του sir Taki Theodoracopulos

Ο πρόσφατος θάνατος της Juliette Gréco σε ηλικία 93 χρονών, μου ξύπνησε κάποιες μελοδραματικές αναμνήσεις. Πίσω στο 1957, η Gréco ήταν μία από τις κυριότερες ερμηνεύτριες αισθηματικών τραγουδιών, μια πολύ sexy νεαρή γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, με πυρόξανθα μαλλιά και πολύ λευκό δέρμα, η οποία τραγουδούσε για την καταδικασμένη αγάπη και τον αισθηματικό καημό. Ο Darryl F. Zanuck, ο θρυλικός πρώην επικεφαλής της 20th Century Fox, είχε εντυπωσιαστεί όταν την είδε να τραγουδάει σε ένα Παρισινό Bistrot της αριστερής όχθης και αποφάσισε να την κάνει σταρ του σινεμά. Για την ταινία «The Roots of Heaven» – η παρθενική της εμφάνιση στον κινηματογράφο- o Zanuck και η Gréco μετακόμισαν στη Γαλλική Riviera, όπου ο Zanuck έπαιζε μεγάλα ποσά κάθε βράδυ στα τραπέζια του καλοκαιρινού καζίνο των Καννών. Το ίδιο έκανε και η Gréco που καθόταν δίπλα του, με πολύ μικρότερα ποσά όμως.

Η Juliette Gréco.

Αρκετά μακριά από τη Γαλλική Riviera, ο εικοσάχρονος εαυτός μου -ένας πολύ ανταγωνιστικός παίχτης του tennis μέσα στο γήπεδο- μετά από μία σπαρακτική ήττα στη Deauville τον Αύγουστο του 1957, είχε φτάσει στα όριά του. Αποφάσισα τότε να πάω στη Riviera όπου ο πολύ καλός μου φίλος, Γιάννης Ζωγράφος, περιτριγυριζόταν από πολλούς θαυμαστές στο Hotel du Cap κάθε καλοκαίρι. Ο Γιάννης ήταν ανιψιός και κληρονόμος του άνδρα που πλούτισε στο Monte Carlo, έχοντας αντιληφθεί το σύστημα των πιθανοτήτων στο παιχνίδι του baccarat. O Νίκος Ζωγράφος έκανε το ίδιο σε διάφορα καζίνο τη δεκαετία του ’20 και άφησε μεγάλη περιουσία στα ανίψια του, καθώς δεν παντρεύτηκε ποτέ.

Ο Γιάννης μου έκλεισε ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο Carlton στις Κάννες, το δωμάτιο 303, χωρίς θέα στη θάλασσα αλλά στη μεγάλη αυλή. Το πρόβλημα ήταν ότι είχα υψηλό πυρετό λόγω ενός κρυολογήματος που με ταλαιπωρούσε. Όταν ο Γιάννης και εγώ φτάσαμε στο καζίνο, το πρώτο μου βράδυ στην πόλη, ο πυρετός και τα απανωτά ποτά ήταν ένας κακός συνδυασμός καθώς παρακολουθούσα την Juliette και τον Darryl να τζογάρουν. Ίσως ο συνδυασμός αυτός να μου έδωσε την εντύπωση ότι η Juliette με κοίταξε και μου χαμογέλασε, κάτι για το οποίο ενημέρωσα τον Γιάννη. Λίγο αργότερα, μη αισθανόμενος και πολύ καλά, επέστρεψα στο ξενοδοχείο και αποκοιμήθηκα με το που έπεσα πάνω στο μαξιλάρι. Ξαφνικά ξύπνησα καθώς η πόρτα μου άνοιξε και μια γυναίκα μπήκε μέσα. «Εγώ είμαι, η Juliette, μην ανάψεις το φως», μου ψιθύρισε.

