του Χρήστου Ζαμπούνη

Ο Αλέξης Αλεξίου είναι ο υπ’ αριθμόν 352 ασθενής του Covid-19. Για κακή του τύχη προσεβλήθη, παραλλήλως, από γρίπη τύπου Β –την γρίπη που σκότωσε τον Σκλαβενίτη– και από πνευμονία. Την εμπειρία του, η οποία, όπως δύναται να φαντασθεί κανείς, ομοιάζει με θρίλλερ, απεφάσισε να καταγράψει σε ένα βιβλίο, το «3πλο Τζακ Ποτ».

Θα μου πείτε, «δεν μας φθάνει η καθημερινή τηλεοπτική τρομολαγνεία γύρω από τον ύπουλο και δολοφόνο ιό, μας χρειάζεται και επανάληψη αναγνωστική;». Η απάντησις είναι θετική, μόνο για έναν λόγο. Ο Αλέξης, ας μου συγχωρεθεί η οικειότης, διότι συνδεώμεθα φιλικώς από τα νεανικά μας χρόνια, ανεκάλυψε κατά την διάρκεια της νοσηλείας του στο «Θριάσιο» νοσοκομείο, μία τεχνική αναπνοής που του επέτρεψε να επιζήσει. Ένα «Bespoke Covid Breathing», το οποίο εύχομαι να σώσει και άλλες ζωές, εάν δεν έχει ήδη σώσει.

Αντιγράφω: «Το κλειδί ήταν στην εκπνοή. Σκέφτηκα ότι αν ήταν απλά να αναπνέω γρήγορα, θα το έκαναν όλοι και δεν θα κατέληγαν στις Μ.Ε.Θ. Εστίασα λοιπόν στο να βγάζω όσο το δυνατόν περισσότερο αέρα από τα πνευμόνια ώστε να φεύγουν οι τοξίνες όπως το διοξείδιο του άνθρακα. Στη συνέχεια έπαιρνα πιο γεμάτες αναπνοές με καινούριο οξυγόνο, χρησιμοποιώντας και το διάφραγμα. Εφόσον τα πνευμόνια ήταν λαβωμένα έπρεπε να μεγιστοποιήσω όσο μπορούσα τον όγκο τους, και αυτό το πετύχαινα χρησιμοποιώντας και το κάτω τμήμα τους. Δεν συζητάω για τις ευεργετικές επιπτώσεις στο νευρικό σύστημα. Στο συμπαθητικό, που μας προετοιμάζει για τη σωματική καταπόνηση και την αντιμετώπιση της απειλής (fight or flight) αλλά και στο παρασυμπαθητικό, που παράγει τα αντίθετα (…) Έπαιρνα λοιπόν κάποιες γρήγορες κοφτές αναπνοές (ενστικτωδώς) και στη συνέχεια κράταγα όσο μπορούσα την ανάσα μου πριν αρχίσω τις παρατεταμένες εκπνοές. Με το κράτημα της αναπνοής, λένε οι ειδικοί, ο εγκέφαλος πανικοβάλλεται και στη συνέχεια ενεργοποιείται και αφυπνίζεται».

Περαστικά στους ασθενούντες.