Πολύ πριν από την Ibiza, το Saint Tropez, τα Hamptons, και, εσχάτως, την Μύκονο, το Portofino υπήρξε ο εκλεκτός –από το ρήμα εκλέγω– προορισμός των happy few.

Του Χρήστου Ζαμπούνη

Το πρώτο εξώδικο που έλαβα στη ζωή μου είχε σχέση με το… Portofino. Υπεγράφετο από μία διάσημη κυρία που εκείνη την εποχή ευρίσκετο εις την επικαιρότητα, και μας καλούσε, την Έλενα Μακρή, εκδότι του περιοδικού «Life & Style», και την ημετέρα ελαχιστότητα να απέχουμε εις το μέλλον από κάθε αναφορά στο όνομά της, με γεγονότα που απέχουν της αληθείας. Τι είχε συμβεί; Ένας αγαπητός φίλος μάς είχε πληροφορήσει ότι η εν λόγω κυρία είχε ζητήσει από έναν περιώνυμο κοσμηματοπώλη του ιταλικού θερέτρου να την επισκεφθεί στην «θαλαμηγό» της διά θαλάσσης για να της επιδείξει την «πραμάτεια» του, αντί, όπως οι κοινοί θνητοί, να περάσει από το κατάστημά του και να διαλέξει τα κοσμήματα της αρεσκείας της. Για να βοηθήσω λίγο τους επίδοξους Hercule Poirot, το σκάφος ήταν του συζύγου της, αλλά λόγω του δυναμικού χαρακτήρος της προαναφερομένης, οι περισσότεροι λησμονούσαν ποιος το αγόρασε. Η συνήθεια του να πηγαίνουν οι προμηθευταί στις οικίες της αριστοκρατίας ή του πλούτου είναι ιδιαιτέρως διαδεδομένη, από αρχαιοτάτων χρόνων. Ο συγχρωτισμός με άλλους πελάτες όχι μόνον ελέω σνομπισμού, αλλά και για λόγους ασφαλείας, είναι μία διαδικασία που αποστρέφονται οι rich and famous της οικουμένης. Ιδίως οι nouveaux riches, οι οποίοι όμως απ’ ό,τι φαίνεται ενοχλούνται όταν τούτο γνωστοποιείται. Παρακολουθώ αυτές τις ημέρες την τηλεοπτική σειρά «Hotel Portofino», η οποία λαμβάνει χώρα την δεκαετία του 1920 στην Ιταλική Ριβιέρα. Η υπόθεσις εκτυλίσσεται σε ένα ξενοδοχείο πολυτελείας που άνοιξε μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μία Αγγλίδα της υψηλής κοινωνίας. Την υποδύεται με θαυμαστό τρόπο η Natasha Mc Elhone. Οι παρατηρητικοί τηλεθεαταί του «The Crown» θα την ενθυμούνται στον ρόλο της Penelope Knatchbull στην πέμπτη σαιζόν.

