του sir Taki Theodoracopulos

Νέα Υόρκη—. Είναι ωραίο που βρίσκομαι ξανά στη Νέα Υόρκη, ένα μέρος όπου οι αγελάδες έχουν δύο πόδια και κανένα κουδούνι γύρω από το λαιμό τους. Περπατώ καθημερινά γύρω από το πάρκο που βρίσκεται δύο τετράγωνα μακριά από το σπίτι μου και κολλάω στην Upper East Side γενικά. Το πάρκο είναι μακράν το καλύτερο μέρος του Manhattan και είναι καλύτερα από ποτέ σήμερα λόγω του ξέρετε-τι. Ο ιός κατάφερε και έδιωξε όλους τους τουρίστες και μαζί τα δίκυκλα-άμαξες που κατέκλυζαν το μέρος. Το Central Park είναι το μόνο μέρος που οι τρεις δεσποτικές θητείες του Bloomberg (πρώην δήμαρχος της Νέας Υόρκης) δεν κατέστρεψαν. Ήταν μέτριος δήμαρχος αλλά πολύ τυχερός.

Ό, τι ακολούθησε τον έκανε να φαίνεται σαν τον La Guardia (ο 99^ος Δήμαρχος της Νέας Υόρκης), με τη διαφορά ότι ο Bloomberg είναι ακόμη πιο κοντός από τον Fiorello. Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός όμως ότι o δισεκατομμυριούχος ξεπουλήθηκε σε κατασκευαστές και 40.000 πολυτελή διαμερίσματα και καταστήματα για πλούσιους κτίστηκαν, εξαλείφοντας τις παραδοσιακές γειτονιές. Αλλά ας λυπηθούμε και λίγο τον Bloomie που ξόδεψε σχεδόν ένα δισεκατομμύριο δολάρια για να πάρει μια υποψηφιότητα Προεδρίας και τελικά πήρε την Αμερικανική Samoa. Ο Bloomberg βρίσκεται τώρα κάπου νότια προσπαθώντας να αποφύγει τον ιό και να εκλέξει τον Biden. (Υποσχέθηκε στον Biden 100 εκατομμύρια δολάρια και ως εκ τούτου θα λάβει θέση στο υπουργικό συμβούλιο ή θα γίνει πρεσβευτής. Πιστεύω ότι ο «νάνος» θα βρίσκεται στο Λονδίνο την επόμενη χρονιά.)

Η διαρκής ειρωνεία είναι ότι σε αντίθεση με την παγκόσμια επιθυμία που θέλει τα παιδιά μας να είναι καλύτερα και πιο επιτυχημένα από εμάς, αλήτες όπως ο Bloomberg παίρνουν διαπίστευση όταν οι απόγονοί τους καταλήγουν ακόμη μεγαλύτεροι αλήτες. Ένα μόνο είναι σίγουρο: το μέρος έχει αδειάσει από παλιούς Waspy τύπους, γνήσιες ξανθιές, άνδρες με γκρι κοστούμια, ακόμη και από ηθοποιούς του Hollywood που μιλάνε γρήγορα. Η πολιτιστική ζυγαριά ζυγίζει τα πράγματα και η ανακούφιση έρχεται μόνο με τη μορφή απλοϊκών και παραπλανητικών slogans στα media σχετικά με τη φυλή και το σεξ. Όπως είπε και ο τελευταίος τουρίστας που κόλλησε εδώ: «Αν το ήξερα, θα είχα μείνει στο Pago Pago».

Αυτό που σίγουρα βελτιώθηκε είναι ο αριθμός των πυροβολισμών. Από την 1^η Ιανουαρίου 2020 μέχρι δύο εβδομάδες πριν, σημειώθηκαν 1.204 πυροβολισμοί με 1.408 θύματα. Την προηγούμενη χρονιά, οι αριθμοί ήταν περίπου στα μισά. Είχαμε και άλλες βελτιώσεις που έγιναν, όπου συμμορίες τρομοκρατούν τις high-end μπουτίκ, κλέβοντας προϊόντα υψηλής ραπτικής διάσημων σχεδιαστών, αξίας εκατομμυρίων δολαρίων. Οι Louis Vuitton, Prada, Celine και Moncler είναι οι στόχοι τους. Μόνο η Celine έχασε 1,5 εκατομμύρια δολάρια.

Νομίζω ότι αυτή είναι η καλύτερη διαφήμιση του καπιταλισμού που γνωρίζω. Αυτά τα πολυτελή καταστήματα θα πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Portland και να προσλάβουν μερικούς από τους δράστες, πληρώνοντάς τους με ένα μεγάλο πόσο για να διαφημίσουν γιατί έπρεπε να κλέψουν τα προϊόντα: «Man, ya f—in’ wear bling and the ho’s will ring…».

