του sir Taki Theodoracopulos

Πρέπει να είναι κάποιος πολύ καλός συγγραφέας για να παραγάγει γραπτά, τα οποία θα προκαλέσουν τέτοια συναισθήματα στον αναγνώστη, τα οποία είχε βιώσει σε ένα ασύνδετο παρελθόν. Πρέπει επίσης κάποιος να είναι πολύ καλός συγγραφέας ώστε να περάσει με διακριτικό τρόπο την αλλαγή του χαρακτήρα του αμερικανικού λαού, όπου πλέον η σκληρότητα έχει αντικατασταθεί με την αδυναμία. Ο Talleyrand κάποτε επισήμανε ότι κανείς απ’ όσους έχουν γεννηθεί μετά τη Γαλλική Επανάσταση δεν θα καταλάβει το πόσο γλυκιά η ζωή μπορεί να’ ναι. Ο Larry McMurtry έγραψε για τον τρόπο ζωής σε μικρές αμερικανικές πόλεις στη δεκαετία του ’50 και για τη σπουδαία Αμερικανική Δύση στα τέλη του 19^ου αιώνα και η γραφή του ξύπνησε συναισθήματα σε ανθρώπους που γεννήθηκαν αρκετά αργότερα από εκείνες τις εποχές. Οι περισσότεροι από τους ήρωές του, όπως και αυτοί του Hemingway, ηττήθηκαν αλλά ανυψώθηκαν ηθικά.

Ο Larry McMurtry (1936-2021).

Ο Larry ήταν δύο μήνες μεγαλύτερος από εμένα και έφυγε από τη ζωή μερικές εβδομάδες πριν. Μου είπε κάποτε πριν από 30 χρόνια ότι είχε δύο συνδρομές στο The Spectator επειδή ταξίδευε συνεχώς και δεν ήθελε να χάνει τη στήλη μου. Ένιωσα τιμή και του είπα ότι ήταν σαν ο αυστηρός Rommel ( Στρατάρχης της Ναζιστικής Γερμανίας) να επαινεί ένα στρατιώτη που ακολουθεί πάνω σε ποδήλατο λέγοντάς του: «Τι γίνεται με σένα και τη Wehrmacht;». Ο Larry έγραψε κάποια πολύ ωραία πράγματα για ΄μένα σε ένα από τα τρία απομνημονεύματά του και η φιλία μας ξεκίνησε στο σπίτι του Norman Mailer στο Brooklyn πριν από 30 χρόνια περίπου. Πρώτα όμως, κάποια πράγματα για τη δουλειά και τις συνήθειές του: Έγραψε 30 μυθιστορήματα, δοκίμια, απομνημονεύματα και γραπτά που αφορούσαν την ιστορία. Έγραψε 30 σενάρια, συμπεριλαμβανομένου και του «Lonesome Dove», βασισμένο στο έπος των 850 σελίδων όπου δύο σερίφηδες κατευθύνουν ένα κλεμμένο κοπάδι βοοειδών από το Rio Grande στη Montana.

O Paul Newman στην ταινία Hud (1963).

Το πρώτο του μυθιστόρημα ήταν το «Horseman, Pass By» στο οποίο βασίστηκε και η ταινία «Hud». Επίσης, έγραψε το Terms of Endearment, το οποίο κέρδισε και Oscar. Ο πατέρας του είχε ράντσο και ο Larry πέρασε τη ζωή του αναιρώντας τον θετικό μύθο του cowboy, που είχε ανακαλύψει το Hollywood και συγγραφείς όπως οι Zane Grey και Louis L’Amour. Σε αρκετά βιβλία του, o Larry προέταξε τις αξίες της Παλιάς Δύσης έναντι αυτών του σύγχρονου κόσμου και λέξεις όπως η ευεξία δεν αναφέρθηκαν καν. Ήταν οι αξίες αυτές που αποφάσισαν τι είναι αληθινό και η κατανόηση της αλήθειας βασίζεται στην πεποίθηση. Ο κόσμος του ήταν σιωπηρός, στωικός και σκληρός κάποιες φορές. Ο εγωισμός ήταν το ίδιο ανόητος με τη δειλία. Οι cowboy είχαν αληθινές δουλειές και δεν υπήρχε ανάμεσα τους ένας «ξύπνιος» υπάλληλος. Απομυθοποίησε την εκδοχή του Hollywood για την Αμερικανική Δύση χωρίς να χρησιμοποιήσει κακή γραφή ή να φορτώσει τo βιβλίο του με πολύ γλαφυρές περιγραφές. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο Archer City του Texas και μια περίοδο είχε 6 βιβλιοπωλεία και 400.000 τίτλους βιβλίων. Ήταν μπλεγμένος με 5-6 γυναίκες παράλληλα και παντρεύτηκε νομίζω τρεις φορές. Όταν παρακολούθησα το «The Last Picture Show», το διόλου ρομαντικό αλλά σπαρακτικό φιλμ που βασίζεται σε ένα βιβλίο του, αντιλήφθηκα την αθωότητα της Αμερικής, μιας Αμερικής που δεν υπάρχει πια.

