του Χρήστου Ζαμπούνη

«Πού στηρίζετε την πεποίθησή σας ότι το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης στην υπόθεση παραιτήσεως του ζεύγους Sussex από τα βασιλικά τους καθήκοντα πέφτει στην Μέγκαν;», με ρώτησε προχθές, δημοσιογράφος σε ραδιοφωνική συνέντευξη. «Δεν είσθε υποχρεωμένος να απαντήσετε στο ερώτημα που θα σας θέσω με την σειρά μου, διότι είναι ρητορικό. Σας έχει τύχει ποτέ να ερωτευθείτε και να χάσετε τα μυαλά σας; Εάν ναι, τότε δύνασθε να αντιληφθείτε το πώς εισέπραξε ο σύζυγός της την δυσκολία προσαρμογής στο νέο περιβάλλον, της Αμερικανίδος ηθοποιού. Εάν όχι, τότε δυσκολεύομαι να σας εξηγήσω την ψυχική κατάσταση του Χάρρυ, ο οποίος απεφάσισε να απαρνηθεί την ιστορία της οικογενείας του και τον ρόλο του μέσα σ’ αυτήν για τα μάτια της Μέγκαν», ήταν το σχόλιό μου.

Ορισμένοι «προοδευτικοί» ενδέχεται να υπερασπισθούν το δικαίωμα των «παιδιών» να ζήσουν την ζωή που θέλουν, μακρυά από την Δαμόκλειο σπάθη του πρωτοκόλλου. Είναι όμως, έτσι; Εάν μελετήσει κανείς την πορεία της βρεταννικής μοναρχίας ειδικώς και τη εξέλιξη των ευρωπαϊκών βασιλείων γενικώς, θα παρατηρήσει ότι η έννοια του καθήκοντος είναι ιδιαιτέρως ενισχυμένη στους royals. Τούτο σημαίνει έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, ο οποίος πόρρω απέχει από αυτόν των celebrities, κατηγορία εις την οποία ανήκει η Μέγκαν.

Και όμως, ο γάμος πριν δύο χρόνια, του δευτερότοκου υιού του πρίγκηπος της Ουαλλίας Καρόλου και της πρωταγωνίστριας της τηλεοπτικής σειράς «Suits» εχαιρετίσθη από την παγκόσμιο κοινή γνώμη ως ένα βήμα εκσυγχρονισμού ενός υπερχιλιετούς θεσμού. Δεν ήσαν λίγοι, ανάμεσά τους και ο ομιλών, που εκφράσαμε τον δισταγμό μας για την ανόμοια ένωση. Η ανομοιότης δεν έγκειται
τόσο στο χρώμα του δέρματος, την διαφορετική εθνικότητα ή, ακόμη, το επάγγελμα όσο στα αξιακά συστήματα των δύο νεονύμφων. Όπερ έδει δείξαι.

Photo Credit: Peter Lindbergh