του sir Taki Theodoracopulos

Θυμάμαι ότι ήμουν μειονότητα στο σχολείο μου, όντας με σκούρα καστανά μαλλιά, καθώς τα περισσότερα είχαν είτε ανοιχτά καστανά είτε ξανθά. Οι Αμερικανοί τότε έμοιαζαν με ένα μείγμα Αγγλο-Ιρλανδών, Γερμανών και Σκανδιναβών σε αντίθεση με τώρα, όπου η Νέα Υόρκη μοιάζει με το κέντρο του Καράκας ή ακόμη καλύτερα με το Καράτσι. Κανένα πρόβλημα μ’ αυτό, υποθέτω, αλλά οι γνήσιες ξανθιές φαίνεται να έχουν εξαφανιστεί και αντικατασταθεί από βαμμένες με υπεροξείδιο όσον αφορά το ασθενέστερο φύλλο.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό του στιλ και της μόδας του σήμερα είναι η γενειάδα. Όλοι στην πόλη φαίνεται να έχουν μούσια, με χειρότερα εκείνα τα μακριά που συνηθίζουν να έχουν οι φαλακροί άνδρες. Για καθαρά αισθητικούς λόγους, οι μόνες γενειάδες που θα πρέπει να επιτρέπονται είναι οι ξανθές και μόνο σε υπέρβαρους άνδρες αλλά όπως προείπα δεν υπάρχουν πια γνήσιοι ξανθοί εδώ τριγύρω. Κάποτε κατά βάση οι εγκληματίες είχαν μούσια, και μιλώντας για έγκλημα, αυτό διαιωνίζεται καθώς γράφω, και η ειρωνεία είναι ότι οι περισσότεροι υποψήφιοι δήμαρχοι απαιτούν λιγότερη παρουσία της αστυνομίας. Άντε να καταλάβεις.

Το έγκλημα ωστόσο πάντα υπήρχε στη Νέα Υόρκη, αλλά περιοριζόταν στο Bronx και στο Lower East Side. Οι στήλες των εφημερίδων καλύπτουν κυρίως κοινωνικά ζητήματα και φυσικά τις διασημότητες. Το έγκλημα έρχεται τρίτο. Κλαμπ όπως τα El Morocco και Stork Club έδιναν προτεραιότητα σε κοινωνικά ανερχόμενα πρόσωπα και σταρ του σινεμά και είχαν τη «Σιβηρία», χώρους πιο πίσω, για ανώνυμους που με κάποιο τρόπο τα κατάφεραν να περάσουν το βελούδινο σχοινί της εισόδου. Και τα δύο φύλα ήταν ντυμένα στην εντέλεια όταν κυκλοφορούσαν στον δρόμο, με τον ιδρώτα και τα κολάν να αποτελούν τη φρίκη του μακρινού μέλλοντος. Κάτι που με φέρνει στο σήμερα.

«Η καμπάνα χτυπά για τη Νέα Υόρκη» ίσως είναι ένας πρόωρος τίτλος αλλά αν κάποιος κρίνει από τα στατιστικά της εγκληματικότητας, τις πτωχεύσεις και τα άδεια καταστήματα, η πόλη βρίσκεται στην εντατική. Οι πλούσιοι με μεγάλα κέρδη από τις φοροελαφρύνσεις έχουν κατευθυνθεί νότια, με την τελευταία απειλή να ακούει στο όνομα Goldman Sachs και JetBlue. Προσωπικά δεν με νοιάζει καθόλου επειδή ποτέ μου δεν έχω γνωρίσει μεγάλα κεφάλια της Wall Street με καλούς τρόπους, και θα είναι και ευκολότερο να βρεις ένα καλό τραπέζι σε καλά εστιατόρια μόλις εξαφανιστούν. Οι Carl Icahn και Paul Singer, δύο σκληροί πολύ-δισεκατομμυριούχοι, έχουν ήδη φύγει νότια, όχι ό,τι το Libro d’ oro θα χρειαστεί να αναθεωρήσει τις διευθύνσεις τους. Τουλάχιστον στο Λονδίνο, άνθρωποι όπως ο Lord Sugar είναι πολύ ειλικρινείς, εδώ είναι απλά χυδαίοι.

