Η ταινία που ο René Clément γύρισε το 1960 είναι ένα από τα πιο αισθησιακά, συναρπαστικά θρίλερ που έχουν γυριστεί ποτέ κάτω από τον ήλιο. Στα τέλη των ’50ς κι ενώ η πολεμική του Νέου Κύματος του γαλλικού σινεμά κατά του «Σινεμά του μπαμπά» είχε φτάσει στο ζενίθ, δύο εκπρόσωποι του τελευταίου, οι Marcel Carné και René Clément, αποφάσισαν ν’ αποδείξουν ότι ξέρουν να γυρίζουν ταινίες στα πρότυπα της εποχής -ο πρώτος με τους «Ζαβολιάρηδες» και ο δεύτερος με το «Γυμνοί στον Ήλιο», όπου για πρώτη φορά ενσαρκώνεται στη μεγάλη οθόνη ο Tom Ripley, ο αμοραλιστής λογοτεχνικός ήρωας της Patricia Highsmith, στο πρόσωπο του Alain Delon. Οι κριτικοί της Nouvelle Vague τις έθαψαν.

Όμως το «Plein Soleil» άντεξε στον χρόνο: το ειδυλλιακό σκηνικό, η παστέλ φωτογραφία και το ήσυχων τόνων soundtrack του Nino Rota, και τα τρία επί τούτου ώστε να επιτείνουν την αντίστιξη με το ανατριχιαστικό σενάριο, το όχι-και-τόσο-λανθάνον ερωτικό τρίο των Marie Laforêt, Alain Delon και Maurice Ronet, το αριστοτεχνικά σχεδιασμένο σασπένς, οι γωνίες λήψεις είναι, απλώς, ανίκητα. Το 1999 ο Anthony Minghella ξαναγύρισε την ίδια ιστορία με τον τίτλο «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ», με τον Matt Damon στον ομώνυμο ρόλο και τον Jude Law σαν Dickie Greenleaf (ενώ μάλλον έπρεπε να είχαν αντιστραφεί οι ρόλοι).

Υ.Γ. 1: Στο φινάλε του «Plein Soleil» ο πρωταγωνιστής πιάνεται στα δίχτυα –κυριολεκτικά– της Νέμεσης. Σύμφωνα με τον René Clément (ή, βασικά, τον Κώδικα Χέις), ο κυνισμός της εποχής δεν είχε φτάσει στο επίπεδο που να επιτρέπεται στον Ripley ν’ απολαύσει τα λάφυρα από τα εγκλήματά του, όπως συμβαίνει στο βιβλίο καθώς και στη δεύτερη ταινία.

Υ.Γ. 2: Ένα σύντομο –uncredited– πέρασμα κάνει και η Romy Schneider, ενζενί τότε. Εννιά χρόνια αργότερα, Schneider, Delon, Ρονέ συναντιούνται ξανά κινηματογραφικά στην «Πισίνα», εκεί όπου ο Delon θα δολοφονήσει και πάλι on camera τον Ronet, πάλι μέσα σε νερό.

Photo: Getty Images/Ideal Image