Δια θαλάσσης. Τούτος είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος τρόπος για να επισκεφθεί κανείς το Portofino την τουριστική περίοδο, αν και για να δέσει κανείς μπροστά στην μαρίνα πρέπει να έχει μέσον τον Πάπα. Ο συνωστισμός πλεουμένων –φευ!– θυμίζει προεκλογική συγκέντρωση του Ανδρέα Παπανδρέου στο Σύνταγμα το 1981. Hors saison η πρόσβασις είναι εφικτή οδικώς είτε μέσω Μιλάνου είτε μέσω Φλωρεντίας. Σύνολον ωρών ταξιδίου 5.30 ώρες. Για τους ράθυμους ταξιδιώτες είναι χρήσιμο να γνωρίζουν ότι το χωριό διαθέτει μόνον πεζοδρόμους, οπότε κάθε προσπάθεια εισβολής με αυτοκίνητο όχι μόνον είναι αδιανόητη, αλλά τιμωρείται αυστηρώς. Το ίδιο ισχύει και για τις βέσπες. Οι πεζοπόροι δύνανται, λοιπόν, να απολαύσουν χωρίς ενόχληση τους περιπάτους τους, αν και τους μήνες του καλοκαιριού η κατάστασις προσομοιάζει με τον συνωστισμό στα διόδια των Μεγάρων κατά την διάρκεια των αθηναϊκών εξόδων. Όπως έχει συμβεί και στην Βενετία, οι τοπικές Αρχές υποχρεούνται να απαγορεύουν την είσοδο όταν υπερβεί ο λελογισμένος αριθμός των επισκεπτών. Σε όσους αρέσει η πολυκοσμία, το μόλις 500 κατοίκων χωριουδάκι θα είναι ο παράδεισός τους. Αντιθέτως, όσοι την αποστρέφονται, καλύτερα να προτιμήσουν τους χειμερινούς μήνες. Η άκρατη τουριστικοποίησις είναι ένα άλλο στοιχείο που χαρακτηρίζει τον πανέμορφο, κατά τα άλλα, προορισμό της Ιταλικής Ριβιέρας. Καταστήματα με souvenirs, εστιατόρια, μπαρ και ξενοδοχεία, έχουν καταλάβει κάθε τετραγωνικό μέτρο, με τους μονίμους κατοίκους να έχουν θησαυρίσει από την εκμετάλλευση των ακινήτων τους.

Όλα ξεκίνησαν τον 19 αιώνα, όταν η high society της Ευρώπης ένοιωσε την ανάγκη να «ζεσταθεί». Η Κυανή Ακτή στην Γαλλία και η Λιγηρία στην Ιταλία, έγιναν περιζήτητες, στην αρχή ως τόπος παραθερισμού και στη συνέχεια ως μόνιμη κατοικία. Υπέροχες βίλες κτίσθηκαν σεβόμενες το Περιβάλλον, και μία από αυτές φιλοξενεί το ξενοδοχείο «Splendido», που από μόνο του άξιζε την μετακίνηση. Προσοχή! Όπως όλα, είναι πανάκριβο, αλλά η εμπειρία ενός negroni η μίας μακαρονάδας στην βεράντα του θα μείνει αξέχαστη. Πριν από λίγα χρόνια, απέκτησε «ένα αδελφάκι», το «Splendido Mare», που δεν διαθέτει, όμως, την αξεπέραστη πανοραμική θέα του πρώτου. Από αξιοθέατα, πλην της Chiesa di San Marino με τα ωραία βιτρώ, την εκκλησία του San Giorgio, το Castello Brown με μία όχι τόσο εύκολη ανάβαση, και το Faro, θα πρέπει κανείς να περιορισθεί στην Area Marina Protetta, η οποία συγκεντρώνει την πλειονότητα των τουριστών.

Γενικώς, το Portofino είναι σαν μία carte postale παλαιάς εποχής, αλλά ειδικώς, οι globetrotters της σύγχρονης εποχής θα το επιλέξουν είτε διά θαλάσσης είτε εκτός τουριστικής σαιζόν. Ουδείς λόγος για αμμώδεις παραλίες και ουδεμία σχέσις των νερών με τα δικά μας. Όμως, η μαγεία της τοποθεσίας καθώς και η μυθολογία που συνδέεται με τους διάσημους θιασώτες του θα συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν πλείονες τους ενός επισκέπτες. Μία σειρά από ταινίες και σειρές για εκείνους που δεν έχουν την δυνατότητα να το δουν διά ζώσης, θα τους «ταξιδέψει» έως το Portofino. Από το «Femmes d’ un été» με την Michelle Morgan έως τον «Λύκο της Wall Street» με τον Leonardo di Caprio, και από την «Barefoot Countess» με τους Humphrey Bogart και Lauren Bacall, μέχρι… πλήθος επεισοδίων της «Τόλμης και Γοητείας.»