του Χρήστου Ζαμπούνη

H ιστορία ενός εμβληματικού ενδύματος που είχε γυναικεία αφετηρία, αλλά κατέληξε να αποτελεί ένα σπάνιο δείγμα ανδρικής κομψότητος.

Ο στρατηγός Charles de Gaulle απλώνει τα χέρια την ώρα που ο ράφτης τού παίρνει τα μέτρα για να του ετοιμάσει ένα από τα περίφημα σταυρωτά κοστούμια που τόσο του πήγαιναν. Αριστοκρατικής καταγωγής, φορά μία robe de chambre όπως έκαναν οι πρόγονοί του και όπως έμαθαν να κάνουν τα παιδιά του. Η σκηνή εκτυλίσσεται στην Boisserie, την οικογενειακή έπαυλη του προέδρου της Γαλλίας, και την ανασύρω από ένα άλμπουμ κόμικ των Juncker – Boucq, που αναφέρεται στα γεγονότα της Αλγερίας.

Εκείνη την εποχή, το 1958, τα ήθη, ή η μόδα εάν θέλετε, επέβαλλαν για το εσωτερικό της οικίας και μόνον, οι άνδρες να φέρουν ρομπ ντε σαμπρ, όπως έχει υιοθετηθεί αμετάφραστο στην ελληνική. Αντίστοιχες σκηνές με την ανωτέρω δύναται κανείς να αποθαυμάσει στον παλαιό καλό κινηματογράφο. Στη ταινία, επί παραδείγματι, «Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι», ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, σε ρόλο ανωτέρου αξιωματικού του Εμπορικού Ναυτικού, ανοίγει την πόρτα του σπιτιού του για να υποδεχθεί την «χήρα-ατυχήσασα» που ήλθε να τον φροντίσει, ενδεδυμένος ομοίως με τον Γάλλο στρατηγό. Θρυλική, επίσης, έμεινε η ατάκα του Μίμη Φωτόπουλου «κι’ ύστερα θα κάθεσαι», όταν υπεδέχετο με robe de chambre τους υπηρέτες και τους εξηγούσε τις καθημερινές τους εργασίες.

Σύμφωνα με τους ιστορικούς, τον 18^ο αιώνα, πρώτα οι γυναίκες άρχισαν να καλύπτουν τα νυχτικά τους με ένα μακρύ σακάκι όταν εγείροντο από τον κρέββατόν τους, για να μην κρυώνουν. Το ίδιο έπρατταν και οι άνδρες, με αιχμή του δόρατος τους δανδήδες, οι οποίοι επειραματίζοντο με το μετάξι και το βελούδο, επενδεδυμένο με σατέν ύφασμα κατά βάσιν. Τα καφτάνια της Ανατολής φαίνεται ότι απετέλεσαν την αρχική έμπνευση για τις ανδρικές ρόμπες, που αποτελούσαν προνόμιο των ευκατάστατων, λόγω της ακριβής τιμής τους.

Μέχρι να καταλήξουν στην σημερινή τους μορφή, μίας ρεντιγκότας που φτάνει κάτω από το γόνατο, οι robes de chambre, συνήθως σταυρωτές με ζώνη, πέρασαν από «πολλά κύματα», διατηρώντας πάντοτε έναν απαράβατο κανόνα. Να φοριούνται πάνω από τις πυτζάμες ή το νυχτικό, εμποδίζοντας στην κοινή θέα, την σάρκα.

Υπάρχει μία θεωρία, πως η παρακμή των robes de chambre χρονολογείται από την εποχή που ανεκαλύφθη η κεντρική θέρμανσις, οπότε δεν εχρειάζετο ένα τόσο ζεστό ένδυμα για να προστατεύει από το κρύο. Ένα άλλο ισχυρό κτύπημα ήλθε με την επέλαση των τζην, t-shirts, μπουφάν και αθλητικών ειδών, που επεκράτησαν της sur mesure κομψότητος, αν και ποτέ το προαναφερόμενο είδος δεν ήτο μαζικής παραγωγής. Στου «Charvet», επί παραδείγματι, επί της πλατείας Vendôme στο Παρίσι, θα παρατηρήσει κανείς σύγχρονους θιασώτες της ανδρικής κομψότητος να διαλέγουν μετά της επιβεβλημένης προσοχής τα υφάσματα και τα σχέδια των robes de chambre τους, μία ιεροτελεστία που τους συνδέει με την παράδοση των ακραιφνών gentlemen.

Photo credit: Getty Images