του Χρήστου Ζαμπούνη

Ο σκηνοθέτης και δημοσιογράφος Fabrice Turpin, της εβδομαδιαίας εκπομπής «Enquete Exlusive», στον τηλεοπτικό δίαυλο Μ6, με μέσο όρο τηλεθεάσεως 1,6 εκατ. θεατάς, αναζητεί στο Google Map την βραχονησίδα. Έχει έλθει με το συνεργείο του για ένα αφιέρωμα στις ελληνικές νήσους, και θέλει αποκλειστικά θέματα, όπως είναι ο τίτλος της εκπομπής του. Δεν τον ενδιαφέρουν η Μύκονος και η Σαντορίνη, ούτε η Μήλος και η Φολέγανδρος, διότι αυτές οι νήσοι, ενδεικτικώς, έχουν υπερκαλυφθεί ως τουριστικοί προορισμοί. Τον ενδιαφέρουν άγνωστες ανθρώπινες ιστορίες, με επίκεντρο το Αρχιπέλαγος. Αμέσως ελκύεται από την ιστορία της Ρηνιώς, κατά κόσμον Ειρήνης Κατσοτούρχη. Είναι η μοναδική κάτοικος της Κινάρου, μίας βραχονησίδος μεταξύ της Καλύμνου και της Αμοργού. Η κυρία Ρηνιώ, όπως την φωνάζουμε, παλλινόστησε το 2000 από την Αυστραλία στον γενέθλιο τόπο της, ο οποίος αριθμούσε 12 κατοίκους όταν μετανάστευσε. Τότε ακόμη ευρισκόταν εν ζωή ο σύζυγός της Μικές και είχαν αποφασίσει μαζί να μην ακολουθήσουν τα τέκνα τους που εγκατεστάθησαν στην Κάλυμνο. Παρά τις δύσκολες συνθήκες διαβιώσεως, έστησαν το νοικοκυριό τους δίπλα στην προβλήτα του μικρού λιμένος, αναμένοντας υπομονετικώς, άπαξ της εβδομάδος, το καΐκι που τους προμήθευε με εφόδια. Η σημασία της Κινάρου και της ελληνικής σημαίας που κυματίζει στον ιστό της, εξήγησα στον Fabrice, έγκειται στο ότι είναι μεταξύ των 152 νησιών, νησίδων και βραχονησίδων που διεκδικεί η Τουρκία στα πλαίσια του EGAYDAAK, μίας λίστας όπου τα ανωτέρω δεν συμπεριελήφθησαν ονομαστικώς στις συμβάσεις της Λωζάννης και των Παρισίων. «Και πώς θα πάμε εκεί;», ερώτησε, φυσικώ τω λόγω, ο Γάλλος συνομιλητής μου. «Με τα φουσκωτά της Ομάδος Αιγαίου», του απήντησα. «Πηγαίνουμε και την χαιρετούμε κάθε χρόνο, ως ελάχιστο φόρο τιμής για τις νέες “Θερμοπύλες” που φυλάττει».