του sir Taki Theodoracopulos

GSTAAD— Εκτός από τους καλούς τρόπους, αυτό που μου λείπει στις μέρες μας είναι μια νέα, έξυπνη και καλοπαιγμένη ταινία. Ποτέ άλλοτε δεν είχα παρακολουθήσει τόσα πολλά σκουπίδια όσα υπάρχουν σήμερα στην τηλεόραση: sci–fi, δυστοπικές, με σουπερ ήρωες, και άθλιες ιστορίες για άσχημους, εγωπαθείς νέους που ξεσηκώνονται ενάντια σε αυταρχικούς γονείς. Ο σκηνοθέτης Jimmy Toback κατηγορεί την κοινότητα του κινηματογράφου για το κακής ποιότητας περιεχόμενο, αυτό που χρειάζεται να προωθεί τη διαφορετικότητα της φυλής και των φύλων. Πιστεύω ότι η έλλειψη ταλέντου είναι το πρόβλημα. Η ασταμάτητη χρήση της λέξης που ξεκινά από «γ…» είναι δεδομένη σε κάθε παραγωγή του Hollywood, με τη διαρκή βία να προστίθεται σε μια εξαιρετικά κακή και αδύνατον να παρακολουθήσεις ταινία. Όταν κάποιος σκέφτεται σπουδαίες ταινίες του παρελθόντος όπως τα «The Best Years of Our Lives», «Casablanca», «The Maltese Falcon», «All About Eve», «Great Expectations», «The Third Man», «Rebecca» και κινηματογραφικές μεταφορές των βιβλίων του Raymond Chandler, σπάνια βρίσκει βία και αθυρόστομο λεξιλόγιο. Υπάρχει μεγάλη ένταση, εξαιρετική ευρηματικότητα στους διαλόγους και υπέροχες ερμηνείες. Οι σημερινοί πρωταγωνιστές είναι λιγότερο πιστευτοί από τους Tom και Jerry και ξεχωρίζουν από το βαρετό λεξιλόγιο της πολιτικής ορθότητας: Όλα είναι αποδεικτικά στοιχεία για το ρατσισμό, τη λευκή υπεροχή και την προκατάληψη κατά των μαύρων.

Περιττό να πω, τα μυθιστορήματα ακολουθούν τον ίδιο δρόμο, αλλά σταμάτησα να διαβάζω μυθιστοριογραφία μετά τους Hemingway, Fitzgerald, Maugham, Greene, Waugh, Mailer, Shaw και Jones και τώρα έχω κολλήσει μόνο στην ιστορία. Πριν από πολύ καιρό, ο Αριστοτέλης έγραψε ότι η ικανότητα του να βρίσκεις την απόλαυση σε σπουδαίους ανθρώπους και ευγενείς πράξεις αποτελεί την πιο σημαντική συνήθεια. Οι χαρακτήρες του Fitzgerald και των άλλων δύσκολα ανταποκρίνονται στα πρότυπα του Αριστοτέλη, αλλά η γραφή είναι τόσο καλή που κάποιος ξεχνά την έλλειψη ευγενών πράξεων. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ήρωες του Hemingway, όλοι τους με ελαττώματα, αλλά τους διαβάζεις ευχάριστα. Μεγάλη εξαίρεση αποτελεί ο Larry Darell, πρωταγωνιστής του Maugham στο «The Razor’s Edge». O Larry είναι σχεδόν τέλειος. Όπως εκείνος που ενδίδει εύκολα στον πειρασμό, έτσι κι εγώ μπορώ τώρα να κατηγορήσω για τις αδυναμίες μου τα ανεπαρκή ιδανικά που διέπουν τους λογοτεχνικούς μου ήρωες. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι αθεράπευτα ρομαντικοί, λάγνοι και χωρίς ελπίδα μεθύστακες. Επιτέλους, έχω μια δικαιολογία.

Παρεμπιπτόντως, ο πρόλογος του πρόσφατου βιβλίου «Sunlight and Shadows» (με θέμα τους συγγραφείς στη Γαλλική Ριβιέρα) της Julia Carter, είναι από τους καλύτερους που έχω διαβάσει γι’ αυτό το κάποτε μυθικό κομάτι του real estate. Το απόσπασμα από τον Maugham είναι σπουδαίο. Ο εξαιρετικός αυτός άνδρας αγωνίστηκε κυρίως με τη σεξουαλικότητά του και όχι με την ύπαρξη του Παντοδύναμου. Πολλοί συγγραφείς απορρίπτουν τον Θεό, ακόμη και ευσεβείς καθολικοί όπως οι Waugh και Greene. Λοιπόν, δεν τον απορρίπτουν ακριβώς, αλλά δείχνουν δημόσια ευλάβεια που διαφθείρει την ατομική πίστη. Αυτό που ανακάλυψα μεγαλώνοντας είναι ότι κάποιοι πολύ έξυπνοι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό. Ακόμη και ο Δαρβίνος πίστευε στον Θεό. Πολλοί επιστήμονες -η φυσική συνάδει με τον Θεό- μεγάλοι διανοούμενοι, όπως ο Albert Enstein και εγώ ο ελάχιστος, είμαστε όλοι σε δέος, ειδικά όταν πλησιάζουμε προς το τέλος. Όπως λένε, δεν υπάρχουν άθεοι στα χαρακώματα. Αναπάντεχα, πολλοί μοντερνιστές ποιητές πίστευαν, όπως οι Auden, Eliot, Yeats και ο Wallace Stevens. Οι Chesterton και Belloc πίστευαν πραγματικά και ήταν υπέροχοι άνδρες, και δεν με ενδιαφέρει αν σήμερα είναι αντιδημοφιλείς. Αυτοί που στρέφονται ενάντια στον Θεό, είναι οι βρωμεροί και με γενειάδα τύποι όπως οι Nietzsche (για τον οποίον ο Richard Wagner έγραψε ότι τρελάθηκε εξαιτίας του υπερβολικού αυνανισμού), Shaw, Freud και ο Picasso και φρικιά όπως ο Foucault, ο Lacan και ο Lyotard.

