του Χρήστου Ζαμπούνη

Στα τέλη του 19^ου αιώνος ο Γάλλος συγγραφεύς Σαρλ Μωράς επισκεπτόμενος την Αθήνα σημειώνει: «Πίσω από τα Ανάκτορα, ο Βασιλικός Κήπος κατάφυτος από σπάνια είδη, σκορπίζει σε όλες τις λεωφόρους που τον περιβάλλουν μία πνοή πιο ελαφριά, μεστή από φυλλωσιά και τρεχούμενα νερά».

Χμ, πόσοι άραγε από τους σύγχρονους επισκέπτες του μετονομασθέντος εις Εθνικόν Κήπον να γνωρίζουν την ιστορία του; Πόσοι, άραγε, να έχουν υπ’ όψιν τους τον εμπνευστή και δημιουργό του; Πόσοι να ομνύουν στην εξαιρετική πρωτοβουλία της βασιλίσσης Αμαλίας – διότι περί αυτής πρόκειται. Ας μην απατώμεθα. Όταν μετά την δολοφονία του Καποδίστρια οι Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία, Ρωσία, Γαλλία) επιλέγουν τον δευτερότοκο υιό του βασιλέως Λουδοβίκου της Βαυαρίας για τον νεοσύστατο Θρόνο της Ελλάδος, η Αθήνα, ή, πιο σωστά, «αι Αθήναι», αφού επρόκειτο για συνένωση δήμων επί Θησέως, είναι ένα ξηρόν άστυ. Η αγάπη της πρωτότοκης κόρης του δουκός του Όλτενμπουργκ, την οποίαν θα νυμφευθεί ο Όθων το 1836, για την δενδροκομία και την ανθοκομία, θα μεταμορφώσει κυριολεκτικώς την νέα πρωτεύουσα του Ελληνικού Βασιλείου. Τούτη δεν θα περιορισθεί μόνον στον κήπο της, όπισθεν των Ανακτόρων, αλλά θα επεκταθεί σε δενδροστοιχίες των οδών Πειραιώς, Λιοσίων, Πατησίων, Ηρώδου Αττικού και… Αμαλίας, της οδού που φέρει το όνομά της, χωρίς τον συνοδευτικό τίτλο.

Μετρώ μία προς μία, σε πρόσφατη επίσκεψή μου, τις προτομές του Κήπου: Ι.Γ. Εϋνάρδος, Ιωάννης Καποδίστριας, Σπύρος Σαμάρας, Διονύσιος Σολωμός, Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, Ζαν Μωρεάς. Πού είναι η προτομή της Αμαλίας;