του Απόστολου Κοτσάμπαση

Αγναντεύοντας το τοπίο κάπου στην Ελλάδα. Αύγουστος, και μέσα στη μεσημεριάτικη αποχαυνωτική ζέστη έρχεται το αεράκι και συνεφέρνει από το αποκάρωμα. Δίπλα «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο» με τις αράδες του Papa ανεκτίμητη συντροφιά. Στα ακουστικά οι Spandau Ballet ακούγονται τόσο φρέσκοι, αν και από τα μακρινά ’80ς. Απολαμβάνοντας τη δροσερή αίσθηση του ανέμου, σκέφτομαι πόσο μακρινά και παρωχημένα μοιάζ ουν όσα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια.

Δεν εννοώ τις επιπτώσεις της κρίσης στη ζωή μας, αλλά τον χωρίς ουσία υπερβολικό «θόρυβο» που προκάλεσε ο δημόσιος λόγος. Αναχρονιστικός, βασισμένος σε ξεπερασμένες ιδεολογίες και κλισέ. Όμως η επιθυμία να πάμε παρακάτω είναι διάχυτη. Το θέρος εμπεριέχει το στοιχείο της μετάβασης. Έτσι νομίζω ότι λ ειτουργεί και φέτος.

Ας δούμε τα πράγματα αισιόδοξα. Ο καλοκαιρινός άνεμος καθαρίζει τον ορίζοντά μας.