Δεν πειράζει. Όσο η πόλη ξανανοίγει, ένα πράγμα είναι σίγουρο: οι λαμπερές ημέρες των Studio 54, Xenon και άλλων χώρων σαρκικής απόλαυσης δεν πρόκειται να επιστρέψουν ξανά. To χασίς πλέον είναι νόμιμο, όπως και η πορνεία -σχεδόν- οπότε γιατί να μην γυρίσουμε στις ξέφρενες νύχτες με κόκα και ομαδικό σεξ του Studio 54; Το AIDS πλέον δεν σκοτώνει και το lockdown δημιούργησε φρικιά που κάνουν σαν πόνι μετά από μεγάλη και δύσκολη κούρσα αλλά κάτι μου λέει ότι αυτή τη φορά οι συμπεριφορές και οι άνθρωποι θα είναι διαφορετικοί. Τα Studio 54 και Xenon δούλεψαν επειδή οι λεγόμενοι «κατάλληλοι» άνθρωποι τα γέμιζαν κάθε βράδυ αφήνοντας όμως τις αναστολές τους στην πόρτα. Αυτοί οι τύποι ανθρώπων πλέον δεν υπάρχουν στα νυχτερινά κέντρα, καθώς αντικαταστάθηκαν από έναν υπόκοσμο με σταρ της ραπ, προσωπικότητες του αθλητισμού, τους λεγόμενους influencers, σταρ των reality, λαϊκά άτομα και τους συνοδούς τους.

Η Νέα Υόρκη θα είναι και πάλι ευχάριστη αλλά σε επιλεγμένους, αυτούς που ανέφερα παραπάνω. Μεγάλες πίστες για χορό είναι εκτός ,μικρές, σκοτεινές τρύπες στον τοίχο είναι στη μόδα. Εκμεταλλευτές ιδιοκτήτες θα εκμισθώνουν κενά ακίνητα ισογείου σε όποιον μπορεί να πληρώσει. Όλοι οι χώροι σύντομα θα βαφτούν μαύροι, κάθε δωμάτιο θα φέρει το όνομα VIP lounge, και θα γίνονται δεκτοί μόνο φρικιά εκτός από τους σταρ των σπορ, της ραπ και του ίντερνετ. Οι συνοδοί τους θα ξεχυθούν στους δρόμους. Τα ναρκωτικά θα αντικαταστήσουν το ποτό ως την πρώτη επιλογή για αλλαγή διάθεσης. Ένα νεαρό ζευγάρι λευκών, αυτός με κοστούμι και αυτή με φόρεμα, θα γελούν από μακριά από τα προάστια. Αυτοί που πάνε σε πάρτι σήμερα φορούν μαύρα δερμάτινα ρούχα και μαύρα γυαλιά- όσο πιο σκοτεινό το κλαμπ, τόσο πιο σκούρα και τα γυαλιά. Ο εκφοβισμός κυριαρχεί και η αθυρόστομη γλώσσα είναι το σύνηθες.

Ίσως είμαι υπερβολικά πεσιμιστής αλλά δεν το νομίζω. Η κοινωνική ανυπακοή φαίνεται τώρα σχεδόν πατριωτική στη Νέα Υόρκη και οπουδήποτε αλλού στην Αμερική, οπότε η νυχτερινή σκηνή των κλαμπ-στην πρώτη γραμμή στο έγκλημα- δεν πρόκειται να αλλάξει στην πράξη. Το να επιζήσεις μετά από μια νύχτα με clubbing στη Νέα Υόρκη σύντομα θα είναι ισοδύναμο με μια νυχτερινή περιπολία στο Quang Tri του Βιετνάμ, το 1968.