του Γιάννη Βαλαβάνη

Πριν από αρκετά χρόνια είχα μια συνεργασία με έναν επιχειρηματία εκτός Αθηνών, οπότε καταλαβαίνετε… υπήρξε αναγκαστική οικονομική μετανάστευση αλλά δεν με χάλασε καθόλου. Η συμφωνία περιελάβανε και διαμονή και ως εκ θαύματος το σπίτι ήταν σε συγκρότημα με πισίνα (παρακαλώ), ήταν και καλοκαιράκι, συνεργασία και με φίλους στην ίδια επιχείρηση, οπότε περάσαμε ένα καλοκαιράκι συμπαθητικό, «μετά άρτου και θεάματος».

Μη νομίζετε ότι άλλαξα άρθρο και το γύρισα στα τουριστικά, η εισαγωγή είναι αναγκαίο προοίμιο για να καταλήξουμε στα πούρα πάλι. Ο εν λόγω επιχειρηματίας ήταν και αυτός καπνιστής πούρων, όχι τόσο φανατικός βέβαια, πιο πολύ λάτρης παρά γνώστης. Εκεί λοιπόν, σε μία «πουροσυνάντηση» κάποιο βράδυ στην πισίνα δοκίμασα πρώτη φορά πούρο Davidoff, όχι καθημερινά αλλά παλαίωσης 10 ετών και τα δύο. Το συμβάν είναι πολύ αντιπροσωπευτικό και γι’ αυτό το αναφέρω, και έχει να κάνει με την άποψη μου για τα πούρα Κούβας με πούρα Davidoff και όχι σύγκριση γενικά πούρων από καπνά Άγιου Δομίνικου, αλλά της συγκεκριμένη μάρκας πούρων που θεωρείται η κορυφαία του Αγίου Δομίνικου. H πρώτη Royal Release Robusto και η δεύτερη Year of the Rooster 2017 Limited Edition και οι δύο σε κούτες των 10 τεμαχίων. Απ’ ότι καταλαβαίνετε αρχίσαμε δοκιμές, απόψεις και όλα τα συναφή περί πούρων Κούβας και άλλων χωρών με τις γνωστές αντιπαραθέσεις εκατέρωθεν και με αποτελέσματα που θα σας τα πω στο τέλος, αφού σας περιγράψω τα πούρα για να υπάρχει και κάποιο σασπένς στην αφήγηση.

Το πρώτο ήταν το Rooster, ένα πολύ ωραίο πουράκι, Diademas Finas, κάτι μεταξύ Generoso και Salomon, 50αρι (20μμ) δαχτυλίδι και 170μμ μήκος- τα νούμερα και τα μεγέθη απ’ ότι κατάλαβα δεν είναι τα ίδια με τα πούρα της Κούβας, δεν ταιριάζει το μοντέλο μετρικά με τις διαστάσεις. Πολύ καλή και ομοιόμορφη καύση, μέτριο σε ένταση που δυναμώνει αρκετά προς το τελείωμα. Αρκετά ελαιώδες και με γεύσεις καρπών και εσπεριδοειδών αλλά και αρκετά έντονη αυτή η πιπεράτη γεύση από τη μέση και προς το τέλος, όπως σε όλα σχεδόν τα Δομινικανά πούρα που μου χαλάει την επίγευση αλλά και τη στοματοφαρυγγική κοιλότητα. Το κατά όνομα Robusto, με 55αρι (21,83μμ) δαχτυλίδι και 140μμ μήκος ήταν κατά την ταπεινή μου γνώμη καλύτερο και το κατάλαβα με την πρώτη ρουφηξιά χωρίς να ξέρω καν τη τιμή του. Το πρώτο είχε γύρω στα 40 ευρώ (έχουν περάσει και πέντε χρόνια από τότε και δεν ξέρω ακριβώς) και το δεύτερο 80 ευρώ. Είχα από μικρός μια κλίση στα ακριβά προϊόντα και όπως έχουμε αναφερθεί και σε άλλα άρθρα αν και επαναλαμβάνομαι, ό,τι πληρώνεις παίρνεις. Πολύ πιο βαρύ από το προηγούμενο, με ωραίο γυαλιστερό και σκουρόχρωμο wrapper, πάρα πολύ αρωματικό με απαλά αρώματα δέρματος, ξύλου, μπαχαρικών και σοκολάτας. Το πιο βασικό για μένα είναι ότι δεν μου άφησε στο στόμα αυτή την πικρίλα και το κάψιμο που μου αφήνουν τα Δομινικανά, και είχε και μακρά και γλυκιά επίγευση- επιμελήθηκε ο Mr. Davidoff βλέπετε…

Η βραδιά κύλησε όμορφα ανταλλάσσοντας απόψεις πούρων και ρουμιών πίνοντας και διάφορα αποστάγματα αυτή τη φορά και όχι κάποιο συγκεκριμένο, ξέρετε το λόγο, ψάχναμε να βρούμε το κατάλληλο ταίριασμα. Εγώ δοκίμασα τα Δομινικανά και ο φίλος τα Κουβανικά, Partagas Serie D No4 και Bolivar Belicosos Finos. Ανταλλαγή απόψεων και προϊόντων, στα τέσσερα Δομινικανά που έκανα έκανε δύο, λογικότατο άλλωστε καθότι πολύ πιο ελαφριά από τα Κουβανικά. Δεν αναφέρθηκα στις συσκευασίες των Davidoff, οι οποίες ήταν υπερπαραγωγή, και εκεί ήθελα να καταλήξω. Κανονικοί υγραντήρες τα κουτιά τους που τα έχω ακόμα σπίτι επειδή απ’ ότι καταλάβατε στο τέλος μου ζητήθηκε ανταλλαγή προϊόντων οπότε πήρα είκοσι και έδωσα είκοσι, με τα κουτιά τους βέβαια. Αυτός ήταν ο στόχος μου άλλωστε. Συγνώμη αλλά δεν φταίω, το καλό να λέγετε πάντα.