Γδύθηκε γρήγορα και αμέσως μπήκε γυμνή κάτω από τα σεντόνια. Όλα όσα είχα διαβάσει ή φανταστεί για τον νότο της Γαλλίας τριγύριζαν στο μυαλό μου και ξαφνικά, όλα έγιναν πραγματικότητα. Αυτό που δεν περίμενα, ήταν οι ήχοι και οι κραυγές που έβγαλε η Juliette καθώς κάναμε έρωτα. Τα παραθυρόφυλλα άρχισαν να ανοίγουν και τα φώτα να ανάβουν καθώς οι κραυγές της ακούγονταν μέχρι την αυλή. Τα πράγματα ηρέμησαν λίγο μετά από αυτό – άλλωστε δεν ήμουν ακόμη 21- και ντύθηκε γρήγορα, με φίλησε και έφυγε στο σκοτάδι. «Τι ωραίος τρόπος για να ξεκινήσω τη διαμονή μου στη Γαλλική Ριβιέρα», ήταν η μόνη μου σκέψη όταν πήγα για ύπνο.

Η διακριτικότητα δεν είναι κάτι για το οποίο φημίζεται η νεολαία και το πρωί το είπα στον Ζωγράφο που είχε ένα πονηρό χαμόγελο όταν με ρώτησε πώς πήγε το βράδυ μου. Με συνεχάρη όπως ακριβώς έκανε και ο θυρωρός του Carlton, Julien, ο οποίος ήλεγχε τα πάντα και ήταν το πιο σημαντικό πρόσωπο που γνώριζα στην περιοχή.

Εκείνο το βράδυ, όντας λίγο καλύτερα αλλά ακόμη με πυρετό, επέστρεψα στο καζίνο με τον Γιάννη μετά από ένα πλούσιο δείπνο με πολύ σαμπάνια στην ταράτσα του Carlton. O Darryl και η Juliette βρίσκονταν στο συνηθισμένο τραπέζι. Τράβηξα την προσοχή της και της χαμογέλασα, χωρίς όμως αυτή να απαντήσει. Κατάλαβα ότι ήταν απλά η κυνική σεξουαλική πραγματικότητα της Riviera, ένα βάπτισμα πυρός, για να μιλήσω απλά. Απρόσμενα, κατά τις 4:30 π.μ. η πόρτα μου άνοιξε ξανά και η Juliette μπήκε σιγά μέσα γυμνή και κατευθείαν στο κρεβάτι μου. Καθώς κορυφωνόταν ο έρωτας, ένας γείτονας είπε «Ça recommence.» Ακολούθησε την ίδια διαδικασία και έφυγε δίνοντάς μου ένα φιλί στο σκοτάδι.

Το επόμενο πρωί, έχοντας πακετάρει για να πάω στην Antibes, είπα στον Γιάννη μέσω τηλεφώνου, ότι από τη στιγμή που ο Zanuck έχει εξοχικό δίπλα του, θα έρθω να ξεκαθαρίσω τα πράγματα: «Αρκετά με αυτή τη βλακεία, αν είμαι αρκετά ικανός να κοιμηθώ με την…». Ο Γιάννης δεν είπε κουβέντα. Καθώς πλήρωνα, ο Julien με έβγαλε έξω. Μοιάζοντας με έναν σοφό θείο, με ενημέρωσε να μην κάνω σκηνή επειδή ο Zanuck είναι πολύ ζηλιάρης. «Και άλλωστε, δεν ήταν η κυρία Juliette Gréco που σε επισκέφθηκε αυτά τα δύο βράδια αλλά μια δημοφιλής περιπλανώμενη γυναικά, γνωστή ως αυτή που ουρλιάζει. Ήταν ιδέα του κυρίου Ζωγράφου, εγώ απλά επέλεξα τη γυναίκα. Μοιάζει με τη Gréco, n’est-ce pas;»

Η πρόσοψη του κτιρίου Carlton στις Κάννες.

Όσον αφορά αστείες καταστάσεις, αυτή ήταν η καλύτερη. Ξανα-ερωτεύτηκα αρκετές φορές μετά. Η ειρωνεία της μύησης μου στο μυθικό jet set της Riviera όμως, ήταν ότι κάθε φορά που έβλεπα την Juliette στην οθόνη μετά από αυτό, ένιωθα ότι εξαπατήθηκα κάπως. Και συχνά αναρωτιόμουν αν θα της έλεγα ποτέ τι πραγματικά συνέβη αν την γνώριζα από κοντά.