του sir Taki Theodoracopulos

Είναι ώρα για πάρτι εδώ στη Νέα Υόρκη και καιρός ήταν. Τα καλά εστιατόρια και τα κομψά νυχτερινά κέντρα ανήκουν πλέον στο παρελθόν, τουλάχιστον εδώ, οπότε είναι ευκαιρία για μένα να μείνω σπίτι και να απολαύσω ένα καλό δείπνο, μερικά ποτά και ίσως λίγο χορό. Στο σπίτι μου στη Νέα Υόρκη, τα σπουδαιότερα αντικείμενα είναι τρεις πίνακες του Oswald Birley. Ο ένας είναι τεράστιος και καλύπτει ολόκληρο τον τοίχο της εισόδου. Οι άλλοι δύο είναι πορτραίτα μιας μάλλον ηλικιωμένης γυναίκας. Είναι αριστοτεχνικά κατεργασμένοι πίνακες, με αισθητική και ψυχολογικό ρεαλισμό, ένας πολύ δύσκολος στόχος που μπορεί να πετύχει ένας καλλιτέχνης. Είναι πολύ καλύτερος από τους σύγχρονους Augustus John και John Lavery. Ο Sir Oswald είναι παππούς του Robin Birley, και ανακάλυψα την τέχνη του πριν πολλά χρόνια, ακόμη και πριν καν γνωρίσω τον 12χρονο Robin στον δρόμο για το σχολείο και γευματίσω με τον πατέρα του Mark και τον αδερφό του Rupert στο Wilton. Είναι περίεργο αλλά προτιμώ τους πίνακες του Sir Oswald από κάποιους καλούς που κληρονόμησα από τον πατέρα μου, συμπεριλαμβανομένου και ενός του Dalí που βλακωδώς πούλησα αντί να κρατήσω για τους μελλοντικούς Αυστριακούς και Ιταλούς εγγονούς μου, ένα του Nicolas de Staël που αγόρασα από την κόρη του καλλιτέχνη, ένα του Matisse και έναν ή δύο του Balthus.

Πίνακας του sir Oswald Birley (1880-1952)

Το μοναδικό κλαμπ που πηγαίνω πλέον βρίσκεται στο Λονδίνο, στο 5 της Hertfort Street, που ανήκει στον Robin, αλλά εδώ στη Νέα Υόρκη διασκεδάζω στο σπίτι και μόνο με καλούς φίλους. Είναι πολύ εύκολο να παρασυρθείς σε μια ανούσια ορολογία όταν φτιάχνεις μια λίστα με όλα αυτά τα πράγματα που απαιτούνται για ένα πετυχημένο πάρτι. Μόνο ένα πράγμα χρειάζεται: διασκεδαστικοί άνθρωποι. Το να αποφεύγω βαρετούς τύπους ήταν στόχος ζωής για μένα, επειδή ένας βαρετός ισούται με τρεις διασκεδαστικούς, και τρεις βαρετοί μπορούν να καταστρέψουν ένα πάρτι 30 ατόμων. Οι γυναίκες γεμάτες με botox είναι εξ ορισμού βαρετές, κι όπως πρόσφατα τόνισε ο φίλος μου Michael Mailer, πίναμε με μια κυρία της οποίας η τελευταία εκφραστική συρρίκνωση του δέρματός της καταγράφηκε για τελευταία φορά πριν από 25 χρόνια. Επίσης, προσπαθώ να αποφεύγω άνδρες που είναι μαλθακοί και θηλυπρεπείς και η προσωπικότητά τους έχει διαμορφωθεί από υπολογιστές, ταινίες και τη ραπ μουσική. Οι βαρετοί τύποι μπορεί να είναι επικίνδυνοι για τη ζωή κάποιου, αλλά ακόμη κι αυτοί θα αρχίσουν παλεύουν για τη ζωή τους όταν έρθουν αντιμέτωποι με τη γυναίκα που πρόσφατα έγραψε ένα άρθρο σε ένα νεοσυντηρητικό αμερικανικό περιοδικό για το τι συμβαίνει με τα παντελόνια που δεν κάνουν σε κάποιον και επιστρέφονται. Σοβαρά.