Πήγα στο Village (περιοχή της Νέας Υόρκης) μαζί με τον Michael Mailer το επόμενο απόγευμα και ήταν ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος. Σίγουρα δεν ταίριαζα εκεί. Όχι ότι κανείς με ενόχλησε. Ντύνομαι όπως στο Λονδίνο και κανείς από αυτούς τους κυρίους που σπάνε και κλέβουν ακριβές μπουτίκ ενδιαφέρθηκαν για τα ρούχα μου. Στην πραγματικότητα, ούτε νεκροί δεν θα ήθελαν να τα φοράνε. Το βρήκα πολύ ασφαλές το επόμενο απόγευμα να περπατώ φορώντας ένα γκρι κοστούμι σταυροκουμπωτό Anderson & Sheppard. Οι άνθρωποι με κοίταζαν σαν να με είχαν μόλις αφήσει από τρελοκομείο. Νομίζω ότι ο Mailer ντράπηκε.

Σε αυτό καταλήξαμε όμως, σε μία πολιτιστική στροφή από τον περιορισμό και την κομψότητα σε μια άνευ ορίων χυδαιότητα. Αν οι άνθρωποι μπορούν να πειστούν εύκολα ώστε να αγοράσουν άσχημα και ακριβά σκουπίδια ή να φτάσουν στο σημείο και να συγχωρήσουν τις ληστείες με δικαιολογία τον συστημικό ρατσισμό, είναι ένα μεγάλο άλμα στο να καταπιούμε το μεγάλο ψέμα ότι η κοινωνία μας χαρακτηρίζεται από τη βάναυση λευκή ανδρική κυριαρχία, περιστασιακά μισογυνική. Οι μεταμοντέρνοι στοχαστές χωρίς μυαλό μας έλεγαν πριν από λίγο καιρό ότι η αλήθεια δεν είναι καθολική αλλά εύπλαστη. Σίγουρα είναι.

Η αλήθεια στην οποία ανατράφηκα να πιστεύω δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με τον συστημικό ρατσισμό ή τη βάναυση ανδρική κυριαρχία. Οι αλήθειες μου έχουν να κάνουν με την οικογενειακή δομή, τη θρησκεία και κυρίως την παράδοση. Μια έντονη αφοσίωση στην οικογένεια και την πατρίδα θεωρείται πλέον απαγορευτική, όπως και να το έχεις καλούς τρόπους και να φοράς κοστούμι. Απόλαυσα που έκανα «σκηνή» για πρώτη φορά στη ζωή μου. Καθώς έπινα το ποτό μου σε ένα υπαίθριο bar, παρατήρησα κάτι μοδάτους και «ηθικούς» αριστερούς. Με ποιόν τρόπο; Εύκολα. Μιλώντας χωρίς πολιτική ορθότητα στον Michael, όλοι εξαφανίστηκαν ξαφνικά λες και ήμουν κάποιος ιός . Μου έφτιαξε την ημέρα. Το βράδυ, καλύτερα.

Ο Michael αργότερα περιέγραψε τη στιγμή σαν όχι κάτι που θα ταίριαζε στον Proust αλλά το ίδιο δημοφιλές με το να τραγουδάς το “Horst Wessel”(ύμνος των ναζί) στο Tel Aviv γύρω στο 1948. Ρίχνω την ευθύνη στον Spectator USA και σ’ ένα άρθρο του David Randall που μας καλεί να σταματήσουμε και να αντισταθούμε. «Το πώς να πολεμήσετε την τυραννία της ελευθεριακής αριστεράς» θα έπρεπε κάπου να γράφεται. Ο Freddy Gray έχει μαζέψει γύρω του σπουδαίους αρθρογράφους και συγγραφείς και εγώ ακολουθούσα διαταγές όταν ξεμπρόστιασα τους Vogue τύπους με τις συντηρητικές μου απόψεις. Ο μόνος μου μπελάς είναι ότι ο φίλος μου Michael Mailer είναι κατ’ εξοχήν αριστερός. ( Το φτωχό παιδί δέχθηκε πολλές μπουνιές όταν έπαιζε μποξ – ήταν ένας κορυφαίος Golden Glover – και μετά πήγε στο Harvard, μια εμπειρία που έχει «τραυματίσει» περισσότερους ανθρώπους με υψηλό IQ απ’ ότι έκανε ο πόλεμος, ο λοιμός και το LSD. Εάν ο Πλάτωνας είχε πάει στο Harvard, θα είχε χάσει την εξυπνάδα του μετά από μία χρονιά.)

Σίγουρα, η πανδημία σκότωσε αρκετούς ανθρώπους αλλά ήρθε η ώρα για μια εξέγερση ενάντια στην πολιτική ορθότητα και την τυραννία της αριστεράς.