της Μαριανίνας Πάτσα

Μέσα της δεκαετίας του ‘80. Η φιλία του περίφημου σκιτσογράφου και ζωγράφου Milo Manara με τον θρυλικό δημιουργό του ευρωπαϊκού σινεμά Federico Fellini ξεκινά, όταν οι δυο τους γνωρίζονται μέσω του δημοσιογράφου και φανατικού των κόμιξ, Vincenzo Mollica. Ο Fellini αποτελεί πηγή έμπνευσης για τον Manara, που με το πενάκι του είχε ήδη αφιερώσει στον ιταλό σκηνοθέτη τη σύντομη ιστορία, “SenzaTitolo”. Ο Manara θυμάται: «Γνώρισα τον Φελίνι αφού με πήρε τηλέφωνο και μου είπε πόσο του άρεσε ο σύντομος φόρος τιμής μου σε αυτόν. Ο Fellini ήταν πραγματικά εξαιρετικός σε ανθρώπινο και προσωπικό επίπεδο. Ήταν βασικός δάσκαλος για μένα, για τη ζωή και τη δουλειά μου».

Η φιλία των δύο ανδρών και οι καλλιτεχνικές τους ανησυχίες, τους οδηγούν και σε μια ιστορική συνεργασία, όταν ο Manara αποδίδει σε σκίτσα το σενάριο του Fellini για το «Ταξίδι στην Τουλούμ». Τα σκίτσα δημοσιεύονται κάθε μέρα επί μήνες στην εφημερίδα Corriere della Sera και αργότερα συγκεντρώνονται σε άλμπουμ. Το κόμιξ είναι ολότελα ποιητικό και μένει χαραγμένο ανεξίτηλα στην ιστορία της 9ης τέχνης.

Έπειτα από έναν τρομακτικό εφιάλτη, ο Ιταλός σκηνοθέτης αποφασίζει να εγκαταλείψει τη δημιουργία της ταινίας με τίτλο «Το ταξίδι του Τζουζέπε Μαστόρνα», μια ιδέα που κουβαλούσε μέσα του επί χρόνια, ωστόσο χωρίς να τη θέσει σε εφαρμογή. Η ανάμνηση του Fellini από εκείνη την ταινία χρησιμεύει ως έμπνευση για τη μετατροπή του σεναρίου σε κόμιξ, δια χειρός Manara. Η εργασία είναι εντατική. Οι δυο καλλιτέχνες συναντιούνται κάθε μέρα. Ο Fellini δίνει με κάθε λεπτομέρεια την ιστορία στον Manara. «Ήταν ο σκηνοθέτης και ήμουν η κάμερα» ανακαλεί ο σκιτσογράφος. Τα σχέδια δημιουργούνται ακόμα και την ώρα του μεσημεριανού, πάνω σε χαρτοπετσέτες λερωμένες με κρασί και σάλτσες.

Το 1993 ο Fellini πεθαίνει. «Το Ταξίδι του Τζουζέπε Μαστόρνα» μένει κληρονομιά στην ανθρωπότητα με τους εξής τρόπους: με τη μορφή σκίτσων, ως αναμνηστικό της φιλίας και της συνεργασίας των δύο καλλιτεχνών, αλλά και ως ένας «κινηματογραφικός θρύλος της ταινίας που δεν γυρίστηκε ποτέ».