του sir Taki Theodoracopulos

Νησί Harbour, Μπαχάμες- Ένας τραγουδιστής με το όνομα Shawn Mendes πρόσφατα ανακοίνωσε στους εκατομμύρια θαυμαστές του: «Η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να είσαι άνθρωπος». Γεια σου καημένε Mendes και πίστευα ότι μόνο εγώ ήμουν αδικημένος από τη ζωή. Όσο ήμουν στεναχωρημένος για την ανθρώπινη φύση μου, κάποιοι φίλοι μου όπως ο Πρίγκιπας Παύλος της Ελλάδας και o Arki Busson ήρθαν για να με σώσουν. Με πήραν από το καβούκι μου στην Park Avenue και με πήγαν στο ιδιωτικό αεροδρόμιο στο White Plains, όπου το εντυπωσιακό ιδιωτικό αεροπλάνο Gulfstream 650 του πεθερού του Πρίγκιπα Παύλου, Bob Miller, μας περίμενε για να μας μεταφέρει σε ένα μέρος όπου είναι πιο εύκολο να είσαι άνθρωπος. Στο νησί Harbour, που βρίσκεται πάνω σε έναν ύφαλο μήκους 100 μιλίων γεμάτο από βλάστηση και αποτελεί απόδραση για έναν πιο απλό τρόπο ζωής. Yippee!

Η Αμερική ήταν πάντοτε μια χώρα εν κινήσει, ξεκινώντας από τους Pilgrims (προσκυνητές-ταξιδιώτες), τους Homesteaders (αγρότες) να κατευθύνονται προς τα Δυτικά, τον πυρετό του χρυσού του 1879, τον Huck και τον Jim (από το μυθιστόρημα «Adventures of Huckleberry Finn» του Mark Twain) κ.ο.κ. Στη συνέχεια, ο ιός προκάλεσε τον όλεθρο και όλοι, συμπεριλαμβανομένων και των ταξιδευτών Αμερικανών, παρέμειναν στη θέση τους. Όχι όμως για τον ατρόμητο ανταποκριτή σας της καλής ζωής. Είχα να επισκεφθώ τις Μπαχάμες εδώ και πενήντα χρόνια. Την τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί, έμπλεξα σε έναν καυγά με τον φίλο της Margaux Hemingway έξω από ένα καζίνο στο Nassau. Ακόμη δεν είχα τρελαθεί με το μέρος, ένα τροπικό Βρετανικό νησί με αμερικανικούς τόνους, και κάποια από τα μέρη του να ανήκουν σε γιάνκις . Ο τότε μεγιστάνας Huntington Hartford είχε αγοράσει το Paradise Island και το φτωχό ελληνόπουλο έβγαινε με την γυναίκα του, κάνοντάς με μια μισητή προσωπικότητα σε μερικούς από τους «υπηρέτες» του, και ήταν πολλοί. Δεν πειράζει, αυτό έγινε πριν από πολλά χρόνια και ο χρόνος φοράει «φωτοστέφανα» σε πολλά πράγματα. Ακόμη καλύτερα, το νησί Harbour κατέληξε να απέχει πολύ από τη λάμψη του Nassau, όπως και ο ζιγκολό της Margaux από ‘μενα.

Πίσω στο 1880, το νησί Harbour είχε 2000 κατοίκους και 3 μύλους ζάχαρης. Όταν όμως αυτοί παρατήθηκαν, τα πράσινα στρέμματα ζαχαροκάλαμου αντικαταστάθηκαν από θάμνους για ακόμη μια φορά. Σήμερα το μέρος έχει έναν αέρα παλιάς και μόνιμης ηρεμίας, μια περίεργη αντίληψη της κατάστασης του τότε και του τώρα, με τους άνδρες και τις γυναίκες να χαλαρώνουν αδρανείς στη σκιά αρχαίων ροζιασμένων δένδρων. Αισθάνθηκα σαν να υπνοβατώ στη δεκαετία του ’50. Μερικά χρόνια πριν, έξυπνοι άνδρες που προβλέπουν πράγματα αντί να ακολουθούν τις τάσεις ανακάλυψαν το μέρος, έχτισαν σπίτια που εναρμονίζονται με το περιβάλλον, χωρίς να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιός έχει τα περισσότερα. Άνθρωποι σαν τον Bob Miller και τον Arki Busson.

