του Χρήστου Ζαμπούνη 

Για εκείνην ήταν μία ισχυρή πατρική φιγούρα και μία απελευθέρωση από τα δεσμά του προηγούμενου γάμου της. Για εκείνον ένα ακόμη τρόπαιο και μία συναισθηματική σύνδεσις με την ελληνική ψυχή του.

Τον Φεβρουάριο του 1960, σε μία καλά υπολογισμένη κίνηση, η Maria Callas, κατά κόσμον Μαρία Καλογεροπούλου, κάλεσε στην σουΐτα της στο «Ritz» των Παρισίων, την δημοσιογράφο Μαρλίς Σεφέρ για μία συνέντευξη. Την επομένη, η γαλλική εφημερίς «France Soir», με 1.000.000 αντίτυπα κυκλοφορία, τιτλοφορούσε με κεφαλαία γράμματα στην πρώτη της σελίδα: «Η ΚΑΛΛΑΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ: ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΩ. ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΩ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ».

Σύμφωνα με τον Nick Gage, κατά κόσμον Νίκο Γκατζογιάννη, συγγραφέα του υποδειγματικού βιβλίου «Greek Fire», η Callas είχε την αγωνία μήπως χάσει τον Ωνάση, και ήθελε με την δημοσιοποίηση της επιθυμίας για τεκνοποίηση να τον φέρει προ τετελεσμένου γεγονότος. Τελικώς έχασε το παιδί του, ύστερα από την βεβιασμένη απόφασή της να γεννήσει πρόωρα με καισαρική τομή. Το αγοράκι που βγήκε από την κοιλιά της εμφάνισε αναπνευστικά προβλήματα, και κατά την μεταφορά του από την ιδιωτική κλινική, που δεν είχε τα απαραίτητα μηχανήματα να το κρατήσει στην ζωή, σε άλλο νοσοκομείο, εξέπνευσε. Στην διαδρομή, η νοσοκόμα την ερώτησε τι όνομα θα ήθελε να του δώσει και εκείνη απήντησε χωρίς δισταγμό: «Όμηρος», από το όνομα του αγαπημένου θείου του Ωνάση. Τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια, η σχέση τους θα περνούσε από χίλια κύματα, αλλά η αγάπη που ένοιωθαν ο ένας για τον άλλον, θα παρέμενε άσβεστη. Ακόμη και μετά την γαμήλια ένωση του Έλληνος εφοπλιστού με την χήρα του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, Τζάκυ Κέννεντυ, εκείνος συνέχισε να την επισκέπτεται στο διαμέρισμα που της είχε αγοράσει επί της λεωφόρου George Mandel και να της παραστέκεται στην βαθιά κατάθλιψη που της είχε προκαλέσει. Στην γαλλική πρωτεύουσα έμελλε να αφήσουν και οι δύο την τελευταία τους πνοή, ο μεν πρώτος το 1975, η δε δευτέρα το 1977. Σαν χθες, στις 2 Δεκεμβρίου του 2023, η «divina» ή «assoluta» όπως πέρασε στην Ιστορία, θα γινόταν 100 ετών.

Είθισθαι κορυφαίες προσωπικότητες, κυρίως των Γραμμάτων και των Τεχνών, και λιγότερο της Πολιτικής, να τιμώνται σε αυτού του είδους τις επετείους. Στον χώρο των Επιχειρήσεων γίνεται μία σχετική οικονομία, καίτοι οι ίδιοι με την δημιουργία ιδρυμάτων μεριμνούν, ιδία πρωτοβουλία, για την υστεροφημία τους. Είναι απορίας άξιον, επί παραδείγματι, ο πιο διάσημος Έλλην του 20ού αιώνος να μην έχει ούτε έναν δρόμο ή μία πλατεία με το όνομά του. Αντιθέτως, η ελληνική Πολιτεία εφρόντισε, μετά κόπων και βασάνων, να εγκαινιάσει, προ ολίγων εβδομάδων, ένα μουσείο σε ένα τριώροφο νεοκλασσικό οίκημα επί της οδού Μητροπόλεως, αφιερωμένο στην Ελληνίδα ιέρεια της Όπερας. Ο Δήμος Αθηναίων, που ανέλαβε την πρωτοβουλία, συγκέντρωσε, μέσω αγορών και ιδιωτικών δωρεών, περίπου 1.000 προσωπικά αντικείμενά της, όπου ο μεγάλος έρωτας της ζωής της απεικονίζεται σε μια μόνο φωτογραφία. Το ίδιο ισχύει και στο Μουσείο του «Κοινωφελούς Ιδρύματος Αλέξανδρος Ωνάσης» με προσωπικά αντικείμενα του Αριστοτέλη Ωνάση, λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα, επί της οδού Αισχύνου στην Πλάκα, που δεν είναι ανοικτό, όμως, στο κοινό.

Λέγεται ότι η Χριστίνα αντιπαθούσε την μητριά της, οπότε από την μία πλευρά εξηγείται η παράλειψις. Από την άλλη, όμως, είναι αδικαιολόγητος, και ελπίζουμε μαζί με τις αναντιστοιχίες στις ημερομηνίες και τις αστοχίες στην Έκθεση, να διορθωθεί η ιστορική αλήθεια, λόγω του ότι εκτός από σοπράνο, η Maria Callas είχε μία ενδιαφέρουσα προσωπική ζωή, που αξίζει να αποτυπωθεί. Ας όψονται ο Κινηματογράφος, το Θέατρο και οι βιογραφίες, που δεν έχουν τόσο «μουσειακή» προσέγγιση στους μύθους, διότι περί αυτού πρόκειται.