Οι άνθρωποι στην ηλικία μου τείνουν να γίνονται βαρετοί επειδή μιλούν συνεχώς για την υγεία ή την έλλειψη αυτής, γι’ αυτό προσκαλώ μόνο νέους. Για παράδειγμα, ένα προηγούμενο βράδυ, ο Πρίγκιπας Παύλος της Ελλάδας ήρθε για φαγητό και έφερε μαζί και την όμορφη εικοσιπεντάχρονη κόρη του Ολυμπία. Την αποκαλώ «όνειρο στα κίτρινα». Αυτή με τη σειρά της έφερε μαζί τον αρραβωνιαστικό της Perry Pearson, γιο του Λόρδου Cowdray, που πριν από πενήντα χρόνια έβαλε ένα κυκλικό κρεβάτι στο σκάφος του «Hedonist» (Εκείνες τις ημέρες τα περισσότερα σκάφη τα είχαν στην κατοχή τους κύριοι. Τώρα συμβαίνει το αντίστροφο). Περισσότεροι από τους μισούς προσκεκλημένους ήταν από το Hollywood, με τον ηθοποιό Josh Murphy, του οποίου ο πατέρας είναι κυβερνήτης του New Jersey, να συζητά με τους James Toback και Michael Mailer. Κόλλησα με τον βασιλικό επισκέπτη μου και με μερικές όμορφες υπάρξεις που ήρθαν καθώς κυλούσε η βραδιά. Ο πρίγκιπας «πειράχτηκε» ανελέητα για την παρουσία του στον γάμο της Paris Hilton, με αποτέλεσμα να απειληθεί και η προεδρία του στο Pugs Club. Έχοντας περάσει μεγάλο μέρος της ζωής μου σε κλαμπ κατά το παρελθόν, η ανακάλυψη του να κάνεις πάρτι στο σπίτι είναι ευχάριστη, και εξαιρετικά βολική. Ακόμη και τα γεύματα τώρα έχουν πλάκα. Ο παλιός φίλος μου και αρχισυντάκτης του Telegraph Group του Λονδίνου, Andrew Neil, με κάλεσε σε ένα μαζί με τη γυναίκα του και τον συντηρητικό αρθρογράφο Douglas Murray. Αλίμονο, κανείς δεν πήρε στα σοβαρά την πρόταση του Douglas να γίνω επικεφαλής του BBC, αλλά αυτό που μπορώ να πω είναι ότι το BBC δεν θα μπορούσε να πάει χειρότερα απ’ ότι πάει τώρα, οπότε γιατί όχι σε μια ελληνική ένεση;

Σε ένα γεύμα για την Ημέρα των Ευχαριστιών στο Brooklyn, η συζήτηση επικεντρώθηκε σε ένα μακροσκελές άρθρο για τον Boris και την Carrie στο αμερικανικό μηνιαίο Harper’s. Αφορούσε κυρίως το σεξ, μια λέξη που κάποιος τώρα υποστηρίζει ότι εφευρέθηκε από τον H.G. Wells (αμφιβάλλω). Όλοι συμφωνήσαμε ότι η Carrie κρατάει το στόμα της κλειστό, ενώ κάποια άλλη όπως η Petronella Wyatt, δημοσιογράφος και πρώην του Boris, δεν το κάνει ποτέ. Δεν έχω γνωρίσει ποτέ την Carrie, αλλά παρόλο που δεν είμαι ο πιο διακριτικός άνθρωπος στον κόσμο, προσωπικές λεπτομέρειες για πρώην συντρόφους δεν με ενδιαφέρουν. Αυτό που βρίσκω αστείο είναι το πόσα λίγα πράγματα γνωρίζει ο μέσος Αμερικάνος για τη Βρετανία. Ο Boris, σύμφωνα με τις φυλλάδες, έχει πρόβλημα με τη δική του κομματική πλευρά. Προσωπικά αμφιβάλλω, οι απατεώνες δημοσιογράφοι χρειάζεται να γεμίσουν τις σελίδες, αλλά ακόμη κι αν είναι αλήθεια, ίσως ο Αμερικανός Πρέσβης στο Λονδίνο το ακολουθεί, μπορεί και όχι. Οι ελάχιστοι εκλεπτυσμένοι Αμερικάνοι που γνωρίζουν για τον Boris, ξέρουν μόνο για το σεξ και τα μαλλιά. Έχετε υπόψιν σας, το ίδιο συμβαίνει και αντίστροφα. Οι περισσότεροι Βρετανοί γνωρίζουν μόνο για το γήρας και την ηλικία του Biden, και όχι για το γεγονός ότι είναι μάλλον ο μεγαλύτερος ψεύτης που έγινε ποτέ Πρόεδρος, συμπεριλαμβανομένου και του Trump.

Κατά τη διάρκεια του δείπνου των Ευχαριστιών, το οποίο ήταν κυρίως με ποτά, όταν αποκάλυψα ότι ο Boris ήταν εκδότης μου για πάνω από μια δεκαετία, όλοι ήθελαν να μάθουν για το πώς είναι στην πραγματικότητα. Είπα όταν ήταν εύσωμος, ιδρωμένος και απλωνόταν σ’ όλο το χώρο, αλλά αυτό που τον έσωσε ήταν ότι έκανε καθημερινά έρωτα, σε ώρες εργασίας, ξαπλωμένος στο roll -up γραφείο του μέχρι που μια γυναίκα το έκλεισε πάνω του δυνατά και ….ωχ!…αυτό πόνεσε… Να πως ξεκινούν οι θρύλοι.