Το σπίτι του Larry McMurtry στο Archer City του Texas.

Συναντηθήκαμε στο σπίτι του Norman Mailer στο Brooklyn, ο οικοδεσπότης, ο Larry, η γυναίκα μου και εγώ. Με τη γυναίκα μου παρούσα, η συζήτηση για μποξ και γυναίκες δεν ήταν δυνατή, οπότε τη θέση τους πήρε ο Hemingway. Και οι τρεις μας ήμασταν μεγάλοι φαν του Papa για πολύ καιρό και οι αποκαλύψεις της Martha Gellhorn ό,τι η αγάπη του Hemingway ήταν «σύντομη και απότομη» δεν εξελίχθηκαν καλά. Τόλμησα να πω ότι θα έπρεπε να πάει με έναν από αυτούς τους Λατίνους ζιγκολό που δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν τα απογεύματα. Οι Norman και Larry δεν ήταν τόσο κατά της Martha όπως εγώ, αλλά όλοι συμφωνήσαμε ότι η Lillian Hellman, μια κριτικός του Papa, ήταν η χειρότερη. Επιδέξια ψεύτρα και φαντασμένη, η Hellman ήταν μια άσχημη γυναίκα που μισούσε τη φυσική ομορφιά στους άλλους και ζήλευε τον Papa για το ταλέντο, την αρρενωπότητα και το θάρρος – βγήκε στο μπαλκόνι κατά τη διάρκεια μιας αεροπορικής επιδρομής στη Μαδρίτη και κοιτούσε λες και οι βόμβες ήταν πυροτεχνήματα όσο η Hellman δείλιαζε και κρυβόταν κάτω από έναν καναπέ- και φυσικά για τη δημοτικότητά του από αυτούς που θαύμαζαν τα κατορθώματά του. Σύμφωνα με τον Norman Mailer, η Gellhorn μπορεί να ζήλευε τον Papa αλλά εξέθεσε τη Hellman αποκαλώντας την «καυχησιάρα που υπηρετούσε μόνο τα δικά της συμφέροντα». Ωστόσο, η Gellhorn κυνηγούσε την Eleanor Roosevelt, την Jackie Onassis και την Hillary Clinton όπως μια «έφηβη», και ήταν μια υστερική, ευερέθιστη γυναίκα στα ιδεολογικά πρότυπα του Stalin, είπα εγώ, και ο Norman με κοίταξε με το βλέμμα του boxer λίγο πριν τον αγώνα, καθώς ήταν πολύ κοντά με τις δύο τελευταίες. Ο Larry με πήγε μέσα και μετά αποφασίσαμε να επισκεφθούμε την πόλη.

Ο εκδότης μου στο Grove Atlantic μου πρότεινε ένα club που είχε κακή φήμη και αφού αφήσαμε την Alexandra στο σπίτι, πήγαμε να ρίξουμε μια ματιά στο μέρος. Ήταν τέλειο, γεμάτο περίεργους ανθρώπους και χαλαρές γυναίκες. Και οι δυο μας περνούσαμε τέλεια όταν γύρω στις 5 το πρωί μαρτύρησα τον λόγο που έπρεπε να γυρίσω στο σπίτι επιτόπου. Θα έπρεπε να κάνω εγχείρηση στις 8 σε ένα νοσοκομείο της Νέας Υόρκης, έχοντας βγάλει τον ώμο μου σε ένα ατύχημα με το ski μερικούς μήνες πριν. Ο γιατρός με πόνεσε πολύ αλλά αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν το βλέμμα του Larry McMurtry όταν απολογήθηκα και του είπα τον λόγο που θα έπρεπε να φύγω. Ήταν ένα είδος εκτίμησης που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ο Larry ήταν το είδος του Αμερικανού που με έκανε τόσο «υπέρ της Αμερικής» άνθρωπο κατά τη διάρκεια της ζωής μου. Δεν υπάρχουν πλέον Αμερικανοί σαν αυτόν και γι’ αυτόν το λόγο η Αμερική καταρρέει.