Οι Dawkins και Hitchens εκμεταλλεύτηκαν τις καμπάνιες τους κατά του Θεού, υποστηρίζοντας ότι η Δυτική κοινωνία θα ήταν καλύτερα εάν μπορούσαν να εξαλειφθούν απ’ αυτήν τα τελευταία απομεινάρια του Χριστιανισμού. Εγώ πιστεύω ότι η κοινωνία θα ήταν καλύτερη εάν οι δυο τους είχαν γεννηθεί γαϊδούρια, που θα βοηθούσαν στη μεταφορά υπέρβαρων τουριστών στα απότομα σκαλιά της Σαντορίνης.

Αυτό που οι κατά τ’ άλλα έξυπνοι αλλά χαζοί και αδαείς άνθρωποι φαίνεται να ξεχνούν είναι ότι ο Χριστιανισμός όχι μόνο δημιούργησε την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων αλλά διαμόρφωσε και τη Δύση. Οι γνήσιοι Χριστιανοί πιστεύουν ότι ο Θεός δίνει απεριόριστη αξία σε κάθε ανθρώπινη ζωή. Η σωτηρία κατά τον Χριστιανισμό είναι μια ατομική υπόθεση και δεν έχει καμιά σχέση με τη φυλή, την οικογένεια ή τον πλούτο. Οι αμαθείς που προσπάθησαν να συνδέσουν τον Χριστιανισμό με τη δουλεία σε αυτόν τον σκουπιδότοπο που μετατράπηκε η Αμερική, δεν μπόρεσαν καν να συνδέσουν τα γεγονότα μεταξύ τους. Η δουλεία προϋπήρχε του Χριστιανισμού από πολλούς αιώνες. Πρόσφατα, ο Sir David Barclay και εγώ συζητήσαμε αρκετά για τον Χριστιανισμό και τον Ιησού. Έχετε υπόψιν σας, υπάρχουν χειρότερα πράγματα από την άγνοια, παρόλο που αυτή τη στιγμή μόνο ο Biden μου έρχεται στο μυαλό. Και μιλώντας για καταστροφές, ένα μήνα νωρίτερα, στις 11 Αυγούστου, συνέβη κάτι άσχημο: Έγινα 85 ετών. Δεν πρόκειται να μετατρέψω τη γήρανση σε ένα ηθικό θέμα, αλλά αυτό που με εκνευρίζει είναι το μεγάλο ψέμα που μου είπαν εξήντα ή ακόμη και εβδομήντα χρόνια πριν: ότι εάν φτάσω να ζω σε μεγάλη ηλικία, το πάθος για ζωή θα καταλάγιαζε και μια εσωτερική γαλήνη θα ζούσε μέσα μου. Είναι τόσο μεγάλο ψέμα όσο ο σοσιαλισμός, ή όπως κι αυτό που λέει ότι όλοι γεννηθήκαμε ίσοι. (Ο Hemingway είναι ίδιος με τον μουσάτο μανιακό που ανατινάζει γυναικόπαιδα;).

Η επιθυμία του να κυνηγάς όμορφες γυναίκες δεν φεύγει ποτέ, οπότε κρατήστε αυτό, νέοι ερωτύλοι. Αυτό που πάσχει είναι η επίδοση, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό. Οι λέξεις τείνουν να έρχονται πιο αργά, αλλά σε ό, τι αφορά την παραίτηση, ο καλύτερος αθλητικογράφος στην Αμερική, ο Phil Mushnick, είπε ότι θα προτιμούσε να «λήξει» η καριέρα του παρά να αποσυρθεί, και κάτι τέτοιο συμβαίνει και μ’ εμένα, επίσης, αλλά μετά δεν εξαρτάται από εμένα. Εν τω μεταξύ, η καθημερινή προπόνηση, το απαιτητικό καράτε ενάντια σε νεότερους αντιπάλους, τα πολλά ποτά και τσιγάρα, και τα πάρτι θα το κάνουν. Γιατί να αλλάξεις ένα νικηφόρο παιχνίδι;

Illustrations By Larry Salk & Rene Gruau