Ο Λιβανέζος-Άρμενιος συνθέτης και πιανίστας σαγηνεύει με τα μυστηριώδη, ανατολίτικα ακούσματά του.

της Κέλλυς Σταυροπούλου

Παντρεύει την παραδοσιακή μουσική της Ανατολής με τα μοντέρνα ακούσματα και γοητεύει τον πλανήτη. Οι sold out συναυλίες του ανά τον κόσμο το αποδεικνύουν. Τον συναντήσαμε με αφορμή την επικείμενη συναυλία του στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος στις 11 Νοεμβρίου. Η πρώτη διαπίστωση είναι ότι ο Guy Manoukian από κοντά είναι τόσο οικείος, όσο η μουσική που δημιουργεί.

Τι είναι η μουσική για εσάς;

Είναι τρόπος ζωής. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ήμουν χωρίς αυτήν. Η μουσική δεν είναι μόνο αυτό που ακούς, είναι η ιστορία πίσω από το άκουσμα. Είτε πρόκειται για ένα κομμάτι ρομαντικό, επαναστατικό ή κλασικό, υπάρχει από πίσω μια διαδικασία και μια διεργασία πολύτιμη.

Αν σας ζητούσα να μου δώσετε τρεις χαρακτηρισμούς για την παραδοσιακή μουσική, ποιοι θα ήταν αυτοί;

Η παραδοσιακή μουσική είναι αισθησιακή, μυστηριώδης, περίπλοκη.

Πώς πετυχαίνετε τη μείξη αραβικής μουσικής με μοντέρνα στοιχεία; Είναι μια «συνταγή» που ακολουθώ πάνω από είκοσι χρόνια ως μουσικός. Αυτό που ήθελα ήταν να δημιουργήσω μουσική που να μοιάζει σ’ εμένα. Είμαι Λιβανέζος με αρμένικη καταγωγή και από μικρός άκουγα παραδοσιακή αραβική μουσική. Παράλληλα, όμως, μιλούσα τέσσερις γλώσσες, φορούσα τζιν και άκουγα από David Bowie μέχρι Justin Bieber. Οπότε από αυτό που είμαι εγώ προέκυψε αυτό το μουσικό αμάλγαμα που γνωρίζετε.

Ποια είναι η άποψή σας για την ελληνική μουσική;

Ο πατέρας μου λάτρευε την ελληνική μουσική και μαζί του την αγάπησα κι εγώ. Μεγάλωσα ακούγοντας Νταλάρα, Νάνα Μού- σχουρη, Ντέμη Ρούσσο, αλλά και πιο σύγχρονους καλλιτέχνες. Γενικά, οι Αρμένιοι και οι Έλληνες έχουν πολλά κοινά. Νιώθω ότι αγαπούν και μισούν τα ίδια πράγματα… Αυτό δεν θα μπορούσε να μη συνεπάγεται και μια μουσική συγγένεια.

Γιατί οι άνθρωποι έλκονται από την ανατολίτικη μουσική;

Γιατί έχει μυστήριο και αίνιγμα, καλύπτεται από πέπλα. Δεν θα έλεγα ακριβώς ότι είναι σέξι, αλλά αφήνει πολύ χώρο στη φαντα- σία. Είναι ανοιχτή στο να την ερμηνεύσει ο καθένας με τον τρόπο του. Επίσης, ο ρυθμός της ανατολίτικης μουσικής έχει κάτι πολύ έντονο. Παρεμπιπτόντως, η ελληνική μουσική έχει συχνά αυτόν τον ρυθμό για τον οποίο μιλάω. Τυχαία μου ήρθε τώρα ένα τέτοιο ελληνικό κομμάτι που λέγεται «Τ α μαύρα μάτια σου».

Από τις πολλές συναυλίες σας σε όλο τον κόσμο, ξεχωρίζετε κάποια ως ανάμνηση;

Έχοντας μεγαλώσει μέσα στον πόλεμο, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα παρουσίαζα τη δουλειά μου σε διεθνή μέγαρα, όπερες και αυλαίες. Για εμάς, τέτοιου είδους όνειρα αποτελούσαν πολυτέ- λεια. Η βασική μας έγνοια ήταν να παραμείνουμε ζωντανοί. Ως εκ τούτου, κάθε συναυλία που έχω δώσει ήταν για μένα μια μο- ναδική εμπειρία. Αν πρέπει να επιλέξω, όμως, ίσως θα ξεχώριζα τη συναυλία μου στην Όπερα του Σίδνεϊ. Ήταν κάτι πραγματικά εντυπωσιακό. Ήμουν ο πρώτος Λιβανέζος που εμφανίστηκε εκεί, όπως είμαι ο πρώτος Λιβανέζος που θα εμφανιστεί στην Αθήνα, στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Και ανυπομονώ!