του sir Taki Theodoracopulos

Ένας βιογράφος του F. Scott Fitzgerald με το όνομα David Brown αναφέρεται στην προώθηση της αποκλίνουσας συμπεριφοράς στις ΗΠΑ (με δικά μου λόγια ) ως «η μεγάλη εκκίνηση προς τον υλισμό μετά το Appomattox (ήττα των Νοτίων στον αμερικανικό εμφύλιο το 1865)». Μου άρεσε αυτή η γραμμή και το σκεφτόμουν καθώς άφησα το σκάφος νωρίς το πρωί και μπήκα σε μια σχεδόν τέλεια ελληνική πλατεία χωριού για έναν καφέ. Υπήρχαν μερικοί Γάλλοι που φλυαρούσαν με τις συνήθεις χειρονομίες τους, Έλληνες που συζητούσαν πολιτικά με μεγάλη ένταση, και μετά ένα ζευγάρι Αμερικανών, και οι δύο αρκετά ελκυστικοί, ο καθένας με ένα Mac μπροστά τους και απολύτως αδιαπέραστοι από κανέναν ή οτιδήποτε στο άμεσο περιβάλλον τους. Μιλώντας για μια εκτόξευση προς τον υλισμό. Αυτοί οι δύο δεν σήκωσαν ποτέ το βλέμμα τους από τις οθόνες τους, παρέμειναν εντελώς κολλημένοι και ανέκφραστοι σε αυτό το δαιμόνιο πλαστικό ή οτιδήποτε άλλο είναι κατασκευασμένες οι οθόνες, και δεν κατάφεραν να σηκώσουν το βλέμμα τους ακόμα και όταν μια Ελληνίδα φώναζε με μια Αυστριακή που είχε πάρει την καρέκλα της . Στο μεταξύ είχαν πιάσει ένα τραπέζι στο καφέ, που θα άλλαζε πελάτες περίπου τρεις φορές αν δεν ήταν αυτοί οι δύο εξαιρετικά ενοχλητικοί Αμερικανοί. Ο ιδιοκτήτης του καφέ ανασήκωσε τους ώμους του όταν του είπα να τους ζητήσω να εκκενώσουν το χώρο.

Τώρα, ξέρω ότι δεν είναι δική μου δουλειά, αλλά αυτό δεν ήταν σχεδόν μια εκτόξευση προς τον υλισμό. Έμοιαζε περισσότερο με καταιγίδα, ένα τυφώνα της τυφλής απληστίας. Έχετε υπόψη σας, θα μπορούσαν να έγραφαν το μεγάλο αμερικανικό μυθιστόρημα; Αμφιβάλλω και είμαι διατεθειμένος να στοιχηματίσω το σκάφος στο οποίο βρίσκομαι ό,τι ήταν όλα σχετικά με το χρήμα και τίποτα περισσότερο. Ήταν, το λιγότερο, μη ανθρώπινο. Δύο τραπέζια μακριά τους βρίσκονταν τρεις γέροι Έλληνες, με τα άσπρα μουστάκια και τα σκουφάκια τους, σαν να ακουμπούσαν στα μπαστούνια τους. Μιλούσαν ο καθένας με τη σειρά τους, με σιωπές ενδιάμεσα. Τα μικρά παιδιά έτρεχαν ανάμεσα στα τραπέζια, οι μαυροφορεμένες γυναίκες περνούσαν χωρίς να ρίξουν μια ματιά, οι Γάλλοι και οι Ιταλοί συνέχισαν το τραγούδι τους. Απλώς κοίταξα τους Αμερικάνους, αναρωτιόμουν τι είχε συμβεί για να μετατρέψει ανθρώπους σαν αυτούς τους δύο σε άψυχα αυτόματα. Ήταν αλαζονεία, σημασία στο εγώ τους, ή έλλειψη κατανόησης του ευρωπαϊκού μας πολιτισμού; Και μετά σκέφτηκα την αδερφή της Yomi du Roi.

Η Yomi ήταν η παιδική ηλικία και η καλύτερη φίλη της γυναίκας μου μέχρι τον πρόσφατο θάνατό της. Καταγόταν από μια εξαιρετικά μεγάλη και καλή οικογένεια και ήταν επίσης πολύ πλούσια. Η αδερφή της, η πριγκίπισσα de Merode, είχε την κακή τύχη να γίνει στόχος κάποιων κουκουλοφόρων που εισέβαλαν στο διαμέρισμά της στο Παρίσι. Την έδεσαν και τη ρώτησαν πού ήταν τα κοσμήματα. Της απευθύνθηκαν με το άτυπο «εσύ». Η απάντησή της ήταν σύντομη και στο θέμα: “Πρώτα απ’ όλα είναι «εσείς» και ακολουθεί το «κυρία» ”. Και οι κακοί ακολούθησαν τις οδηγίες της, της απευθύνθηκαν με το επίσημο «εσείς» και έφυγαν με όλη τη λεία αφού την έλυσαν. Τώρα, αυτό είναι που ονομάζω τήρηση του πρωτοκόλλου παρά την ταλαιπωρία.

