του Χρήστου Ζαμπούνη
Ήταν εξάδελφος των πάντων. Του Καρόλου της Αγγλίας, της Σοφίας της Ισπανίας, της Μαργαρίτας της Δανίας, ακόμη και της Μεγάλης Δουκίσσης Μαρίας της Ρωσίας. Έφυγε διακριτικώς από την ζωή την Κυριακή 28 Ιουλίου, γεμίζοντας με θλίψη την σύζυγό του Μαρίνα Καρέλλα, τις κόρες του πριγκίπισσες Αλεξάνδρα και Όλγα, την ελληνική βασιλική οικογένεια, της οποίας υπήρξε εξέχων μέλος, τους φίλους του, αλλά, επίσης, και τους εκατοντάδες χιλιάδες αναγνωστών του ανά την υφήλιο. Υπήρξε ένας ασυνήθιστος πρίγκηψ, υπό την έννοια ότι απεφάσισε να αφήσει την στρατιωτική σταδιοδρομία δια την οποίαν τον επροόριζε ο βασιλεύς Παύλος, και να ασχοληθεί με την μεγάλη του αγάπη, την Ιστορία. Ορφανός από πατέρα σε ηλικία μόλις ενός έτους, ακολούθησε την οικογένεια της μητρός του, πριγκιπίσσης Φραγκίσκης της Ορλεάνης, στην εξορία, πρώτα στο Μαρόκκο, όπου ζούσε ο θείος του, κόμης των Παρισίων, και στην συνέχεια στην Ισπανία. Στην Γαλλία επέστρεψε μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και εκεί σπούδασε στο περίφημο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών. Στην χώρα του πατρός του, του πρίγκηπος Χριστοφόρου, υιού του Γεωργίου Α’, ήλθε στις αρχές της δεκαετίας του ’60, για να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, όπως κάθε Έλλην. Ένας ξαφνικός έρωτας έμελλε να αλλάξει άρδην την πορεία της ζωής του, αφού έλαβε την γενναία απόφαση να παραιτηθεί των δικαιωμάτων του στον Θρόνο, όπως προεβλέπετο τότε, για τους μοργανατικούς γάμους. Μία ενδιαφέρουσα νότα για την διαφοριοποίηση που θα τον εχαρακτήριζε στο υπόλοιπου του βίου του, ήταν το γλέντι σε ταβέρνα της Παιανίας, με πρωταγωνιστή τον Ζαμπέτα, ύστερα από την γαμήλια δεξίωση στα Ανάκτορα της Ηρώδου Αττικού. Γνωριστήκαμε το 1990 στην γαλλική πρωτεύουσα, όπου είχε εγκατασταθεί ύστερα από ένα έντονο νεοϋορκέζικο πέρασμα, και συνδεθήκαμε πνευματικώς. Μου ενεπιστεύθη ένα μέρος των ερευνών για το βιβλίο που ετοίμαζε, για την «Μπουμπουλίνα», και στην συνέχεια ανέλαβα την ανεύρεση Ελλήνων εκδοτών για τα best-sellers του, όπως το «Παλάτι των Δακρύων», που επώλησε άνω του 1.000.000 αντιτύπων στην Γαλλία. Του οφείλω αιώνια ευγνωμοσύνη, διότι χάρις σε αυτόν έγινα και εγώ εκδότης, αλλά κυρίως διότι με εισήγαγε σε έναν κόσμο «βαρύ», όπως η Ιστορία, αλλά και «ελαφρύ», όπως η καλαισθησία του. Κρατούσε καθημερινώς ημερολόγιο, απαντούσε σε όλα τα γράμματα προσωπικώς, αφιέρωσε πολύ χρόνο και ενέργεια για την δημιουργία του Ιδρύματος «Ελίζα», προστασίας των κακοποιημένων παιδιών, και τα τελευταία χρόνια απολάμβανε στην Πάτμο, την οικογενειακή ζωή με τα παιδιά του και τα εγγόνια του. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.
Υ.Γ. Με σχετική καθυστέρηση είχα παραλάβει, στα τέλη Ιουνίου, το τελευταίο του βιβλίο, ένα beau livre που σχεδίαζε εδώ και χρόνια, υπό τον τίτλο «Crown, Art and Fantasy». Χαίρομαι που είδε το bookreading του «Mancode» και χάρηκε.
View this post on Instagram
Popular
