθόλου μοντέλα, ούτε ηθοποιοί, ούτε διασημότητες, ούτε αρθρογράφοι κουτσομπολιών, ούτε νεόπλουτοι τύπου Philip Green και σίγουρα όχι paparazzi. Και μετά από 60 χρόνια, παραμένει Το Πάρτι για να θυμόμαστε.

Όταν οι Γάλλοι κουράστηκαν να ξυρίζουν τα μαλλιά γυναικών λόγω της «οριζόντιας» συνεργασίας τους με τους Γερμανούς στην κατοχή και αφού ο de Gaulle επέστρεψε στην εξουσία το 1958, οι πλούσιοι και οι αριστοκράτες ένιωθαν αρκετά ασφαλείς για να διασκεδάσουν και τί πιο καλό και κομψότερο από ένα πάρτι; Ο χορός Rochambeau, το πάρτι του Agnelli στο Bois de Boulogne, και τα δύο πάρτι των Guy και Marie Ellen de Rothschild στον πύργο τους έξω από το Παρίσι, μου έρχονται στο μυαλό. Ο φίλος και μέντοράς μου στο polo, Porfirio Rubirosa, είχε μία από τις πιο γοητευτικές κατοικίες έξω από το Παρίσι. Ήταν 10 λεπτά οδήγησης από το γήπεδο polo στο Bois μέχρι την ύπαιθρο όπου βρισκόταν το σπίτι του. Ιδανική τοποθεσία, καθώς συνδύαζε τη ζωή στην ύπαιθρο αλλά και τη μόλις 15 λεπτών οδήγηση από ένα κλαμπ του Παρισιού. Ο Rubi διοργάνωνε συχνά πάρτι στο σπίτι του. Μέσα στο μεγάλο σαλόνι του, το οποίο έβλεπε σε μια τεράστια έκταση με γκαζόν και με γήπεδα, τοποθετούσε μια ορχήστρα 4,5 ή και 6 ατόμων που έπαιζαν ασταμάτητα όλο το βράδυ. Ο οικοδεσπότης είχε την ικανότητα να ανεβάζει την ατμόσφαιρα του πάρτι σε οργιαστικά επίπεδα, και προσκαλούσε μόνο νέους και όμορφους ανθρώπους με ζηλευτούς τρόπους. Το πάρτι του για τον Frank Sinatra έμεινε στην ιστορία, με τον τραγουδιστή να δηλώνει ότι αν ήξερε ότι τέτοιοι άνθρωποι υπήρχαν στο Παρίσι, θα προσπερνούσε το Λος Άντζελες, το Λας Βέγκας και τη Νέα Υόρκη.

Ο Rubi και εγώ παίζαμε μαζί polo στο Bagatelle Club, στο Bois de Boulogne, δέκα λεπτά μακριά από το σπίτι του. Μετά από κάθε ματς, γινόταν και ένα πάρτι στο club, και σε ειδικές περιστάσεις η αυγή μας έβρισκε να παίζουμε με σμόκιν και χωρίς κράνη. Ποτέ κανείς δεν τραυματίστηκε σοβαρά. Η εξάσκηση σταμάτησε μόνο όταν ο μεθυσμένος Argie μπήκε στην αίθουσα του club, χτυπώντας άγρια τη σφύρα του στα έπιπλα.

Στιγμές από το τουρνουά του Badminton, ο βενετσιάνικος χορός που διοργάνωσε ο Greville Howard, η δεξίωση του Tim Hanbury στη Γαλλία, ο ελληνικός βασιλικός γάμος στο Λονδίνο, όλα έρχονται στο μυαλό μου ως ορόσημα κομψότητας και διασκέδασης. Το τέλος της κομψότητας ήταν γρήγορο: Η χορηγία των πάρτι για φιλανθρωπικούς σκοπούς σήμαινε ότι χυδαίοι, νεόπλουτοι και ευνοούμενοι της κοινωνικής αναρρίχησης θα μπορούσαν να γίνουν πρώτα ονόματα εν μια νυκτί. Σβήνω την εικόνα.