O Bob είναι μέλος ενός σπάνιου γκρουπ ανθρώπων αλλά έχει και άλλα χαρακτηριστικά: προέρχεται από μια πολύ παλιά αμερικανική οικογένεια – είδα κάποιες φωτογραφίες των προγόνων του που ήταν αξιωματικοί, με στολές εμφυλίου πολέμου, δυστυχώς σε μπλε χρώμα και όχι σε γκρι- αλλά είναι ένας αυτοδημιούργητος άνθρωπος. Εφηύρε κάτι που και εμείς μπορεί να είχαμε σκεφτεί αλλά ποτέ δεν κάναμε, τα duty-free καταστήματα στα αεροδρόμια. Αποτέλεσμα: διαθέτει μερικές εντυπωσιακές κατοικίες ανά τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου και μιας που ονομάζεται Gunnerside στο Yorkshire. ( Η πρώτη και η τελευταία φορά που ο Geldof ήταν ευγενικός με τον οποιοδήποτε ήταν όταν επισκέφθηκε τη συγκεκριμένη κατοικία, γράφοντας κάποιες όμορφες κουβέντες για τον Bob.)

Ο οικοδεσπότης μου ο Arki δεν χρειάζεται συστάσεις. Με το σπίτι του και τις πολλές εξοχικές κατοικίες – και τα μικρά σπίτια στον ωκεανό που ανταγωνίζονται εκείνα της Κλεοπάτρας- μπροστά στον ωκεανό, όσο εγώ διέμεινα στη σουίτα της Elle Macpherson ( είναι η μητέρα των δύο του αγοριών ενώ η Uma Thurman η μητέρα της κόρης του) . Ήμουν φίλος των γονιών του ήδη 10 χρόνια πριν γεννηθεί, κάτι που αποκαλύπτει την ηλικία μου αν αναλογιστούμε ότι ο Arki είναι στη μέση των 50. Την ημέρα που ερχόμασταν, ο Arki έβγαλε πολλά χρήματα από μια συμφωνία και αμέσως έπεσε για ύπνο κάτω από μία σκηνή.

Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν η γλυκιά ανθρώπινη φύση των ντόπιων, που ήταν όλο χαμόγελα και καλή θέληση, χωρίς ίχνος απειλής, τύπου Τζαμάικα, να διαφαίνεται εδώ. Οδηγώντας στα γύρω μέρη πάνω σε ένα αυτοκινητάκι του γκολφ με τον Arki, ήταν σαν να ταξιδεύεις στην Ινδία το 1947 με τον Gandhi και τον Jinnah (ηγέτης του ανεξάρτητου Πακιστάν) για παρέα. Όλοι, μα όλοι μας χαιρέτησαν εγκάρδια. «Πως γίνεται όλοι να σε ξέρουν;» τον ρώτησα. Εύκολο: Αυτός και ο Bob Miller προσέφεραν τεράστια ποσά για να τροφοδοτήσουν και για να έχουν δουλειά οι ντόπιοι που υποφέρουν από το lockdown, καθώς η φιλοξενία είναι η κύρια πηγή εσόδων του νησιού. Σε ένα ρομαντικό μυθιστόρημα η Βασίλισσα θα αφαιρούσε τον τίτλο του ιππότη από αυτόν τον απατεώνα και αλήτη Philip Green και θα έχριζε ιππότες τους δύο αυτούς άνδρες αλλά την τελευταία φορά που κάλεσα στο παλάτι, μου είπαν ότι ήταν απασχολημένη.

Την Ημέρα των Ευχαριστιών είχαμε ένα υπέροχο γεύμα στο Miller house, όπου ο γαμπρός του Παύλος και εγώ επιδείξαμε τη γνώση μας για την ελληνική ιστορία μπροστά σε όλους τους νέους, και ήταν πολλοί, ο καθένας πιο όμορφος από τον επόμενο. Λέγεται ότι η νησιώτικη διαβίωση τείνει να αποκοιμίσει τις αισθήσεις κάποιου, με την έλλειψη ενδοσκόπησης να διαρρέει μέσα στον καθένα, σαν αμοιβάδα. Το έψαξα, αλλά δεν το βρήκα, τουλάχιστον μεταξύ εκείνων που είχα φιλική κουβέντα εκεί κάτω. Συνθέτουν το δικό τους τραγούδι και δεν απολογούνται σε κανέναν. Ο νησιωτικός κόσμος τους είναι ένα παλίμψηστο, προσαρμοσμένο στο σύγχρονο κόσμο. Και μιλώντας για το παρελθόν, πέταξα πίσω στο Nassau με ένα μικρό Piper, με καθίσματα των οποίων το γέμισμα ήταν ορατό και με πιλότο έναν νεαρό ιθαγενή. Ένα αεροπλάνο με το οποίο ο Papa Hemingway θα είχε αρνηθεί να πετάξει. Ακολούθησε ένα τέλειο ταξίδι και μια τέλεια προσγείωση ενώ ο πιλότος – νομίζω – έπαιζε ένα παιχνίδι στο κινητό του.