Τι σχέση έχει αυτό με αυτή την προκλητική επίδειξη εθνότητας από δύο Αμερικανούς που κάνουν κλικ στα καταραμένα μηχανήματα τους στη μέση μιας όμορφης πλατείας, αγνοώντας τα πάντα εκτός από το ποντίκι; Τίποτα, υποθέτω, γιατί το παρελθόν δεν σημαίνει τίποτα γι’ αυτούς, ενώ οι παριζιάνοι κουκουλοφόροι έκλεψαν αλλά σεβάστηκαν την εξουσία που μετέδιδε η πριγκίπισσα.

Και τώρα στα ναυτικά θέματα. Αν ο Θεός υλοποιούσε μια ευχή μου, θα ήταν η απαγόρευση του πιο άχρηστου αντικειμένου στον κόσμο, του Jet Ski. Τα άτομα με χαμηλότερο IQ από την ηλικία τους κυριαρχούν στη συσκευή με την πρώτη προσπάθεια. Το μόνο που κάνει είναι να ρυπαίνει και να ενοχλεί με τον θόρυβο του, και επίσης σκοτώνει εξίσου κολυμβητές και ψάρια. Τα φρικτά σούπερ γιοτ τα μεταφέρουν, και ακόμη πιο φρικτοί άνθρωποι τα χρησιμοποιούν ασταμάτητα. Κανένας κόλπος δεν είναι ασφαλής από αυτά τα παράσιτα και τους ηλίθιους που τα χρησιμοποιούν. Σε παρακαλώ, Θεέ μου, δέξου την ευχή μου προτού πυροβολήσω ένα από αυτά τα παράσιτα και καταλήξω στη φυλακή.

Πλέοντας από την κορυφή του Χριστιανικού κόσμου που είναι η Πάτμος και κατευθυνόμενοι δυτικά, πέσαμε σε πολύ δυνατούς ανέμους και ακραία θαλασσοταραχή. Ο γιος μου, ένας σπουδαίος ναυτικός, και το πλήρωμα έβαλαν ένα φλόκο καταιγίδας και το πανί και μάχονταν με θυμωμένα κύματα όλη μέρα. Έβλεπα τη θάλασσα να σκάει στην πλώρη, σαν κάτι που μόνο ο Ποσειδώνας θα επέτρεπε. Αν σκεφτώ, δεν έχω διασχίσει τέτοια καταιγίδα από τότε που πέρασα το στενό της Μεσσήνης το 1971 με το πρώτο μου Bushido. Ήταν πριν από 51 χρόνια, και είχαμε ένα knockdown (όταν το κατάρτι ακουμπήσει στο νερό) και ένας ναύτης πέρασε μέσα από το φεγγίτη ενώ την ίδια στιγμή, από ένα σοβιετικό πολεμικό πλοίο που περνούσε δίπλα μας, ακούγονταν σφυρίγματα στην ξανθιά που ήταν πανικόβλητη στο σκάφος μας. Αυτή τη φορά ήταν όλα οικογενειακά , ταχτοποιημένα και έπρεπε να πιω ένα μπουκάλι λευκό κρασί και μισό μπουκάλι βότκα για να πάρω επιτέλους μια ικανοποίηση. Μια σύζυγος, μια εγγονή και ένας γιος στο πλοίο δεν κάνουν μια κρουαζιέρα με εντάσεις. Τελικά περάσαμε από το κέντρο της καταιγίδας και συνεχίσαμε στη Σχοινούσα, ένα γοητευτικό νησάκι που κατοικείται από περίπου 200 άτομα, ένα ταξί, μερικές υπέροχες ταβέρνες και μια πολύ όμορφη Αλβανίδα σερβιτόρα που υποδύθηκε την Ελληνίδα και που προκάλεσε αμέσως το ενδιαφέρον του «Ρωμαίου» γιου μου. Υπήρχαν μερικές φρίκες αγκυροβολημένες στον κόλπο, τριώροφα σούπερ γιοτ που έμοιαζαν με ψυγεία, που μάλλον κατευθύνονταν προς τη Μύκονο και βρήκαν καταφύγιο. Έφυγα νωρίς και κατευθύνθηκα για Πάρο, Κέα και μετά Κορώνη. Έχουμε επιβιώσει από ανέμους που θα έσκιζαν τα κέρατα ενός κερατά (Γαλλική έκφραση), και είμαστε σε πολύ καλή διάθεση γιατί ο «Ρωμαίος» απέτυχε με την «Ιουλιέτα», επομένως θα παραμείνει στο πλήρωμα.